Karşıyaka gerçek bir hayalde şimdi

Tamam, bu hususta benden kerteriz alınmaz, benim gözyaşım şurada, gözümün ucunda durur, ota köke ağlarım ben hemen. Hüzünlenince de sevinince de.

Fakat bu defa çok da yalnız değildim. Benim gibi sümüklü sümüklü ağlamasalar da sporseverlerin çoğu açık açık, bazısı için için, kimisi gizli gizli çok sevindi Karşıyaka’nın 28 yıl sonra gelen şampiyonluğuna. Sebebi bellidir.

Sebebi, mucizelere inanmak istemektir. Hem mucizelere inanmak isteyip, hem emek vermeden olmayacağını bilmektir.

Sebebi, taraftarıyla böyle yakınlaşabilen bir takımı alkışlamak istemektir. Basketbol salonuna sığmak nere, şehre sığmayan olağanüstü Karşıyaka taraftarına hayranlık duymaktır.

Sebebi, sabrede sabrede hayali gerçek yapan, sonunda “Gerçek bir hayaldeyiz şimdi” diyen taraftarın sevincine ortak olmak istemektir.

Sebebi, “Büyükler”in milyon euro hesaplarından, afralarından tafralarından, kibirlerinden çoktan bıkmış olmaktır. Paranın, bütçenin, transferin filan değil; sevginin, saygının, sabrın kazanmasına sevinmektir.

Karşıyaka’nın şampiyonluğuna bu kadar sevinmemizin sebebi biraz da Kazım Koyuncu’nun Trabzonspor’u sevme biçiminde gizlidir.

Trabzonspor, Kazım için başkalıktı. Başka olmaktı işte. Sıradan ayrılmaktı. Trabzonspor, Kazım’ın kahramanıydı.

Hep güçlülerin kazandığı bir dünyada güçsüz denenlerin de kazandığı bir hayalin kahramanı.

Öyle bir kahramandı ki statükoyu bile devirmişti. “Yenilmez” denenleri yenmişti.

Ben işte, Kazım’ın Trabzonspor’u sevdiği gibi sevindim Pınar Karşıyaka’nın şampiyonluğuna. Öyle umutlandım.

10 sene geçti, Kazım Koyuncu bir şey demeden, arkasını dönmeden, şikâyet etmeden gideli. Hasretin acısı ne kadar güçlü yanıyorsa içimde, güçsüzün güçlüyü yenmesinin sevinci de öyle yansın.
Pınar Karşıyaka’nın şampiyonluğu kutlu olsun!