Diğerinin mutsuzluğu mutlu olmaya yetiyorsa

KÜME düşen sadece Altay mı?
İnanın değil...
İzmir küme düşmüştür.
Çünkü...
Spor İzmir’de hep ikinci, üçüncü, dördüncü plana atıldı; hiçbir zaman kentin gündemine girmeyi başaramadı.
Futbolun ekonomisinden yararlanmayı kimse düşünemedi.
Alt yapı ihmal edildi, biz “Bu kente bir futbol mabedi yakışır” derken; İzmir’i yönetenler Alsancak Stadı’nı bile çok gördüler.
Herkes Barselona örneğini verdi, “İzmir’i Akdeniz’in yıldızı yapacağız” dediler. Ama Barselona ruhunun ne olduğunu hiçbir zaman anlamadılar.
Barselona gibi sporda yükselen kentlerin ekonomilerinde büyük gelişmeler olduğunu, bu sayede milyonlarca turist çektiğini, turizm gelirleriyle kentlerin değişim geçirdiklerini kavrayamadılar.
İş dünyası sponsorluğa hep soğuk baktı; Karşıyaka’yı Selçuk Yaşar, Altay’ı Zorlu ve Özgener aileleri sırtladı, camialar ise olaylar karşısında hep seyirci kaldı.
Taşın altına elini koyan çok az insan oldu, kimse kusura bakmasın herkes kaçak güreşti.
Altay’lı Gözteye’yi, Göztepeli Karşıyaka’yı çekemedi; rekabeti hep “diğerinin mutsuzluğu” gibi gördü.
Oysa bilemediler ki, Altay’da işler yolunda gitmezse Göztepe’de de gitmez, Karşıyaka’da da gitmez.
Şimdi...
Kimse mutlu değil...

Yakışan bir son mu?

Elbette Karşıyaka’nın tarihi kadar, Göztepe’ninkini de Altay’ınkini de okudum.
Bununla da kalmadım.
İzmir spor tarihiyle ilgili çok araştırma yaptım, yazılar yazdım.
Mustafa Necati Bey, Vasıf Çınar Bey, Şükrü Saracoğlu Bey, Baha Esat Tekand Bey, Talat Erboy Bey, Esat Çınar Bey, Nejat Evliyazade Bey, Hüsnü Uğural Bey, Muharrir Rauf Nezih Bey, Şimendiferci Rıfat İyison Bey, Dr. Kemal Tahsin Soydam Bey, Enver Esat Tekand Bey, Tayyareci Mazlum Bey, Kemal Çakırel Bey, Nuri Sıtkı Erboy Bey, Mazlum Öksüz Bey, Tüccar Süreyya Bey, Çiftçi Necati Bey, Fethi Özalp Bey, Sıhhıyeci Kemal İstanbullu Bey, Halil Zeki Osman Bey sadece Altay’ın kuruluş senedine imza atmış kişiler değildi.
Her biri Türk spor tarihine çok önemli katkıları olarak insanlar olarak karşıma çıktı.
Yine...
Celal Bayar, Adnan Menderes, Necati Bey, Mahmut Esat Bozkurt, Fahrettin Altay, Refik Şevket İnce, Said Odyak, Danyal Akbel, Nejat Evliyazade, Şerif Remzi Reyent, Ruhi Soyer, Kamil Ocak siyaset yaparken; Altay kadar Karşıyaka’yı da Türkiye’ye örnek göstermişlerdi.
Benim tanıdığım Dündar Soyer, Mazhar Zorlu, Esin Özgener; bazen hayatlarından daha ön planda tuttu takımlarını...
Her birinden yüzlerce hikaye dinledim, bazılarını kaleme aldım.
Böylesine bir maziye, böylesine bir geçmişe yakışan bir son mudur?

A.Ş. yok, ama geleneği var

Göztepe bile dört yılda Bank Asya’ya çıkabildi.
Bile diyorum, çünkü...
Arkasında bir holding vardı, İmam Altınbaş gibi başarıya endekslenmiş bir kişi vardı, amatör kümede olmasına rağmen Bank Asya boyutlarında harcanan bir bütçe vardı.
Ve başarıya susamış bir camia vardı.
Altay’da ise tablo çok daha farklı...
Geçen yıldan kalan 23 milyonluk borç, hala duruyor.
Ve Altay’ın arkasında Göztepe’de olduğu gibi bir A.Ş. yok.
O yüzden...
Şimdi soğukkanlı durup, bazı radikal kararları alma zamanı.
Altay’ın A.Ş.’si yok, ama arkasında müthiş bir mazi ve geleneği var.

Bir kulüpten çok daha fazlasıysa

Bazı camialarda yıkım çok daha fazla olur.
Hele söz konusu Altay’sa...
Mazisinde hikayeleri varsa, bu geçmiş koskoca bir ülkenin yeniden doğuşuna tanıklık etmişse...
Cumhuriyet’i kuran kadroların bir kısmı Altay’ın da doğumuna katkıda bulunmuşsa...
Ve o kulüp, sadece bir kulüp değilse...
Aynı zamanda bir sosyal projeyse...
Bir özgürlük mücadelesinin sembollerinden biriyse...
Toplum mühendisliği yapan bir kadro için bir meydan okumaysa...
Bu camiayı ayağa kaldırmak sandığınızdan çok daha zordur.
Altay, böyle bir kulüptür.