Bir çocuk bir köpek...

Ege henüz doğmadan, babası-annesi Buddy’yi almışlardı.

Eş-dost "Çocuk doğacak, köpeği verin" diyordu. Ancak Tütüncü çiftinin doktorları, "Sağlığına en düşkün Avrupalıların evlerinde, çocuklar ile köpekler-kediler birlikte büyürler. Bizde çocuk hastalıkları ve kayıplar çok yüksektir, oralarda sıfır. Tam tersine Batılılar gibi çocuğunuza sevgiyi-dostluğu-sorumluluğu köpeği ile öğretin" diyordu.

Öyle yaptılar.

Ege ile Buddy birlikte büyüdüler.

Ege, Buddy’nin sırtına tutuna tutuna, tüylerine yapışa yapışa yürümeyi öğrendi.

Babaları Raşit’in yolunu birlikte beklediler.

Anneleri Aysun’un canını birlikte sıkıp, kavanozları birlikte devirip, sonra onun dizlerinde birlikte uyukladılar.

*

Ege büyüdü.

Ama Buddy yaşlanmıştı ve hastaydı, arka ayakları artık tutmuyor, yürümekte zorluk çekiyordu.

Bu sefer Ege onu yürütmeye başlamıştı.

Onu sevdiği köşelere taşıyor, yemeğini yerken, suyunu içerken destek oluyor, dostunu asla yalnız bırakmıyordu.

Bundan birkaç gün önce Buddy ağırlaştı.

Muhtemelen bu yazı yazıldığı saatlerde ayrıldılar. Buddy son kez baktı Ege’ye her şey için teşekkür ederek... Ve Ege dostunun başını okşayarak, gizli gizli ağlayarak uğurladı köpeğini.

*

Öğretmeni benimle röportaj yapma görevi verdiğinde, elinde bir demet çiçekle tanıdım Ege’yi.

O zeki, kararlı, renkli bakışlarını, köpeğinin adı geçince dolan gözlerini hiç unutmayacağım.

O belki yarın doktor, yargıç, mühendis olacak...

Belki kaymakam, vali, belediye başkanı...

Belki bir işadamı, belki başka bir şey...

Ama ne olursa olsun, yüreğinde sevgi, dostluk, merhamet olacak. Yaşam hakkı onun için her zaman kutsal sayılacak.

Sorumluluk duygusu asla eksik olmayacak Ege’nin yüreğinden.

Köpek dostundan öğrendiği; dayanışma ve güçsüze el uzatma gibi yüce duyguları olacak.

Yakında gözyaşlarını silecek, yanında her zaman Buddy’sini hissederek iyi insanların gururuyla yürüyecek Ege...