Tigana ve Aragones

Oysa çoğu takım için transferden önemli olan takım olgusunun sahada yaşanması, duygu birlikteliği ve teknik adama olan saygıdır.. Bu ışığı yakalayan takımın bileği kolay kolay bükülmez..
Ankaragücü’nün son üç sezonda yaşadıkları ortada.. Şampiyonluğu hayal ederken küme düşmenin en büyük adayı haline geldiler.. Buna karşın şimdiye kadar ligin en arzulu, en isteyen takımlarından biri hala Ankaragücü.. Kimseye karşı pes etmiyorlar.. Korkmuyorlar.. Üstelik ne yabancıları var, ne de paraları..
Böyle bir rakibe karşı oynadı Beşiktaş.. Favoriydi, topa rakibinden çok daha fazla sahip oldular.. Özellikle ikinci yarıda bu oran çok arttı.. Ankaragücü ofsayta takılan güzel kontratakları dışında hiç etkili olamadı ikinci yarı.. Oysa ilk yarı oyunu daha organize oynayan ve Turgut Doğan’la gole yaklaşan yine onlardı..
Carvalhal’ın bahanesi kalmadı
Carvalhal’ın bu maçla ilgili “yorgunduk” sözünü artık kullanmaması gerek.. Çünkü tüm takımlar aynı şartları paylaşıyor.. Galatasaray 2-0 geriden gelip 4 gol atıyorsa şampiyonluga oynayan takımlar saha içi dizilişlerini,
hücumcu sayılarını ve oyun anlayışlarını gözden geçirmek zorunda..
Quaresma gibi bir silah 1 ay daha olmayacak.. Simao hazır değil.. Fernandes ve Ernst çok gayretliydi.. Mustafa ve Veli de öyle.. Ama takımın uç bölgesinde oynayan Almeida’nın durgunluğu skor üretememe hastalığının baş nedeni oldu..
Beşiktaş sezonu mutlu bitirmek istiyorsa kazanmayı sadece duran toplarda veya kenar ortalarında aramamalı.. Bu özellikler çoğu takımda yok ama Beşiktaş’ın da Burak tipinde savunma arkasına koşu yapan forvete, top
indirecek bir anlayışı yok.. Fenerbahçeliler de Beşiktaşlılar da Burak gol attıkça ne düşünüyordur acaba? Sanırım Tigana ve Aragones’in kulaklarını çınlatıyorlardır..