Müzik teröründe bir dünya markası; Bodrum

Kimi koyları ile Ege kasabası, marinaları ile St Tropez, dev avm’leri, zincir kafeleri ve trafiği ile büyükşehir olma halleri arasında sıkışıp kalmış Bodrum’dan iyi günleeer.

Dünya üzerinde böylesine kimlik bunalımı yaşatılan kaç turizm beldesi vardır acaba? Bir de inadına güzel, inadına doyamıyor insan geldi mi. Bırakamadığın sevgili gibi. Sürekli bir şeylerine sinir oluyorsun ama sonra bir günbatımı romantikliği yapıyor sana, hop yumuşayıveriyorsun.

İçinde hala yerlisi yaşıyor neyse ki. Alaçatı gibi bırakıp gitmemişler.

Nereye gitsin Mazılı Ayşe, pembe domates tarlasını bırakıp. ¨Başka nerde yaşarım gıız¨ diyor gülerek, ¨evlere temizliğe mi gidip durum büyük şehirde?¨

Evlere temizliğe gitmek ayıp değil de evini barkını zengin İstanbullu’ya satıp o parayı ne yapacağını bilemeyip çoluk çocuk 2 senede yiyip sonra sattığın eve, mülke temizliğe gitmek acı, Ayşe.

Sen sakın o tuzağa düşme. Ama bu zaten başka bir yazı konusu.

Ne diyorduk? Terör. Müzik terörü. Müziğin terörü mü olurmuş canım? Oluyormuş canım. Hem de nasıl. Bak nasıl! Anlatayım...

Söğüt’ün sessiz sakin koynundan çıkıp 3 saat yolculuk ettiğim Bodrum’a bir gece vakti varıyorum. Ertesi sabah, kaldığım aile dostu Bodrum evinin terasında nefis bir manzara ve Ege kahvaltısına uyanıyorum.

Kumbahçe Mahallesi’nde. Tam kahvaltıya oturmuşken, yandaki otelin terasından gelen ¨Haydi yallah yallah, başlıyoruz, hazır mısın Bodruuuum, kop kop kop!¨ nidası ile yerimden sıçramam bir oluyor. Saat sabahın 10.00’u!!!

¨Ne oluyor yahu¨ diye soruyorum ev sahiplerime. Yan tarafa yeni açılan, Türkçesi ¨Bodrum’un Mücevheri¨ anlamına gelen İngilizce isimli otelden geliyormuş bu korkunç müzik. Mücevher?

Mahalleli defalarca şikayet etmiş, defalarca belediye yetkilileri gelmiş, ses ölçümü yapılmış ancak yasal desibelin aşılmadığına karar verip gitmişler.

Yasal desibel?

Kumbahçe’yi arkamda bırakıp 1 gün sonra tesadüfen Gümbet’e düşüyor yolum, düşmez olaydı. Çok eski bir emekli albaylar sitesinin mütevazi balkonlarından birinde oturuyoruz, Saat 16.00 sularında o korkunç ses tonu ve ¨yallah yallah¨lar burada da buluyor beni. Türkçesi ¨Mutlu Maymun¨ anlamına gelen İngilizce isimli bir beach club’tan.

Mezdeke’ler, ismini burada sayamayacağım bilimum değerli sanatçılar (!), oyun havaları hatta bir ara Fenerbahçe marşı çalıyor. İnliyoruz bütün koy ¨Yaşa Fenerbahçeee¨ diye. Aklımı kaçırıcam.

¨Her gün mü böyle?¨ diye soruyorum. ¨Evet¨ diyorlar. ¨15 Haziran - 1 Eylül arası, her Allah’ın günü böyle.¨

¨E şikayet?¨ - Küçük belediyeler kapandı, Bodrum Belediyesi, Polis ve Çevre Müdürlüğü de bıktı artık, hangi şikâyete yetişsinler?

Bir gün sonra Yalıkavak’tayım, ne siz sorun, ne ben anlatayım.

Torba, aynı durumda.

Turgutreis, aynı durumda.

Limandan kalkan teknelerin, kıyıdan 1 deniz mili (yaklaşık 2 km) uzaklaşana kadar müzik açması yasak. Oysa ki, canım Bodrum Kalesi’nin önü, tur teknelerinden gümbür gümbür gelen ¨yallah’lardan, kopuyor muyuz Bodrum’lardan¨ geçilmiyor. İnliyor kale önü, inliyor.

Kısacası; masmavi denizinde iki kulaç sallamaya, kıpkızıl güneşini batırmaya, kalamarının yanağından makas almaya, tazelenmeye, iyi hissetmeye, evet tamam biraz da eğlenmeye geldiğimiz Bodrum, kötü müzik terörüne kurban gitmiş durumda.

Ben size müzik yapmayın demiyorum ama insan gibi yapın. Rezil oluyoruz cümle aleme. Zaten 2 tel gelen Japon’a, İtalyan’a, Belçikalı’ya.

Bodrum Klasik Müzik Festivali gibi büyük emek harcanan bir işe emek verenlere. Festivale katılan Emma Shapplin’e, Fazıl Say’a, onları dinlemeye gelenlere.

Bu kötü müzik ve gürültü terörüyle hiiiç Avrupalı yüksek gelirli turist bekleme Bodrum. Bu seviyeyle biz ancak Yallah Arabistan’a!