Farklılıklar korku mu, sevgi mi?

Bu haftanın ‘Engelliler Haftası’ olması nedeniyle küçük bir kamuoyu araştırması yaptım ve birçok kişi kendisinin olumlu hissedeceğini, ama toplumun ne hissedeceğinden emin olamadıklarını, rahatsız olabileceklerini veya ona acıyacaklarını söyledi. Ben artık engelli demeyi kabul etmiyorum. Ben bunun yerine ‘Farklılık’ demeyi seçiyorum.

Çünkü, burada gözümüze çarpan aslında bir engel değil ve bir ‘Farklılık’ ve biz aslında ‘Farklılık’lardan rahatsız oluyoruz.
İşte bunun nedenini de Uzman Psikolog Gülgün Sharafat’a sordum.
Uzun yıllar Erol Sabancı Spastik Çocuklar Merkezi’nde çalışan Gülgün’e göre, ‘Aileler engelli çocuklarını eskisi kadar gizlemiyor, ama yine de nasıl karşılanacağını sorguluyor. Şefkat engelli olmamız, hoşgörü, içgörü, ‘koşulsuz sevgi engelli’ olmamız sunucu insan haklarını gözardı etmemize neden oluyor. İngiltere de bu görüntüden çocuklarının rahatsız olacağı yönündeki sorgulamalar için ise, ‘Çocukların 2-2,5 yaşında somut korkular geliştirdiğini, ilk defa denizi ya da sakallı birini, hatta palyaço görünce bile korkabileceğini’ hatırlatıyor. Ve diyor ki, ‘Varoluşu farklılık olarak algıladığımızda kişisel güvenlik alanımızı, kontrol duygumuzu tetiklediği için rahatsız oluruz, hatta korku ve öfke duyarız. Ama farklılıkları çeşitlilik olarak algıladığımızda sevgi, hoşgörü ve emniyet duygusu doğar.’
Kısacası duyguları hissetmek olmasa da yönetmek elimizde...