’Ukraynalı kadın fahişedir’ afişi bir oyunla yerle bir

Sokak ortasında çıplak iki kadın yatıyor. Davetkar pozlar, kışkırtıcı mimikler. Günün ortasında ve sokak ortasında yatak sahneleri.

Yatak sahneleri ama, yine de, bitkin iki kadın. Kendinden geçmiş, hayata küsmüş iki kadın. Davetkar olmaktan yorgun düşmüş iki kadın.

Onlar Ukraynalı. Ukraynalı bazı kadınlar benzeri.

İki kadının çevresinde üç erkek. Üçü de, kadınlara cevap vermeye hazır. Hafif el, kol hareketleri. Okşamalar. Hassas dokunmalar. Iııh, pek kár etmiyor. Erkeklerin aldığı yanıt, görünen şahane pozlara denk değil.

Kadınlar otomatiğe bağlanmış gibi. Nefes kesen refleksler, yerini ürküten gülümsemelere bırakıyor. Her şey yabancı. Ve hesaplı. Burun sızlatan iç çekmelerden eser yok. Kadınla erkek arasındaki güç dengesinde yakınlaşma, sokulma, duygu alışverişi karda kaybolan izler gibi. Tek başınalık.

Kadınlar ne kadar profesyonelse, erkeklerin onlardan geri kalan yanı yok. İrkilten et pazarı manzaraları. His, yerlerde sürünen ara malı.

Herkes rolünü iyi oynuyor.

Çevrede toplananlar sahneyi tamamlıyor. Ellerinde her dilden pankart var. Protestolar. İtalyanca, İngilizce, İspanyolca, Fransızca ve hatta Türkçe:

"Ukrayna genelev değil".

HER KESEYE UYGUN

Yerde yatan kadınların, onları çevreleyen erkeklerin rolü aslında tam bir ulusal tepki. Ukraynalıların ulusal tepkisi.

Başkent Kiev’de bir tiyatro okulu var. Okulun öğrencileri, geleceğin aktör ve aktrisleri rahatsız. Ukrayna’nın diğer ülkelere verdiği bir imajdan çok rahatsız.

Diğer ülkelerde dilden dile dolaşan "Ukraynalı kadın iyidir" imajı. "Her keseye uygundur" profili. Ulusal gururu ayaklar altına alıyor. Ve gençler buna çok tepkili.

Tiyatro okulu öğrencileri, tepkilerini sokak ortasında bir oyunla sergilemek istiyor. Küçük çapta bir senaryo, ona eşlik eden sahne düzenlemesi, paylaşılan roller. Tepki sokak ortasında ve herkesin gözü önünde. Çünkü, Ukraynalı kadının çizdiği profilden, kadın-erkek her Ukraynalı rahatsız. Ama, hiç kimse bunu dile getirmiyor. Ters giden, rencide eden bir gerçek var, ama kimse konuşmuyor. Sessizlik sanki kabul anlamında. Okulun öğrencileri bu sessizliği kırmak istiyor. Tiyatro sessizliği kırmanın, sesini yükseltmenin, kişiliği başkalarının yüzüne vurmanın en iyi yollarından biri. İyi anlatılırsa.

"Ukraynalı bir kadın fahişedir" afişini akıllardan silmek gerek. Öğrencilerin başka ülke erkeklerine göndermeleri bu tema üzerine kurulu. Sokaktaki oyun, bu temanın gösterisi.

KÜÇÜK OYUN, BÜYÜK İŞ

Kiev’deki en büyük alanın ortasında, günün orasında sahneye konulan bu oyun, bütün Ukrayna’nın kalbini çalıyor. Hepsinin aklını başına getiriyor. Ülkesi, inancı, rengi ne olursa olsun, "Kadınlar meta değildir, Ukraynalı kadınlar fahişe değildir" sloganına, bütün ülke sahip çıkıyor.

Küçük bir oyun, büyük bir iş başarıyor.

Bundan sonra, "Ukraynalı kadın" denildiğinde ya da sokakta bir Ukraynalı gördüğünüzde, siz kadınlar, eminim onları hemen mahkum etmeyeceksiniz. Siz erkekler, eminim, belden aşağı düşünceleri aklınızdan kovacaksınız.

Kadın önce kadındır, insan olarak. Erkek de, öyle. Amatör bir oyun, pek çok kişinin görmek istemediği, bu basit gerçeği anlatıyor.

Alkışlayın bu oyunu.