Tuhaf hisler içinde, Üsküp’te sisler içindeyim

SİZ bu satırları okurken, ben memlekete dönmüş olmayı ümit ediyorum; dünyanın hiç bir yerinde eşi benzeri bulunmayan Egeli canım okur.
Makedonya’nın başkenti Üsküp’te 4. zafer günümüz.
O kadar yoğun sis var ki, dünyanın hiç bir yerine uçak kalkmıyor ve inmiyor. Otobüs seferleri desen hınca hınç dolmuş durumda. Pazar akşamına zar zor bir İstanbul otobüsü bulmuş bulunuyoruz.
Bakalım neler olacak?
O değil de Üsküp dediğin yer güzel, ama şimdilik gezebileceğin sadece 2 cadde. Sisler içinde çok romantik ama aynı zamanda -2 derece!
Ya otel odasında bekleşiyorsun ya kahvelerde ya da havaalanında.
Hal böyle olunca, bu kadar gün memleketten, işinden gücünden, eşinden, dostundan zorunlu ayrı kalınca, ister istemez takkeyi önüne koyup düşünüyor insan.
Koca bir yılı daha nasıl geçirdim, kimi kırdım, kimi dost kazandım, nereye çıkamadım, nereden inemedim, hangi çamları devirdim, nasıl alaşağı oldum, sonra nasıl kalktım yürüdüm düştüğüm yerden, nasıl iyileştim, nasıl bekledim, nasıl beklettim, neden gittim, neden sevmediklerimi sineye çektim, rızkımı almak için neden risk aldım, neden terk küstüm, neden barıştım... bla bla bla diye!
Çok komik. Çünkü, eninde sonunda önüne geleni ardına koymadan önce kısmete bağlıyorsun. Kodların böyle yazılmış çünkü senin. İçin rahatlarken, elden ne gelirin güvenli limanına sığınmak harika. Ya elden gelirin varsa ve yapmadıysan? İşte o üzerinde kısmet değilmiş yazılı kalın perdeyi bir kez daha çekiyorsun her yılın bitiminde, hayatının üzerine.
Diyeceğim şu ki, bu yıl sahneyi kapatırken hayatın muhasebesini iyi yapın.
İstedikleriniz kadar istemediklerinizi de gözden geçirin. Sevdikleriniz kadar sevmediklerini de ayıklayın hayatınızdan.
Hepsi fazladan yük çünkü kadere.
Ne diyor şarkı bazen... Kader diyemezsin sen kendin ettin.
Allah kısmet ederse memlekete dönebilirsem, bu koyu daha detaylı ele alırız, söz...
Siz şimdilik memlekete iyi bakın, sahip çıkın...