Galatasaray efsanelerine veda

Her kuşak, kendi kuşağının efsaneleriyle vedalaşmıştır di mi.

Bana tüm zamanların efsaneleriyle vedalaşan bi tek bizim kuşakmış gibi geliyor da ondan soruyorum.

Sanki biz tarihin en acayip yerine doğmuşuz. Sanki önceki kuşakların gözünün yaşı da bizim yüzümüze düşmüş. Sanki bütün efsaneler bizim zamanımızda yaşayıp bizim zamanımızda ölmüş. 

Bazıları sevmez “efsane” lafını. Çok kullanıldığından, kullanıla kullanıla değerini yitirdiğinden, anlamsızlaştığından filan dem vururlar. Ben severim. Efsanelere “efsane” demeyi severim.  “Efsanesi ve mucizesi olanları” severim.

“COŞKUN ABİ” DEDİM HİKÂYE BAŞLADI

Çocukluk efsanelerimden biri Coşkun Evcim’di benim.

Seksenlerin başında o dans ederdi, ben televizyondan ona bakardım. Sonra koşar gider patenlerimi giyer onun hareketlerini buzda yapmaya çalışırdım.

Bi gün bi baktım, buzun kenarında o da bize bakıyor. Bi yerlerden aklına düşmüş, sevmiş, atlamış gelmiş Kurtuluş Parkı’ndaki ufacık buz pistine. Yanına gittim  “Coşkun Abi” dedim hikâye başladı. Aylarca buzun kenarında durdu, kendine bir görev biçti, hevesli ve şaşkın çocuklara koreograflık yaptı. 1985 yılının Kasım soğuğunda, bizi, üstüne kar yağan buz pistinde bırakıp gitti. Siroz dediler.

Babamdan Cruyyf’un futbolunu, Muhammed Ali’nin zaferlerini, Lefter’in, Vedat Okyar’ın, Metin Oktay’ın gollerini dinledim. Sonra Sokrates’i sevdim. Futboldaki ilk kahramanımdır. Beyaz Gölge izledim, Koç Reeves’i tanıdım. Drazen Petrovic’i çok sevdim.�Fredie Mercury dinledim. Marlon Brando’ya vuruldum. Çocukluğumun fonunda hep bi Ferdi Özbeğen şarkısı çaldı. Adile Naşit “Yat artık” dedi yattım, Kemal Sunal “Gül” dedi güldüm, Kazım Koyuncu “Yalnızlığı anla” dedi anladım. Ahmet Erhan ne yazsa okudum.

Sonra hepsiyle tek tek, hepsiyle zamansız, hepsiyle zorla vedalaştım. Bu yüzden efsaneleriyle vedalaşan bi tek bizmişiz gibi geliyor. Kimi sevdiysek gidiyor gibi geliyor. Öyle geliyor işte.

TURGAY ŞEREN VE BÜLENT EKEN’E VEDA

Galatasaray efsaneleriyle vedalaşma zamanı şimdi.

Turgay Şeren ve Bülent Eken’e veda zamanı.

Efsanesi ve mucizesi olan, futboldan umudumuzu kestirmeyen, iki beyefendiye veda zamanı.

Her zaman zamansız veda dediğin.

Bütün bunları düşünürken, oğlumun futboldaki ilk kahramanı Gomez’in Beşiktaş’a vedası, bana sanki uzun zamandır aradığım bi cümle kurdurdu:

Herkesin yeri dolar, kimsenin boşluğu dolmaz.