Şiirin dini imanı olur mu?

Arada sosyal medyada şiir paylaşmayı da seviyorum. Birleştirici ve yakınlaştırıcı bir özelliği var şiirlerin. Ortak hüzünler, ortak mutluluklar var.

Artık hayatımdaki tek sosyal ağ “Hürriyet Sosyal” olduğundan hoşuma giden şiirleri sayfamda paylaşıyorum.

Şiirleri nereden buluyorum? Valla yabancı değilsiniz, giriyorum Google’a, havama ne uyuyorsa o an, onu paylaşıyorum. “Yalnız makara yapmıyorum(!)”

Bu arada Yaşar Sekmensüer uyardı; şiirlerin de sahteleri dolaşıyormuş internette bilginiz olsun.

Geçen gün Can Yücel’in şiirini paylaştım. Bir okurum, “Paylaştığınız şiirlerin sahipleri, sizin düşüncenizde insanlar değil.” dedi. “Benim için mahsuru yok, şiirin dini/ideolojisi olmaz.” dedim. “Bu durum sağlıksız kişilik örneğidir…” dedi. Kendimi standartlar çerçevesinde –ki bu standartlar neye ve kime göre tartışılır, normal biri olarak nitelendirmediğim için bunda da sıkıntı yok.

Şayet ruhuma ve gönlüme hitap eden bir şairin sözlerini paylaşamamaktansa, “sağlıksız kişilik” olarak kalmayı tercih ederim.

Hayatımda ilk defa böyle bir itirazla karşılaştım ve şaşırdım.

Ne yapacağız şimdi? Şairleri, yazarları, düşünürleri ideolojilerine göre ayıracak mıyız?

Aşkın, sevdanın, ölümün, ayrılığın, gurbetin dini olur mu? Şayet oluyorsa neden Batılı düşünürlerin sözlerini paylaştığımda itiraz gelmiyor. Yoksa onlar Müslüman da benim mi haberim yok?

…

Nerede yanılıyoruz biliyor musunuz? “Bir insanı tümüyle ret veya tümüyle kabul etme mecburiyetimiz var.” gibi bir düşünce yapısına sahibiz.

Sevgili okurlar; duyguların, aşkların, gurbetin, ayrılıkların, vatan sevgisinin dini/ideolojisi OLMAZ. Hele aynı toprakta yetişip, aynı havayı solumuşsak hiç olmaz.

Benden size müsaade, istediğiniz şiirleri hatta ayetleri ve hadisleri paylaşabilirsiniz. Hiç birini sahiplenmiyorum.