Ellerinden öpülesi kızlarımız…

Hiç kimse böylesine bir mücadele vermedi…

Belki de hiç kimse onları izlemedi(!)

Oysaki onlar bizim kızlarımızdı…

Futbol takımımız olsaydı; ortalık inlerdi…

Erkek takımımız bile olsa nefesler tutulurdu…

Gazetelerde manşet, televizyonda birinci haber olurlardı…

Olmadılar…

Nevriye ve Birsel’in son Olimpiyat oyunlarıydı…

Boyunlarına madalya çok yakışacaktı…

Olmadı…

Bir reklamda izliyorum;

Küçük bir kızımız; “Nevriye olacağım” diyor…

Bir diğeri; “Birsel” diyor…

Olun kızlar;

Ablalarınız, çok hak ettikleri halde Olimpiyatta madalya alamadılar…

Ancak size örnek oldular…

Siz, o madalyayı alın kızlar…

Ablalarınızın boynuna takın kızlar…

***

Turnuvanın en yaşlı takımıydık…

Oyuncu değişikliği yapma şansımız da yoktu…

Gençlerimiz henüz oyuna girebilecek seviyeye gelmemişti…

30 yaşını geçen kızlarımız, 40 dakika sahada kaldılar…

10 günde 6 maç oynadılar…

Bugün İspanya’ya, 8 sayı ile önde girdikleri maçı, son anda kaybettiler…

Olimpiyat madalyasını kaybettiler..

Dört sene önce Londra Olimpiyatları’nda da böyle kaybetmişlerdi…

Sizler bu hesabı bitirmek zorundasınız…

***

Ben onların ellerinden öpüyorum…

Kendilerinden daha üstün ve kadro olarak zengin takımlarla mücadele ettiler…

Akılları ve oyun disiplinleri ile yenerek buraya kadar geldiler…

Madalyaya bir saniye kala şans meleklerinin ihanetine uğradılar…

Elbette koç Ekrem Memnun’un aklı ve arzusu ile…

Bir satranç ustası gibi yönetti takımını…

“Yenerlerse yazarım” demiştim…

Ayıp ettiğimi biliyorum…

Onlar, yazdırdılar…

****

Anlamışınızdır, umarım;

Potanın Perilerinden bahsediyorum…

Basketbolcu kızlarımızdan…

Bizi üst üste iki kez Olimpiyata götüren kızlarımızdan…

Ellerinden öpülesi kadınlarımızdan…

Sağ olun!