“Kardeşçe yaşamayı unuttuk…”

“Terör örgütü PKK, Ağrı’nın Doğubayazıt İlçesi’ne bağlı Karabulak Jandarma Karakolu’na 2 ton patlayıcı yüklü traktörle intihar saldırısı düzenledi. Saldırıda karakolda görevli 2 asker şehit düştü, 31 jandarma da yaralandı. İnfilak eden traktörün parçalarının isabet ettiği evlerde bazı köylüler hafif yaralanırken, intihar saldırısını yapan terörist de parçalandı.”

Yukarıdaki paragraf Gazetemizde dün yer alan bir haberden alındı. Haberde, ayrıca, sekiz askerin durumunun ağır olduğu da bildiriliyordu. Bir başka haberde ise; Mardin'in Midyat ilçesinde askeri aracın geçişi sırasında PKK'lıların yola önceden döşediği mayının patladığı, olayda bir askerimizin şehit olduğu, 8 askerimizin de yaralandığı bildiriliyordu. Yani dün, yalnızca iki haber okuyarak; terörün 4 can daha aldığını, 39 kişinin daha yaralanmasına neden olduğunu öğrendim. Ve bu bana çok ağır geldi…

Yaralıların durumu hakkında detaylı bilgi yok. Kim bilir bunlardan kaçı bacağını, kaçı kolunu, kaçı her ikisini birden kaybetti? Kim bilir kaçı görme ya da işitme yetisini yitirdi? Kim bilir kaçı yaşadıklarının sonucu olarak ruhsal bir bunalım içine girdi? Ve acaba bu otuz dokuz askerin kaçı ona yaşatılan bu acı tecrübenin ardından yeniden hayata tutunmayı başarabilecek?

Savaş ve terör engelliliğe neden olan çok önemli iki faktör. Her ikisi de insan eliyle gerçekleştiriliyor. Yani kader değil… Savaşa ve teröre evet diyerek yeni engelliler yaratmak yerine, savaşı ve terörü engelleyip barıştan yana olmalı tüm yetkililer.

Kadınlar, Barış İçin Kadın Girişimi Platformu öncülüğünde, 14 ilde eş zamanlı bir barış eylemi gerçekleştirdiler bugün. Eylemde yapılan açıklamada; "Biz kadınlar sesimiz duyulana kadar dayanışma içinde, yan yana barış için ısrar edeceğiz. Silahlar sussun, barış konuşsun" denildi.

Farklı siyasal görüş ve çevrelerden bir grup bilim, devlet ve siyaset insanı da ortak bir çağrı yayınlayarak, Türkiye Büyük Millet Meclisi'ni tatil yapmak yerine Ankara’da toplanarak barışa ve demokrasiye sahip çıkmak için göreve çağırdı.

Martin Luther King’in söylediği gibi; “Kuşlar gibi uçmayı, balıklar gibi yüzmeyi öğrendik, ancak kardeşçe yaşamayı unuttuk.” Oysaki hepimiz aynı ülkenin evlâtlarıyız. Nefretle değil, sevgiyle bakmalıyız birbirimize. Yeni yaralar açmak yerine, mevut yaralarımızı sarmalıyız. Birbirimizi sevmiyorsak eğer, sevmeyi öğrenmeye çalışmalıyız. Karşımızdakine sevgiyle yaklaşmayı öğrendiğimizde her şeyin çok daha güzel ve kolay olduğunu göreceğiz. Savaşı ya da terörü değil, barışı seçeceğiz …

Engellerimizi hissettirmeyecek engelsiz bir yaşam dileği ile…