Washington nere Kayseri nere?

Haziran sonunda oğlumun üniversite sınavında İzmir’de olabilmek için eşimle yaşadığım Amerika’dan tek gidebildiğim yer olan İngiltere’ye geçtim. Bir şekilde Türkiye’ye gelebilirim diye umuyordum. Ama gidince gördüm ki bu o kadar da kolay değil. Bir kere Avrupa Birliği hava sahasını üçüncü ülkelere açma işini elinden geldiğince geciktireceğe benziyor. Ayrıca İngiltere ile diğer ülkeler arasında da gerek Brexit’in etkileri, gerekse İngiltere’nin sayıları nedeniyle sıkıntılar yaşanıyor.
Anladım ki, bu pandemi sırasında İngiltere’de de geçirilecek günlerim varmış. Ben vardığımda İngiltere henüz karantina kuralını başlatmamıştı ama ben yine de kendimi evde karantinaya aldım. Bu arada, bazı acentelerin Türkiye’deki çeşitli yerlere kiralık uçaklarla uçuş gerçekleştirdiğini öğrendim. Bunlardan birini aradığımda geçen hafta Adana’ya bir uçuş olduğunu, birkaç gün sonra ise Kayseri’ye olacağını ve sadece ona yer olduğunu söylediler. Hiç düşünmeden bileti aldım.
Sonuçta, İngiltere’de tek başıma 14 gün geçirdikten sonra Londra’dan Kayseri’ye uçtum. Uçaktan inmeden astronot gibi giyinmiş sağlık görevlileri tarafından tüm bilgilerimiz alındı, ateşlerimiz ölçüldü, termal kameralardan geçerek ve ev karantinasında kalacağımıza dair yasal belge imzalayarak çıktık.
Ülkeye gelmek için Washington DC’den yola çıkıp ve Kayseri üstünden gireceğim hiç aklıma gelmezdi. Ama işte böyle ilginç bir dönemde yaşıyoruz.
Üç ayrı ülkede bu dönemi geçirmiş olmam farklı gözlemler yapmamı sağladı açıkçası. Ama bu başka bir yazının konusu olsun. Ben esas İngiltere’de yalnız geçirdiğim dönemden bahsetmek istiyorum;
Bir kere tüm bu dönemi sevdiklerinden uzakta, yalnız başına geçirenlere karşı şu anda büyük sempati duyuyorum. Hiç kolay değil.
Sadece beden sağlığı değil, böyle belirsiz bir dönemde uzun zaman yalnız kalanların mental sağlığı için de bir şeyler yapılmalı ve isteyenlere psikolojik destek verilmeli.
Ben sonuçta kendimi olumlu bir amaca kilitlediğim için moralimi mümkün olduğunca yüksek tutmaya çalıştım ama herkes için aynı şey geçerli olmayabilir.
Benim gibi ya da farklı sebeplerle gelmek isteyenler için daha fazla kurtarma uçuşları yapılmalı ve konsolosluklar daha fazla sorumluluk almalı. Benim geldiğim uçaktaki çoğu kişi İngiltere’de yaşayan ailelerini ziyarete gitmiş ama dönememiş kişilerdi.
Şu anda ev karantinamı tamamlamış, oğlumun sınavını atlatmış olmanın keyfi içindeyim. Bu dönemi sevdiklerinden uzakta geçiren herkesin en kısa zamanda kavuşmalarını umuyorum. Anladım ki, zor zamanlara sevdiklerin yanında olunca daha kolay katlanılıyor.