Şampiyonluğun En Büyük Adayı Gaziantepspor

Bir kere daha söylüyorum; şampiyon olmalı Gaziantepspor, bakmayın puan cetvelinin son sırasında olmasına.

Çünkü şampiyonluk, sadece para, olanak, güç, puan ve golle hesaplanmamalı.

Şampiyonluk, yüreklerin verdiği bir paye olmalı.

Şampiyonluk, taraflıya ve tarafsıza içtenlikle " aferin be bu çocuklara" dedirtebilmek olmalı.

Şampiyonluk, koca bir ülke tarafından sevilmek anlamına gelmeli.

Öyleyse, gelelim Gaziantepspor'a.

Bundan bir kaç ay önce profesyonel futbolculuğu rüya gibi gören çocuklar, bazen aç bazen tok, bazen mum ışığında kalıp, sonra kimsenin bilmediği yerel marka formalarıyla çıkıyorlarsa sahaya, yüreklerin şampiyonu olmalı Gaziantepspor.

Yıllarca Karcemarskas gibi bir kaleciyle şımarmış gözlerimiz, kaleci Selçuk'un ilk kurtarıştan sonraki mutlu çocuk gözleriyle, çocuksu bir heyecana kapılıyorsa yılın kalecisi seçilmeli Selçuk.

Resmî olarak teknik direktörü olmayan Gaziantepspor'un teknik heyeti; Selçuk'u kaleye geçirmiş, Elyasa'nın gelişiyle Şenol'u sol beke kaydırmış, topu sadece gelişigüzel savuran bir takımı paslaşabilir hale getirmiş ve yalnızca savunmada bekleyerek, zaman geçirerek maçı bitirmeye çalışan bir takımı, hücuma da çıkarmaya başlamışsa, gönüllerimizin kulübesinde oturmalı Levent ve Alper hocalar.

Daha yirmisine gelmemiş Hasan ve Hüseyin, tekmeden korkmadan, skora bakmadan, canla başla ve yürekle kalelerini savunuyorlarsa onlara da yer açmalı geleceğimizin onbirinde.

Sezona sol bek olarak başlayıp şimdi ileride iki kanatta da oynayan ve daha önemlisi 27 numaralı formayı sırtlayıp bir memleket emanetini incecik gövdesi ve hızlı bacaklarıyla taşıyan İlker, sezonun futbolcusu olmayı haketmemiş midir?

Ya 21. yüzyılda doğmuş futbolcu filizleri ya daha bir yıl önce süper lig futbolcusuydum diye böbürlenmeden emek veren Şenol ve Elyasa onlar unutulabilir mi?

Belki ilk gol çok erken gelmeseydi; belki tecrübesizliğin ürünü ikinci gol yenilmeseydi daha da umutlu şeyler yazılabilirdi bu maç için.

Ama olsun, üç puanı kaybetsek de milyonların ve kocaman bir ülkenin kalbini kazanalım. Unutmayalım bu ülke, "fakir ama gururlu gençleri" hep sevdi hep sevecek.

Böyle bir şampiyonluğun önündeki tek engel hakeme saygısız, rakibe hırçın tavırlar olabilir. Bu nedenle, Muhammed'i, Zeki'yi ve gördüğü kartla haftalardır sahadan uzak kalan Serhan'ı uyarmalıyız mutlaka.

Bir defa daha söylüyorum; şampiyonluğa çok yakın Gaziantepspor. Çünkü şampiyonluk, puan cetvelinin yazdığı değil; yüreklerin layık gördüğü bir paye olmalı. Bu yüzden, yoksulluğa, yoksunluğa, sahipsizliğe rağmen milyonlarca yüreği kazanmalı Gaziantepspor.

"Büyük", "zengin" ve milyonların önünde küfür etse bile "hep haklı" şampiyonlara inat; mücadelesi, temizliği, gençliği ile yüreklerin yürekli şampiyonu olmak çok yakışacak Gaziantepspor'a.

Eğer emek kutsalsa;

Eğer mücadele onursa;

Eğer gençlik gelecekse;

Eğer spor ahlaksa;

Eğer direnç anlamlıysa; şampiyon olmalı bu garip bu yoksul Gaziantepspor.