’İnsan’ olamamak...

Devletin anayasası, toprağı, sınırları, kurumları, kavramları, o "insan" olsun diyeydi.

Ama o "devlete" takıldı, "insan" olamadı.

*

Bayrak, onu "insanı" yapmak içindi.

O bayrağın altında doğsun, yürüsün, büyüsün, öğrensin, gelişsin, düşünsün diye.

Bayrak, o "insan" olsun diye vardı.

Ama "bayrağa" takıldı.

"İnsan" olamadı...

*

Marşlar yaptılar o "insan" olsun diye.

Ona insan kimliğini ve yüce hedeflerini göstermek için destanlar, öyküler, efsaneler, tarihler yazıldı.

Türküler, şarkılar o "insan" olsun diyeydi.

Ama o marşlara, efsanelere, öykülere, destanlara takıldı.

"İnsan" olamadı...

*

Din o "insan" olsun diyeydi.

Kitaplar o "insan" olsun diye indi yere...

Ayetler, dualar, ibadetler, farzlar, sünnetler... İbadethaneler, minareler, ezanlar...

Onun "insan" olması içindi.

O "dinci" oldu.

Ama "insan" olamadı...

*

Dün Türkiye’yi ağlatan oydu:

Ezberinde; devlet...

Ağzında; bayrak, vatan...

Dilinde; tekbir...

Ama o "insan" değil.

Bu bayrak, bu devlet, bu vatan, bu marşlar, bu türküler, bu din, bu kitap, bu söylevler, bu dualar...

Tümü onu "insan" yapmak içindi...

Ama o her şey oldu da...

"İnsan" olamadı.

Dün sizi ağlatan oydu.

Hiçbir şey onu "insan" yapmaya yetmedi.

Yetmiyor...