Ne münasebet Ermeni’yiz?..

"Ne münasebet Ermeni’yiz?.."

Kimi milliyetçi kardeşlerimiz, boyunlarını ortaya doğru uzatıp kafalarının şeklini gösteriyorlar ve soruyorlar:

"Bu kafa ne?.."

"Kel kafa..."

"Hayır, milliyetçilik şekli olarak ne kafa?.."

"Türk kafa..."

"Eeee... Ne münasebet Ermeni’yiz?.."

Gemiyi kaçıran milliyetçi kardeşimiz, kafanın dışını değil içini de gösteriyor; bir vapur dolusu insanı süründürerek ve korkutarak "ne münasebet Ermeni’yiz?"i kanıtlamaya kalkıyor.

(Milliyetçi, ama ordudan atılmış bu...)

Ve futbol karşılaşmalarında açılan büyük büyük "Biz Ermeni değil Türk’üz" pankartları, güzelim kafalarımızın bir araya gelince daha çok çalıştığını kanıtlıyor.

Amigolar şöyle bağırdılar:

"Oturan Ermeni olsun..."

Herkes ayağa kalktı ve "Ermeni" olmaktan kurtuldular.

*

Sonuçta milliyetçi kızdı.

Bence dünyaya verilmek istenen barış, sevgi, hoşgörü mesajı işine gelmiyordur.

Belki de o sanıyor ki, "Hepimiz Ermeni’yiz" diyen yüz bin kişi bir anda "Ermeni" oldu.

Peki nasıl anlatmalı?..

Diyelim ki "Kafam kazan gibi oldu" dediğinizde kafanız kazan, "Kuş gibi uçtum" dediğinizde kuş, "Eşek gibi çalıştım" dediğinizde eşek mi oluyorsunuz?

Ya da; adam başı milyon kez "...doğruyum, çalışkanım" demekle "doğru, çalışkan" olunmadı da, bir kez "Ermeni’yiz" deyince mi "Ermeni" olundu?

Nasıl anlatmalı, nasıl?..

Bu sadece bir ifade biçimidir; acıdaki içtenliği, insani duyguları paylaşmaktaki samimiyeti anlatır...

Irkçılığa, kafatasçılığa tepkiyi...

"Önce insan" olmanın yüceliğini...

Yoksa...

Ne münasebet Ermeni’yiz?..