Vurun medyaya...

İktidarı, muhalefeti eleştiriyor, hırlının hırsızın bir sürü pisliğini ortaya çıkartıyor ama görünen o ki kimselere de yaranamıyor.

 

Gazetecilik insanlara “köşe dönücülük” gibi gözükür nedense. Sanılır ki herkes cukkasını kolayca doldurmaktadır yazmakla çizmekle. Halbuki durum hiçte öyle düşünüldüğü gibi değildir. Bir sürü gazeteci sabahlara dek çalıştıkları halde aldıkları maaş asgari ücreti geçmez. Elbette yıllarını vermiş usta gazeteciler güzel paralar kazanmaktadırlar ama onların tüm hayat boyunca kazandıkları da inanın bir işadamına ya da bir müteahhide oranla komik bile kalır.

 

Köşeyi dönmüş sanılan bu gazetecilerin işleri sanıldığı kadar kolay da değildir. Dünyada politikacılardan sonra en büyük küfrü yiyen yine gazetecilerdir. Yazdığı yazıyı, savunduğu fikri herkese beğendirebilme ihtimali sıfırdır. Sağı yazar, sol parlar; solu yazar sağ.

 

Kendine ve hayata dair yazar bazen de. Yine çıkar karşısına değişik yorumlar.�

 

Bir okuyucu, “Bayıldım bugünkü yazınıza. Ne sıcak ve içten anlatmışsınız valla.” derken, bir diğeri işi hakarete vardırır:

 

“Bana ne len senin özel hayatından, yediğin içtiğinden, gezip gördüğünden! Sana da gazeteci diyorlar ya!... Nasıl gazeteciysen sen?”.

 

Gazeteler hep yalan yazar, gazeteciler hep yalan söyler. Millet başına ne gelirse medyadan bilir.

 

Aynı ailede bile, eve alınacak gazete tartışılırken ya da seyredilecek televizyon kanalı seçilirken, çıkan kavganın suçlusu yine medyadır.

 

Göz önünde bulunan çoğu sanatçı da başlarına gelen her şeyden medyayı ve gazetecileri sorumlu tutarlar. Ayağı kayıp düşer, “Şu gazeteci yüzünden düştüm” der, “Kamerayla beni takip ediyordu da...”

 

Aynı şahıs ertesi sefer habere ihtiyacı olduğunda yine aynı gazeteciyi arar:

“Gelsene. Şurada bir resmimi çeksene.”

 

Bizim gazeteci asla reddetmez, kendi düşen ağlamaz demez, yine koşar yeni haber şevkiyle.

 

Eskiden şarkıcıya , türkücüye olduğu gibi gazetecilere de kız vermezmiş aileler.

Ne yani, alt tarafı gazeteci işte. Bulunmaz Hint kumaşı değil ki!

 

Babam eskiden sıkça anlatırdı evde. Her gün iş yerine suratını unuttuğu bin senedir görmediği, dostluklarının aynı futbol topuna bir kere vurmaktan ileri gitmediği “arkadaşları” ziyarete gelirlermiş.

 

“Ya Tekincim, senden bir ricam olacak. Bu bizim haylaz bi mok olamadı şu hayatta. Doktor olsun istedik, avukat çıksın dedik, hiçbirini beceremedi. Bari sen şunu sizin gazeteye aldırıver de gazeteci olsun…..”

 

İnsanlar bazen gazetecileri hiçbir şey bilmemekle suçlarlar. Bazen de her şeyi bilmesini beklerler:

 

“Sen gazetecisin kesin bilirsin.”

 

Herkes hayatının bir döneminde kesin “gazeteci” olmuştur.

 

“Nerde yazıyorsun?” diye sorsan, “Ne biliyim valla şimdi tam olarak hatırlayamıyorum ama bir-iki şiirim, bir yazım yayımlanmıştı bir tarihte.”

 

Ha bu arada gazeteciler yıllarca hapislerde yatarlar, yazdıkları ve savundukları ideoloji yüzünden hayatlarını da kaybederler.

 

Kolay iştir yani gazetecilik.

   �

NOT 1: Şimdiden cevabımı vereyim merak edecek olanlara. Ben bu yazıyı neden mi yazdım? Dün yaklaşık beş saat kadar internet üzerinden bu işe yıllarını vermiş en usta kalemleri, en beğendiklerimi "Google"ladım durdum. Değişik sitelerde haklarında yazılan haddini aşan çokça yazıya rast geldim, tepem attı tepem! İşte bundan. Eleştiri yaparken gerçek anlamda eleştiri olmasına, hakareti ve aşağılamayı barındırmamasına topluca dikkat etmeliyiz diye düşünmekteyim.

 

NOT 2:�Ben gazeteci miyim de kalkıp böyle bilir kişi havasında döktürüvermişim? Bunları yazmak için illa ki otuz senelik gazeteci olmaya gerek yok. Çok okumak, çok araştırmak, gazetecilerle birebir paylaşımlar yaşamış olmak ve en önemlisi de bir gazeteci kızı olmak yeterli.

 

NOT 3: Haftaya biraz ciddi bir yazıyla merhaba dedik,acısını çıkartırız önümüzdeki günlerde.