Ruhu da kalmamış

Beşiktaş’taki şehitlerimizin acılarını içimizde hissederken, kara haber bu kez Kayseri’den geldi. Yine şehitlerimiz var ve acımız çok büyük. Yeter artık lanet olsun. Bitsin artık bu terör belası. Gencecik evlatlarımızı sonsuzluğa uğurlayacağız, son olur inşallah.

Şöyle bir Başakşehir Stadı’na bakıyorum, ne futbolcularda moral var, ne de taraftarlarda. Yalnızca iki takım taraftarlarının, ‘Şehitler ölmez vatan bölünmez’ tezahüratı var. Tarifsiz acıları yüreğimize gömerek maçı izlemeye başlıyoruz.

İlk dakikadan itibaren iki takım arasındaki fark da ortaya çıktı. Bir tarafta ne yaptığını bilen Başakşehir, diğer tarafta ise takım görüntüsünden uzak ne yaptığını bilmeyen Trabzonspor. Trabzonspor’da her şey Mehmet Ekici’ye bağlı.

UYANDILAR AMA!

Mehmet, hem çalım atacak, hem pas yapacak, hem de gol atacak. İlk 20 dakika geçildiğinde, Başakşehir’in üç net pozisyonu var. Bunlardan da ikisini Onur çıkardı. Doğru dürüst ve organize atak yapamayan Trabzonspor’u ilk yarıda kaleci Onur ve kale direkleri korudu diyebiliriz. Trabzon’un iki kanadı da yol geçen hanı gibi, elini kolunu sallayarak pozisyona giriliyor. Bir ara gözüm kaleci Volkan’a takıldı. Baktım Volkan, orta sahalara yakın bir yerlerde ısınma hareketleri yapıyor.

İlk yarıyı mucize eseri gol yemeden atlatan Trabzon’un en iyileri kaleci Onur ve taraftarlar. İkinci yarıda da değişen fazla bir şey olmadı. Trabzon daha çok defansta kalarak rakibine büyük boş alanlar bıraktı. Orta sahada hiç direnç görmeyen Başakşehir, 63. dakikada Visca’nın golü ile öne geçince Trabzonspor uykudan uyanmaya başladı.

Tabii ki bu da çok kısa sürdü. Sezon başından bu yana Trabzon sahada o kadar uyumaya alışmış ki... Son 20 dakikada Başakşehir frene bastı ve Trabzon da oynar gibi gözüktü, o kadar. Kayıplar ve ligin dibine doğru ilerleyiş sürüyor ve taraftar da soruyor, “Söylesene Ersun Hoca takım niye oynamıyor” diye. Hadi diyelim takım olamadınız, ruhunuz nerede?...