Futbolla gurur duyulması gereken bir gün
İranlı futbolculara bütün insanlığın teşekkür borcu var.
8 Haziran 1990 akşamı Kamerunlu Omam-Biyik, Arjantinli Batista’dan yarım metre yukarıya sıçrayarak o tarihi kafayı vurduğunda 10 yaşındaydım. Ankara Atatürk Anadolu Lisesi’nde yatılı okuyordum ve bir yandan Dünya Kupası’nı TV’den takip ederken bir yandan da bir gün bu turnuvayı yerinde izleme hayalleri kuruyordum.
MUAZZAM BiR SAYGI DURUŞU
Hayat bana iyi davrandı, iki Dünya Kupası takip ettim yerinden. Zidane’ın kafasına, Messi’nin gözyaşlarına tanıklık ettim. Ve dün neredeyse o anlar kadar önemli bir 30 saniye yaşandı Katar’da. İranlı futbolcular, Ahlak Polisi tarafından gözaltına alındıktan sonra yaşama veda eden Mahsa Amini ve hayatını kaybeden tüm yurttaşlarının hatırasına muazzam bir saygı gösterisinde bulundular. Bir Dünya Kupası maçında ulusal marşlarını söylemeyi reddettiler. Önceki günkü basın toplantısında da memleketinde hayatını kaybedenlerin acısını paylaşan kaptan Hajisafi başta olmak üzere tüm İranlı futbolculara bütün insanlığın teşekkür borcu var.
AYRIMCILIĞA TEPKi GÖSTERDiLER
2020’de George Floyd’un ölümünden beri her müsabakada ayrımcılığa karşı tepki gösteren İngilizler de bu alışkanlıklarından vazgeçmediler, santrada diz çökmeye devam ettiler. Yeryüzünde en fazla konuşması gerekenler susarken sporcuların konuşması, futbolla gurur duymamıza neden oldu dün.
HÜCUMLARIN %80’i KANATLARDAN
Khalifa Stadı’ndaki müsabaka başladıktan sonraysa oyunun kontrolü İngilizlerdeydi çoğunlukta. Özellikle ilk 45’te tek taraflı bir oyun vardı, topla %80 oynadılar, şutlarda 7-0, kornerlerde 4-0, tabelada da 3-0 üstünlük kurup fişi çektiler. İran’ın beşli statik savunmasına karşı İngiltere’nin sonuca bu kadar kolay gitmesinin temelinde oyunu genişletmesi vardı: Hücumların yüzde 80’ini kanatlardan yaptılar. Ve bekleri Trippier ve Shaw’la oyunun enini olağanüstü zorladılar. Son iki büyük turnuvada son dörde kalan İngilizler, Katar’da da ciddi bir yarışmacı olacaklarını resmen ilan ettiler dün.
