Gurur duydum!

Aslında ben böyle bir Türk takımı görmemiştim.

Oyunu başından sonuna domine eden, rakibini “pes” ettiren bir Türk takım hiç görmemiştim…

Bu Feneri, daha önce de görmemiştim…

15-20 dakika buna benzer oyunlar görmüştüm… Hiç 90 dakika süreceğini beklemiyordum…

Şiir gibiydiler…

Teşekkürler…

**

İlk yirmi dakika Lokomotiv Moskova’da bizim takım da, yüksek tempoda oynadı…

Kim düşecek diye baktık?

Bizimkiler aslandı…

Golü bulduk… Alıştık ya, “şimdi çekiliriz geriye” dedik…

Yanıldık…

90 dakika bu tempoda, bu arzuda ve hep birlikte hiç görmemiştim ben…

Ne Fenerbahçe’yi gördüm… Ne de bir başka Türk takımını…

Helal olsun!

***

Bu Gökhan’ı izleyen olduysa;

----- Eyvah!

Kaparlar bu adamı…

----- Hiç korkmayın. Gökhan’ı Kadıköy’den koparacak para daha icat olmadı…

Ozan’ı çok ıslıkladınız veya ıslıkladık diyelim…

Bugün; onu alanın alnından öpüyorum… Elbette Ozanın’ da…

Maçın kahramanıydı.

***

Mehmet Topal, De Souza, bir de yanında Ozan;

“Bunlar yan yana oynamaz kardeşim(!)  Bize ince pas atan adam lazım!”

Diyenler;

Orada duruyorlar mı?

Vítor Pereira’da, orada…

Gereğini yapın!

Anlamadıysanız söyleyeyim;

“Pardon” diyeceksiniz.

Bir de bu hocanın hakkını vereceksiniz…

Hocama birde eleştiri; “Bir de Nani’yi çıkar be hocam?”

Pekâlâ; Volkan sen ne işsin?

Adamlar Nani’yi biliyorlar, önlem almışlar…

Peki, sen ne yaptın be kardeşim?

Akıttığın tere, helal olsun!

Caner, Kjaer, size alıştım, kusursuzdunuz!

Hep birlikte sağ olun!

***

Bu taraftarı çok özlemiştim…

Bu gün Kadıköy’e; Konya’dan, Ankara’dan, bütün Anadolu’dan dostlar geldi…

Caddede dolaştılar… Fenerbahçe’yi kokladılar, yemeklerini yediler ve stada gittiler…

Hissetmişler bu gün, bu maçı…

Bir daha dönmezler geri…

Sevdaları ile buluştular…

Kadıköy yine Kadıköy gibiydi…

Çok zordu o günler… Ancak geri geldi…

Teşekkürler Başkan…