Futbol ikinci plandaydı

İçinde sevgi, kardeşlik ve barışma sürecinin ışığı olmalıydı. Ne yazık ki maç öncesinde ve saha içinde tribünden atılan taşlar, polisin biber gazlı müdahalesi ‘nasıl olacak, nerede olacak’ düşünceleri akıllarda yankılandı. Avrupa kupalarında final oynamış, Inter’den, Napoli’den Goran Pandev’in Diyarbakır’da olması önemli değil miydi?
Ülkenin en popüler oyuncularından, milli olmuş Sinan’ın, Olcan’ın, Tarık’ın ve Veysel’in, futbolu seven ve seyretmeye gelen Diyarbakırlı için hiçbir anlamı yok muydu? Onlar sadece Diyarbakır’ın galibiyetini görmek için mi tribündeydiler? Sonuç olarak G.Saray’a, Diyarbakır havaalanındaki ilgi ve sevgi dün ne maçın öncesinde ne de maçın içinde vardı...

PANDEV...

Müthiş gücünü çok iyi bildiğim, rakibi bezdiren stili ile hatıralarımda yer alan Pandev’den çok uzak bir görüntüsü var şu an. Ama Hamza Hamzaoğlu’nun sahaya sürdüğü ekipten G.Saray kadrosunda ilk 11’i zorlayabilecek ilk isim dünkü maç ölçü olmasa da Pandev’dir. Eskisi gibi patlama yapamıyor. Ama attığı gol ve oyun içindeki zekası ile Pandev şunu istiyor; “Bana çok şans verin ve beni deneyin.”
Öte tarafta Tarık, yabancı kontenjanının prangalı adamı Bruma ve Olcan ilk 11 için her zaman hazır olabileceklerinin görüntüsünü verdi. İlk yarısı 1-1 biten maçta G.Saray’ın ikinci golüyle Diyarbakır’ın tüm konsantrasyonu dağıldı. Böyle bir maçta zaten G.Saray’ın da oyuna motive olmasını beklemek fazla iyimserlik olurdu. Galatasaray yan yana çok nadir gelen oyuncularıyla bir takım formatından ziyade bireysel yetenekleri sahneye koyan takım görünümündeydi. Olcan’ın taç çizgisinin 3 metre içinden vurduğu top ağlara giderken golü atan Olcan mıydı, yoksa golü yiyen kaleci Levent miydi?
Dünkü futbol ve oyuncu performansları Pandev dışında olumlu efekt vermedi... Belki de veremezdi.
Futbolun ikinci plana atıldığı, bölgesel aidiyetin ön plana çıktığı bir ortamda futbol ne ola ki?