Dünyanın uzak ucu

Sisin içinden geçip, karşı kıyıdaki palmiyeleri aşıp, onlarca tekne direğinin aralarından kıvrılıp, limanı martı misali gözleyip, uzaklara bakıyorum.

Havaalanından bir anı

Uzun uçuşlu bir yolculuk sonrası İstanbul Havaalanı’na kavuşmanın rahatlığıyla gülümserken, bavuluma yardımcı olmak üzere bir görevli gelmişti yanıma. Hoşgeldik, beş gittikten sonra dönen banda bakmaktan hiptonize olmuş bir halde bana nereden geldiğimi sordu. ‘New York’tan’ dedim. ‘Çok mu uzak’ dedi. ‘Uzak tabii, 10-11 saat uçuyorsun’ diye cevap verdim.

- Uzakmış.

- Haklısın uzak.

Gözlerimiz hálá dönen bantta, bir anlık sessiz düşünce anından sonra, derinden baktı bana ve,

- Sen dünyanın ucu neresidir bilir misin? Dünyanın ucu, en uzak yeri acaba nasıldır dersin, dedi.

Tekrar durup düşünerek, yüzüne ve de boyuna hayli büyük gelen kalın çerçeveli gözlüğünün ardından bir yorumda bulundu.

- Kayalık, dedi. Bence dünyanın en uzak ucu kayalık! Senin geldiğin uzak yerde de kayalıklar vardı değil mi?

Bavulum geldiği için, bu farklı yoruma bir cevap bulup verememiştim. Yan yana kapıya doğru yürürken, ulaştığı bu farklılığın tadını çıkarırcasına cümlesini tekrarlıyordu:

- Kayalıktır. Kesinlikle kayalıktır. Başka ne olabilir ki?

Onun uzağı kayalıktı

Hayalin son perdesinde

Hiçliğin son kapısında

Taşlar vardı.

Uzağında kişinin

Bazen kaçmak için

Bazen de yakalanmak

Bir köşesinde hayatın

Mutlaka bir uzağı olmalı

Yalnız veya milyonlarla bir

O uzak şehirde

Uzaklara bakınıp

Aslında aradığının kendisi olduğunu anlamak.


Uzaklardan


U1: Los Angeles’ta hava 30 derece civarında. Özlemişim. Kavuştuğuma çok sevindim.

U2: İnsanları kıskanmamak elde değil. Sağlıklı ve aşırı güzel görünüyorlar. Ve istedikleri her saat okyanusa koşup sörf yapma gibi tuhaf bir özgürlükleri var.

U3: Los Angeles’ın en müthiş mağazası ‘Maxfield’ gerçekten olağanüstü. Bir galeri mantığında düzenlenmiş. Kapısında sizi 6-8 metrelik dev taştan heykelcikler karşılıyor. Ürünler özenle seçilmiş. Etkilendim.

U4: Bir CD önerisi: Air/Talkie Walkie