Nepal’de trekking

Kendimden bile.
İşte bugün, o günlerden biri.
Kaçak yazı yazıyorum.
Kafama göre takılıyorum.
Bugün size Nepal’de trekking’i anlatıyorum.

HAYATIMDA yaptığım en iyi şeylerden biriydi.
İlk kez 13 sene önce gittim.
İlk kocamla, evliliğimizi masaya yatırmaya gitmiştik.
Döndüğümüzde boşandık.
Gerçi orada, evliliğimizi tartışmak aklımıza bile gelmedi.
Sadece hayatta kalmaya çalıştık!

HER GÜN 8 SAAT TABANA KUVVET

Bilinçli bir seyahat değildi.
Orada ne yapılır ne edilir bilmiyorduk.
Uzakta ve sakin bir köşede, ilişkimiz nereye gidiyor onu tartışalım istedik.
Katmandu’dan Pokhara’ya uçtuk.
Trekking’in T’sinden haberimiz yok.
Ayağımızda trekking ayakkabısı bile yok, aldık bir yerlerden.
Dediler ki, “Kaç gün yürümek istiyorsunuz”?
“5” dedik.
“Tamam” dediler, bize 5-6 köyü kapsayan bir hat belirlediler.
“Konuşa, konuşa yürürüz!” diye düşündük.
Ne salakmışız!
O belirlenen hedefe ulaşabilmek için, günde 6 ya da 8 saat yürümen gerekiyor.
“Vazgeçtim ben, sıkıldım, yoruldum, bana müsaade” deme şansın yok.
Çünkü araba yok, yol yok, geri dönüş imkânı yok.
Ya diyeceksin ki, “Helikopter gelsin alsın bizi, medeniyete
götürsün...”
Ama milletin sadece kaza ve acil durumlarda kullandığı helikopter olayına girmeyi de içimize sindiremedik.
Yürü babam yürü!
Ama yapıyorsun.
İnsan vücudu her şeyi yapıyor, makine şahane.

ADIMLARINA ODAKLANMAN GEREKİYOR

Tuhaf olan şu, biz ilişkimizi gözden geçirecektik, konuşacaktık filan ya...
Öyle bir durum olamadı.
Meğer trekking, öyle çocuk oyuncağı bir şey değilmiş, tamamen kendi içine döndüğün ve adımlarına yoğunlaştığın bir şey...
Ciddiye alman, odaklanman gerekiyor.
O 5 günlük yürüyüşte, 4 mevsimi yaşıyorsun. Yağmur da yağıyor, dolu da, çok yükseklerde popon donuyor, kar bazen serpiştiriyor ama güneş çıktığında yanıyorsun, hatta kavruluyorsun, ölümüne terliyorsun, tişört üstüne tişört değiştiriyorsun.
Ama senin bir hedefin var.
O gün o 8 saatlik yürüyüşü tamamlamak.
A köyünden B köyüne varmak.
Ve hayatta kalman gerekiyor, ayağın kayıp düşmeyeceksin, uçurumdan yuvarlanmayacaksın, gözüne dal girmeyecek, elin kesilmeyecek, merdiven inerken kaymayacaksın, ırmaktan geçerken sulara kapılmayacaksın.
Ve Allah sizi inandırsın, orada aklına, ne siyaset geliyor ne de başka bir şey...
Var ya, ben öldüm mutluluktan.

SEN GEÇİCİSİN KALICI OLAN DAĞ

Beni etkileyen doğanın gücü oldu. Ve onun karşısında bizim zavallılığımız.
Himalayalar’da dağlara selam çakıyorsun.
Saygı duymayı öğreniyorsun.
Her birinin bir adı ve kişiliği var.
Dağ deyip geçme yani! Dağ hep orada, gelip geçici olan sensin.
Yani ben içimdeki Outdoor Ayşe’yi keşfettim.
Dağlar kızı Reyhan’ın Ayşe şubesiymişim meğer!
Ne var ki...
Hayatımın aşkı ikinci kocam, daha çok bir “şehir
adamı”!
Açık açık, “Ben arazi, dağ, sevmiyorum!” dedi, “Açık havada uyumak, ihtiyaç gidermek, uyku tulumunda debelenmek bana göre değil. Börtü böcekten de hoşlanmıyorum. Her akşam duşumu alabilmek, güzel yemek yiyebilmek ve adam gibi bir yerde kalmak istiyorum”!
Hele senede bir-iki hafta tatili olduğu hesaba katılırsa, ı-ıh mümkün değilmiş trekking-mrekking, o sayılı günlerini bu zor şartlarda harcamak istemedi!
Tam 13 yıl!
Hayır yanlış değil, hakikaten tam 13 yıl uğraştım.
Yalvardım, “Tek de giderim ama seninle gidelim istiyorum” dedim.
Anlattım da anlattım...
Annapurna böyle güzel, o dağlar şöyle güzel, Everest’ten bile güzel, o dağ köyleri, o insanlar, o manzara, o hava...
Ve sonunda, azimle biliyorsunuz, mermerler bile delinebiliyor!
Ben de onu başardım!
45. yaş doğum günü hediyem Nepal’de trekking seyahatiydi...
Benden mutlusu yoktu!!!

Arkası yarın...

Gıcıklık Yapacak Arkadaşlara Hamiş

Yapmayın gıcıklık! Ben Kaçkarlar’a da gittim, orayı da çok sevdim. Yazdım da. Elbette Türkiye’de de trekking yapacak çok güzel yerler var. Umarım ömrümüz yeter, hepsini yaparız...