Derwall'e oturma iznini Beşiktaşlı polis vermiş

Galatasaray teknik direktörlüğü sırasında aldığı baÅŸarılı sonuçlarla Türk futbolunun unutulmazları arasına giren Jupp Derwall, otobiyografisini yazdı. ‘‘Futbol Basit Bir Oyun DeÄŸildir’’ adıyla Ä°ÅŸ Bankası Kültür Yayınları'ndan okura sunulan kitapta, Derwall'in Türkiye anıları da yer alıyor.ÃœNLÃœ Alman spor adamı Jupp Derwall, anı kitabında, Galatasaray yönetimince unutulan oturma ve çalışma izninin kendisine BeÅŸiktaÅŸ Kulübü Ä°kinci BaÅŸkanı ve aynı zamanda Yabancılar Åžube Müdürü olan kiÅŸi tarafından verildiÄŸini açıklıyor. Derwall, ismini vermediÄŸi polisin iÅŸlemden sonra gülerek ‘‘Aslında BeÅŸiktaÅŸ için en iyisi sizin Türkiye'ye girmenize hiç izin vermemek’’ diye takıldığını yazdı. Derwall'in kitabında olay şöyle yer alıyor:ÖNCE SUÇLARINI SAYDISık sık yurt dışına gidip gelen ve Türkiye'ye giriÅŸlerinde hiçbir sıkıntı çekmeyen Derwall, bir gün Yabancılar Masası'ndan taahhütlü mektupla davet alır. Yardımcısı Ahmet Akcan'la birlikte gittiÄŸi Yabancılar Masası'nda ÅŸubenin en üst yöneticisine ait olduÄŸunu hissettiÄŸi görkemli bir odaya alınır. Odaya hızlı adımlarla giren omzu kalabalık üniformalı kiÅŸi Derwall'e ‘‘Aman tanrım’’ dedirtecek soruyu sorar:‘‘Ne kadar hapiste kalmak istersiniz Herr Derwall?..’’Derwall'in ÅŸakayla verdiÄŸi yanıtı dinlerken gülümser. Ardından ona suç listesini sayar:'Oturma izni için dilekçe vermeyi unutmuÅŸsunuz. Çalışma izni için baÅŸvurmamışsınız. Ä°ki kez Yabancılar Masası'na davet edildiÄŸiniz halde gelmemiÅŸsiniz. Ayrıca bir yabancı ve konuk işçi olarak çalışma ve oturma izniniz olmadan ülkemizde üç aydan fazla oturmuÅŸsunuz. Pek çok kez yurtdışına çıkıp yine geri dönmüşsünüz ve antrenör olarak Galatasaray'da çalışmışsınız. Ä°nanılır gibi deÄŸil.''Derwall, bu kez tüm formalitelerin takımının yaptığını söyleyerek kendini savunur ancak ikinci ÅŸaşırtıcı soru gelir hemen:‘‘Beni tanıyor musunuz, Herr Derwall? Kim olduÄŸumu bilmiyor musunuz?..’’Bu soruya hiç hazırlıklı olmayan Derwall, kekeleyerek özür diler. Ãœniformalı kiÅŸi devam eder:‘‘Bir seferinde maçtan sonra takımınızla birlikte Levent'teki bir tenis kulübüne akÅŸam yemeÄŸine gelmiÅŸtiniz. BaÅŸkanımla ben -ikimiz de BeÅŸiktaÅŸlıyız- dans pistinin gerisinde bir masada oturuyorduk. Siz Ahmet'le birlikte masamıza gelip bize selam vermiÅŸ, kendinizi tanıtmıştınız, sonra da birlikte sohbet etmiÅŸtik. Her türlü husumeti ve rekabeti bir yana bırakıp öyle sportmence yanımıza gelmeniz çok hoÅŸumuza gitmiÅŸti, çok memnun olmuÅŸtuk.’’Aynı kiÅŸi, yüzünde gülümsemeyle sürdürür konuÅŸmasını:‘‘Ben BeÅŸiktaÅŸ'ın ikinci baÅŸkanıyım, Buna ne diyeceksiniz bakalım?..’’İçtenlikle gülümseyen polis müdürü, Derwall'e çay ve süt getirttikten sonra pasaportunu isteyerek bir yıllık çalışma ve oturma izninin hazırlanması talimatını verir, bıyık altından gülerek de şöyle der: ‘‘Bilmem doÄŸru mu yapıyorum Her Derwall? Siz bizim başımızı fena aÄŸrıtıyorsunuz. Aslında BeÅŸiktaÅŸ için en iyisi sizin Türkiye'ye girmenize hiç izin vermemek olurdu...’’DERWALL'Ä°N ANILARINDAN KISA KISADillere destan Ä°stanbul trafiÄŸiAslında sevimli, anlayışlı, yardımsever insanlardı. Her ÅŸeye ‘‘peki’’ demelerini engelleyen bir kiÅŸilikleri vardı. Düşüncelerini açık seçik ortaya koyuyorlar, söylediklerinden kolayca dönmüyorlardı, hele kendilerinin haklı olduÄŸuna inandıkları zaman hiç. Yani iyi diplomat deÄŸildiler.BaÅŸkasına uymak, herkesin kolay yapabildiÄŸi bir ÅŸey deÄŸildir. En çok da trafik kurallarına uyulmuyordu. O dillere destan Ä°stanbul trafiÄŸi, trafik polisi milyonlarca ÅŸoförü kendi hallerine bırakınca daha iyi iÅŸliyordu. Ä°nsanların trafik iÅŸaretlerine uymaktan daha önemli iÅŸleri vardı.Dünyanın ‘‘en futbol hastası ülkesi’’nde olduÄŸumu düşünürdüm. Pazarda satıcılar bir yandan bağırarak mallarını satarken, bir yandan da laf sokuÅŸturmayı hiç ihmal etmezlerdi: ‘‘Ne olacak bu Galatasaray'ın hali Bay Derwall?..’’ Biri ‘‘Cimbom kaput’’ diye bağırır, öbür yandan baÅŸka ses gelirdi: ‘‘En büyük Fener, baÅŸka büyük yok!..’’Â