Ali İsmail Korkmaz!

2 Haziran 2013’te, Gezi’nin uzun gecelerinden birinde, polisten kaçarken bir sokağa sığındı. Kadim Anadolu geleneğidir, düşmanın olsa sana sığınmış olana el kalkmaz.

Gelenek filan ne ki, insanlıktan çıkmışlardı. Sokağa sığınan gencecik birini öldüresiye dövdüler. “Vurmayın öldüm” dedi vurmaya devam ettiler.

Hastaneye gitti, eve gönderdiler.

Ağırlaştı sonra. Çok uyudu.

İlk mektepten beri o kadar çok “Ali gel” dememiştik. 10 Temmuz 2013’e kadar dayandı ama gelmedi.

Biz, esasında sonra tanıdık onu. Ölümünden sonra. Gülen yüzünü aklımıza kazıdık. Nereye baksak onu gördük. Çok sevdik anlatamam. Annesi annemiz, babası babamız oldu. Yerini tutmamıza imkân yoktu ama başımızı onların göğsüne koyduk. Onun yerine.

Bir gün, üzerindeki Fenerbahçe formasının armasını öperken bi fotoğrafını gördük, aklımız gitti. İşte o gün Ali İsmail Korkmaz, Fenerbahçe ile sonsuza kadar özdeşleşti. Fenerbahçe’nin şahane taraftar grubu Vamos Bien, Ali’nin ardından enfes bir marş yazdı biliyosunuz işte:

“Daha 19 yaşında
Düşlerinde özgür dünya
Öptüğü çubuklu forma
Yaşayacak anısında”

Ama Ali İsmail Korkmaz, yalnızca Fenerbahçelilerin değil, herkesin öz kardeşidir. Onun ismi, bu marşı her takımdan taraftara söyletecek kadar kıymetlidir. Ali İsmail bizim kıymetlimizdir. Ali İsmail, bizim ayrı ana ayrı babadan olma öz kardeşimizdir.

Biz o geceden beri, iki senedir, her gece, rüyalarımızda o sokaktan Ali İsmail'i alıp çıkıyoruz kan ter içinde.

O geceden beri, iki senedir, her gece uykumuzda “Aç sokaklarını Eskişehir, Ali İsmail geçecek!” diye bağırıyoruz.

İkinci ölüm yıl dönümünde, öptüğü çubuklu formada sonsuza kadar yaşayacak anısı önünde saygıyla eğliyoruz.