Topuyla kaçtığı Bulgaristan'da şimdi lider takımda oynuyor

Şimdi yine Filibe'de Akademik Test takımında oynuyor. Onunla birlikte Filibe turuna çıktık. Şimdi başkalarının oturduğu evine gittik. Önümüzdeki ay NBA kadın liginde Phoenix Mercury takımında oynamak üzere ABD'ye gidecek olan Nevriye, transfer parasıyla evini geri almak istiyor.

Nevriye'nin ailesi, seksenli yılların sonunda kimliğini inkara, ismini değiştirmeye zorlanan Bulgaristan'daki bütün Türk aileleri gibi Todor Jivkov zulmünden nasibini almıştı. İsmi mecburen Nevane Tenekecieva olmuştu. Futbolcu babası bir gün ‘‘Haydi valizinizi toplayın, anavatana dönüyoruz. Bulgar ismiyle daha fazla yaşayamayız’’ demişti. 1989'da Türkiye'ye doğru yapılan son büyük göçün ilk ailesiydiler.

Oysa Nevriye'nin Bulgaristan'da geleceği parlaktı. Bulgarların ‘‘altın kız’’ yapmak istediği yetenekli küçük sporculardan biriydi. Henüz 9 yaşındaydı, ama Maritza Kulübü'nün küçükler basketbol takımında oynuyordu.

Valizler toplanırken Nevriye sıkı sıkı sarıldığı basket topunu valize sığdırmaya çalışıyordu. Babası ‘‘Kızım bırak o topu, Türkiye'de daha güzelleri var’’ dedi ama dinletemedi.

ESKİ EVİMİ ALACAĞIM

Aradan 14 yıl geçti, Nevane Tenekecieva, Akademik Test Kulübü'nde oynamak üzere doğduğu ülkeye Nevriye Yılmaz olarak döndü. İlk işi Filibe kentindeki evini bulmak oldu. Eskiden zile uzanabilmek için bir taşın üzerine çıkması gerekiyordu. Şimdi büyümüştü, üstelik bir basketbolcuydu, taşa ihtiyacı kalmamıştı, zile içi titreye titreye bastı.

Bir kadın pencereden ‘‘Mola... Koy bitırsili?’’ (Buyrun.. Kimi aradınız?) diye seslendi. Bulgarca'yı unutmamıştı, penceredeki kadına evin gerçek sahibi olduğunu söyledi. Öyle heyecanlanmıştı ki, içeri girmeye cesaret edemedi. Nevriye, ‘‘Anılarımın yaşadığı o evi transfer paramla mutlaka satın alacağım. Zaten babam Bulgaristan'dan emekliliği hak etti. Bir ayağımız burada olacak’’ diyor.

Nevriye'nin yıllar sonra bizle birlikte yaptığı Filibe turu hep geçmişle bugünü kıyaslayarak geçti. Mesela bir manav tezgahının önünde duruyor, yan yana sergilenen muzlarla portakallara hayretle bakıyordu: ‘‘Muzu, portakalı sadece yılbaşı geceleri yiyebilirdik. Bulgaristan çok gelişmiş. İnsanlar her gün muz ve portakal yiyebiliyor. Bakkallarda sıcak ekmek satılıyor.’’

Evinin çevresinde gezerken, bir cami ile kiliseyi gösteriyor, ‘‘Evimizin bir tarafında cami, bir yanında kilise vardı. Ben iki kültürün arasında büyüdüm’’ diyor.

Nevriye Yılmaz 9 yaşında geldiği Türkiye'de basketbola ara verdi, 12 yaşında yeniden başladı. 1997'de Boğaziçi Lisesi takımında oynarken, liselararası dünya şampiyonu oldular. Daha sonra İstanbul Üniversitesi'nin takımı İÜSBK'da yetişti, 93 kere milli forma giydi. 1999'da NBA'in kadınlar ligi WNBA'de oynama şansını elde etti: Florida'ya Charlotte Sting takımına transfer oldu. Türkiye'ye dönüşünde Galatasaray'da oynadı, geçen yıl Yunanistan'ın Apollon Ptolemaida takımına transfer oldu, yazın Sicilya'nın Termini di Mareze takımına geçti.

Ancak kadın basketbolcuların kazandığı para, erkeklerinkine kıyasla gülünç düzeyde. İyi paralara anlaşsalar bile takımlar daha sonra sözlerini tutamayabiliyor. İşte Nevriye de İtalya'da böyle bir para sorunuyla karşılaşınca, çareyi yeniden transferde buldu. Bu transfer onu doğduğu ülkeye geri götürdü: Bulgaristan'da başkanlığını işadamı Ahmet Kurtuldu'nun yaptığı Akademik Test Kulübü'yle anlaştı.

İki hafta önce ilk maçına çıktı. Gabrova'daki Bulgaristan Kupası finalindeki bu maçta hakemlerin kendisini kötü bir hoşgeldinle karşıladığını, 5 faul aldığını anlatıyor: ‘‘Hakemler 17 sayı attığım bu maçta beni sadece 20 dakika sahada tuttular...’’

Nevriye'nin hedefi büyük. ‘‘Akademik Test takımını şampiyon yapıp, 25 Nisan'da WNBA'in Phoenix Mercury takımına transfer olacağım’’ diyor.