Tarihe tuz biber ekmenin ne manası vardı Nusret Bey?

Sosyal medyadaki her paylaşımda herkes zaferin başrol oyuncusunu kendince seçiyordu.... Vesely, Dixon, Kalanic, Bogdanovic, Datome, Aziz Yıldırım, taraftar .... Ama illa tüm yollar Obradovic’e çıkıyordu. Yine de en çok geride kalan büyük eserin mimarı Obra’ydı...

Ve lakin her şeyde ve her yerde etinin PR’ını yapan; hep geleceğe oynayan bir profesyonel(!), çekinmeden Obra’dan rol çalabiliyordu. Nusret Gökçe...
Ancak soyadıyla birlikte yazılınca pek tanınmıyor! Sadece ‘Nusret’ demek lazım.. Son aylarda dünyayı tuz dökme hareketiyle kasıp kavuran Nusret...
Doğaçlama yayıldığını sandığımız, fakat ‘profesyonel işi bir hareket’ olduğunu öğrendimiz tuz dökme hareketi… Nusret Bey, sporcuların onca emeğini, alınterini, şampiyonluk yolunda çektiği acıyı kendi reklamı için bir fırsata dönüştürdü.

Ne baldırı çıplaklar var, tüm maaşlarını harcayıp o salondan bir bilet almak için günlerce uğraştı. Sadece o sportif an; kupanın Fenerbahçelilerin elinde yükseldiği o ana şahitlik etmek için... Sonra, sonra da minübüsle, metrobüsle, otobüsle sesleri kısılmış şekilde evlerine döndüler...

Kapalı salona da güneş gözlükleriyle arz-ı endam eden Nusret Bey ise, coşkusunu ‘cool’ bir şekilde yaşamıştır tribünde. Öyledir herhalde, birebir görmedik.
Ancak dedik ya o sadece o ana kilitlenmişti. Şampiyonluk kupasına tuz dökme anına...
Nusret Bey, o salona çocuklaşmaya gitmedi. Bir yetişkin olarak gidip öyle de kalarak, çocuklaşan herkesin sevincinden menfaat peydahladı.
Reklamını yaptı...
Gelecek sezon Fenerbahçe’ye sponsor olması beklenen Doğuş Grubu’nun bir reklam çalışması olduğu da iddia ediliyor, Nusret’in şampiyonlarla verdiği pozun.
Ama sanırım ki takımın bundan haberi yoktu. Zira o kupaya tuz dökme hareketini yaparken, arkalarda yer alan Barış Hersek, tepki gösteriyordu; “Bu ne” kabilinden...
Ve Nusret Bey, yüksek özgüveniyle soyunma odasına doğru giderken de kapıdan çevirildi... Yine de hiç bozuntuya vermemesi ‘profesyonel davranış’ konusunda geldiği noktayı da gösteriyor!

Tüm endüstriyelliğine karşın sporun milyonları peşinden koşturmasının sırrı nedir? Hâlâ daha bir oyun olarak kalabilmesidir.
Hâlâ daha oyunun kaybetme ve kazanma anında insan en insani hallerine bürünebilmesidir... Kaybederken koca koca adamlar hüngür hüngü ağlar, bir çocuk gibi.
Ve kazanırken de ağlar, o koca koca adamlar çocuklar gibi... O, en dip ve en zirve halde hesap-kitap yoktur...
Dün ve yarın yoktur. Sadece o sonsuzmuş gibi gözüken ‘kısacık an’ vardır... Ama birileri bu oyunun her aşamasını adım adım planlıyor.
Tıpkı oyuncular gibi. Ama önemli bir farkla.

Oyuncu atacağı sayının düşünü kurar, rakibi nasıl alt edeceğinin hayaline dalar. Fakat işte o birileri de ‘PR Selfileri’nin açılarının planlarını kurar günler öncesinden... Hakikaten de bu neydi? Bu tarihi ana tuz biber ekmenin ne alemi vardı?