Birlikte oynayabiliriz

Fenerbahçe, çiçekler le karşılandı…

Çocuklar, futbolculara çiçekler verdi…

Maçın yorumcusu ısrarla, “Ahmed” diyordu...

Mümkün olsa bu maç hiç oynanmamış gibi yapacaktık…

Oysaki ülkemizin bir gerçeğiydi ve gerçek ile yüz yüzeydik…

***

Gökyüzünde F16 lar uçuyordu…

Dumanlar ve silah sesleri geliyordu…

Zırhlı araçlar ile korunuyorlardı…

Sabah maça gittiler, oynadılar ve döndüler…

Diyarbakır, Fenerbahçe’sini göremedi…

Görecek hali de yoktu…

***

Sahanın dışının aksine, sahanın içinde birbirini kucaklayan 22 futbolcu vardı…

Sanki birbirini kucaklamaya hazır milyonlar gibi…

Ekran başında ise bir olay çıkmasın diye korkarak izledik maçı…

Takımımızın alacağı sonuç ilk kez bu kadar önemsiz olmuştu…

Hakem, futbolcular ve tüm yöneticiler, maçın sihrini bozmaktan korkarak rollerini oynadılar…

Biz tedirgindik, onlar bizden daha fazla tedirgin…

Kimse mesaj vermeye çalışmadı...

Kimse sporun önüne geçecek gösteri yapmaya kalkmadı…

1000 yıldır birlikte yaşayan insanların sorumluluğu bu omuzlardaydı…

Çok güzel taşıdılar sorumluluklarını… 

***

Maçın teknik analizi de, sonucu da beni hiç ilgilendirmiyor…

Benim bir tek dileğim var;

Bu maç son maç olmasın!

1000 yıl daha birlikte maçlar oynayalım…