Döndük sahaya doğru

"Döndük sahaya doğru açtık ellerimizi

Yalvardık Kanarya'ya duysun diye bizleri

Avaz avaz sesimiz yükseliyor tribünden

Şampiyonluk hırsını, yaşıyoruz yeniden"

Beşiktaş'ın 15 sene aradan sonra şampiyon olduğu, Trabzonspor'un 1 puan farkla liderliği kaçırdığı, Fenerbahçe'nin ise 41 puanla üçüncü sırada yer aldığı sezon. Yukarıdaki dizeler de romantik Fenerbahçe taraftarının, o yıllarda söylediği tezahürata ait. Bu tezahüratın videosu Youtube'da var. Aşkla takımına bağlı kişileri görmek isteyen izleyebilir.

Takımda yabancı yok, 1981-1982 sezonu, takım bir önceki sezon 12. olmuş ve şimdilerde stadı doldurmak için şartlardan biri olan yabancı yıldızlar da yok. Peki neden bu adamlar eşlerine bile söylemediği güzel sözleri bir futbol takımına söylüyor? Çünkü aidiyet hissediyorlar. Sahada çubuklu için canlarını dişlerine taktıkları her halinden belli olan futbolcuları görüyorlar. Mutlular; çünkü dışlanmamışlar. Mutlular; çünkü Fenerbahçe Spor Kulübü'nün gönüllü işçileri onlar. İşin ilginci bu şarkıyı hırsla değil, aşkla söylüyorlar. Tesisleşme hak getire, 55 bin kişilik lüks stadyumdan eser yok, bırakın taraftarları, futbolcuların bile kaliteli pamuktan forma giymesi namümkün yıllar...

Kartondan yapılmış şapkaların güneşten koruduğu binlerce kafa, Kanarya'ya yalvarıyor, şampiyonluk hayalleri kuruyor, ellerini açtıklarını belirtiyor... 31 sene sonra aynı renk kombinasyonuyla 'çok sevdikleri' Fenerbahçe'yi izleyenlerden bazıları ise daha farklılar. Onlar 'Efsane Kadro'nun gol kralını yuhalıyor, 'Şike' diye bağırıyor, ağızlardan aynı tonda farklı küfürler çıkıyor. Neden? Çünkü güya Fenerbahçe'yi çok seviyorlar.

Fenerbahçe'nin 3-1 kaybettiği Karabükspor müsabakası İngiltere'de olsaydı ne olurdu mesela? Diyelim ki QPR, Manchester United karşısında deplasmanda 3-0 öne geçsin, Rooney skoru 3-1'e getirsin... Söyleyim: Taraftar o gole yine çılgınca sevinirdi. Çünkü onlar stadyumlarına üç puan görmek için değil, gönül verdikleri rengi yalnız bırakmamak, onunla sevinip onunla üzülmek için giderlerdi...

Peki Fenerbahçeli bir grup taraftar ne yaptı? Üç yıldır takımı için didinen, sabah-akşam Fenerbahçe'yi düşünen, iyi ya da kötü gelecek planları yapan, futbolcuyken Çubuklu'nun efsanesi olan adamı üzdü. İstifaya itmelerinden bahsetmiyorum. Ya da çok sevdiği mesleğini, takımını bırakmasından değil. Çok basit bir şey. İyi bir insanı üzdüler. Hem de üç puan için -ya da şampiyonluk- yaptılar bunu. Benim hatırladığım kadarıyla Fenerbahçe başarıya, kupaya, madalyaya endeksli değildi. Onurlu ve gururlu bir şekilde bayrağı taşısın yeterdi... Yanlış mı hatırlıyorum?