Atatürk böyle savunulmaz

Ağza alınmayacak hakaret ve gıybetleri, ‘gayriresmi tarih’ diye satıyorlar.

Uydurulmuş, çarpıtılmış bel altı ‘söylenti’leri, ‘yasak rivayet’ diye yutturuyorlar.

Kulaktan kulağa yayılarak çıkarılmış ‘özel hayat’ şayialarıyla...Yalan yanlış soy-sop, nesep aşağılamalarını... ‘Sansürlenmiş sırlar, halktan saklanmış gerçekler’ diye pazarlıyorlar.

Rövanş dürbününden, kin ve nefret merceğinden ‘yatak odası’ dikizleyerek... Güya yazılmayanı yazıyor, söylenmeyeni söylüyor... Güya mahrem tutulanı ifşa ediyor... Güya ‘resmi tarih’le hesaplaşıp ‘yalan söyleyen tarih’i utandırıyorlar.

HAYÂSIZ AKINININ AKINCILARI

 Ar, hayâ duygularını rencide edecek galizlikler savururken bile yüzleri kızarmıyor. Ne korkmaları, çekinmeleri ne  utanmaları, sıkılmaları var.

Biri, bilmem ne geçmişini affettirme telaşı içinde deniyor. Bozuk sicilinin üstünü kapatıp unutturmak içinmiş onca debelenmesi.

Diğerinin aklanacak bir sabıkası var mı bilmem ama her neyse karın ağrısı, Atatürk üstünden ‘şecaat arz etme’ye çalışıyor.

İkisinin de müşterisi kör bir bağnazlık, kara bir cehalet. Çirkefliğin, şirretliğin kaymağını yiye yiye bitiremediler.

Hırtlığı besliyor, karşılığında hırtlıktan besleniyorlar. İstismara doymak bilmiyorlar.

FAKAT PAÇOZLA PAÇOZ OLUNUR MU?

Doğru, çileden çıkmamak elde değil.

Kabul, arsızlığın bu derecesini tarifte acze düşüyor nezih dil. Tiksindiriciliğin bu raddesini ifadede kifayetsiz kalıyor zekice göndermeler.

Fakat bu kepazeliğe gösterilen tepki dili de sorunlu.

Koskoca İlber Ortaylı bile “Zübeyde Hanım’a bunu diyen hayvandır”dan başka söz bulamaz mıydı?

Hatırlıyorum; Alev Alatlı paçozlaşmanın romanını yazdığında, İlber Hoca ince, zarif bir eleştiri getirmişti.

Romanın hikâyesini anlatırken kullandığı ‘paçozlaşma’ kavramına itirazı vardı.

DİLDE SOYSUZLAŞMA

Alatlı’nın tespitine katılmakla birlikte isimlendirmesini kaba ve avamca bulmuştu. Onun yerine, aynı olguyu ‘hödükleşme’ kavramıyla tanımlamayı önermişti.

Peyami Safa’nın en mustarip olduğu dejenerasyonların başında da ‘dilde soysuzlaşma’ sorunu gelirdi. Yani üslubun yozlaşması, dilin pespayeleşmesi.

HÖDÜKLE KALSA İYİYDİ

Demesine ‘hödük’ de diyor Hoca bu rezilliğin sorumlularına. Ama durumun vahameti karşısında yüreği soğumamış olacak ki ‘hayvan’ demekten de alıkoyamıyor kendini.

Ben hırtlık olarak adlandırmayı tercih ederdim.

Aynı kapıya çıkar. Onun için ister hödükleşme, ister hırtlaşma, ister paçozlaşma deyin...

Yok isterseniz Aziz Nesin’in Zübüklerine benzetin, Dostoyevski’nin Puşlost’una, Ömer Seyfettin’in Efruz Bey’ine, yine razıyım.

Ama ne derseniz deyin, sizi kendi seviyelerine çekmelerine izin vermeyin.

TUZAĞA DÜŞERSENİZ ONLAR KAZANIR

‘Paçozluk iblisi’ her yeri o zaman sarar işte.

Her dile o zaman hödüklük hâkim olur.

Hırtlaşmanın önü o zaman alınamaz.

Zübükleşme, Puşlostlaşma, eblehleşme o zaman alır başını gider.

Ağzınızı bozmalarına, sözünüzü çürütmelerine müsaade etmeyin.

Çok gerekirse şöyle alternatifler de sunun kendinize: “Küstah, kalitesiz, beş para etmez, kokuşmuş, zıpçıktı, sokak kurnazı, zevzek, müptezel, basmakalıp, palavracı, hoyrat, terbiyesiz, ahlaksız...”

Ama Alatlı’nın korkusu gerçekleşmesin. Topluma musallat olan bu virüs, bir salgın halinde oradan oraya bulaşıp her tarafa yerleşmesin.

USTAYA SAYGIYLA BİTİRİYORUM

Rahmetli Çetin Altan’ın bir yazısının başlığı, “Üslub-u beyan aynıyla insan”dı.

Şöyle sayıp sövme örnekleri sıralıyordu:

“Ananı avradını, kızını kısrağını... Bir üslup.

Ulan hain oğlu hain, onun bunun satılmış kuklası... Bir üslup.

Ben, bana ‘palavra sıkma’ diyenin alnını karışlarım... Bu da bir üslup.”

‘Ancak üslubu neyse odur insan’ diyordu.

Ne kadar sıkışsanız da dikkat edin, küfürbazlar sizi de kendilerine benzetmesin. Asıl tehlike bu.