“Ama”nız batsın!

Fakat böylesine lanet olsun. Böylesi olmaz olsun. Lig, mig, kupa, yok efendim şampiyonluk, yıldız, taraftarlık falan filan yerin dibine batsın.

Bıktık usandık futbolcuları boğaz boğaza getiren, taraftarlara bıçak çektiren nefreti pompalayanlara “Yeter yapmayın bunu” demekten.

Yöneticilere, spor insanlarına, yorumculara, futbolculara, onaaa bunaaa, herkese “Sağduyulu açıklamalar yapın; şiddeti, düşmanlığı, nefreti pompalamayın” diye yalvarmaktan.

Bıktık “Ama” demeyin demekten!

Böyle bir şeyden sonra “Ama” ne demek Allah aşkına? “Ama” ne demek!

Bir otobüs dolusu futbolcunun canına kast edilmiş, hala nasıl “Ama” diyebiliyorsunuz?

Ama Fenerbahçe, ama Aziz Yıldırım, ama Volkan, ama Emre!

“Fenerbahçe otobüsüne ateş açılmış, şoför vurulmuş, kontrol kaybedilse şarampole yuvarlanacakmış otobüs” diyosun “Ama” diyolar.

“Bu işin ‘ama’sı mı olur, bu işin rengi, takımı, başkanı, kalecisi, golcüsü mü olur, delirdiniz mi?” diyosun, bu seferde“Fenerbahçe de çok şey ama” diyor. “Ama”yı sona alınca bi şey değişiyo çünkü!

“Facianın kıyısından dönülmüş” diyosun “Bak bu kötü oldu, Fenerbahçe’yi şampiyon yapacaklar şimdi” diyo. “Ölüm” diyosun “İyi oldu şımarıklara” diyo.

Nefrete bak. Radikal kötülüğün tonuna bak. Bunca ayrışmanın/ ayrıştırmanın sonu bu işte. Fakat nefret haklı. Ben nefret olsam; beni bunca yıldır, her zeminde, her fırsatta, her şekilde bu kadar pompalasalar ben de gider patlarım bir yerde.

İzmit Depremi’nden sonra onca acının üstüne “Gölcük’te askeriye var ya, Allah belalarını verdi işte” demediler mi? Van Depremi’ne yollanan yardım kolilerden birinden “Size en çok bu lazım” yazan bir notla birlikte bayrak çıkmadı mı?

Bu ülkede evlat acısına bile hiç utanmadan “Oh olsun” denmedi mi? Ölmüş bir çocuğun annesini yuhalamaya kadar varmadı mı iş? Soma’daki katliamın ilk dakikalarında son seçimlerdeki oy oranlarını paylaşmadı mı birileri?

Fenerbahçe ile Galatasaray arasında oynanan bir maçtan sonra, 20 yaşında gencecik bir delikanlının; Burak Yıldırım’ın cenazesini kaldırırken, birileri “Hangi takımı tutuyormuş?” diye sormadı mı? Tuttuğu takıma göre gözyaşı dökecekti zahir!

Fenerbahçe takım otobüsünün yaralı şoförü Ufuk Kıran hastanede gözlerini açar açmaz “Kızım nerede? Kızımı göreyim!” demiş. Ahh!

Şu hayatta en çok futbolu sevdiğim doğrudur fakat böylesi olmaz olsun. Lig, mig, kupa, yok efendim şampiyonluk, yıldız, taraftarlık falan filan yerin dibine batsın.
Fenerbahçe’ye büyük geçmiş olsun!

.