Bekir Yusuf Alpay: Aynı Anadolu Efes hikayesi

Anadolu Efes'in Spor Toto Basketbol Süper Ligi ve THY Euroleague'de bulunduğu sıralar gelecek adına enseyi karartmayı gerektirmiyor. Ancak ülke basketbolunun son yıllarda gördüğü en özel yetenek olan Furkan Korkmaz'a rotasyonda yer açmayacak kadar anı ve sonucu hedefe alan bir takım Anadolu Efes. Bu sonuç yerel ligde şampiyonluk, THY Euroleague'de ise final four'dur. Her ikisinden de uzun süredir uzakta Anadolu Efes. Yani 1 ay sonrası için dahi yatırım yapmayacak kadar günlük düşünen bir organizasyon için açık bir başarısızlık tablosudur bu. 2016-17 sezonu için de arzulanan sonuca ulaşma olasılığı çok fazla görünmüyor.

CÄ°DDÄ° SORUNLAR VAR

Kökleşmiş başarısızlık geleneğine değinmek mutlaka gerekir, buna ilişkin çözüm önerileri sunmak da... Ancak parke üzerinde de ciddi sorunlara sahip Anadolu Efes. Velimir Perasovic'in takımın başına getirilmesindeki temel amaç tasarlanan kadro planlamasına uygun olarak tempoyu yükseltmek, diğer takımlarla farkı da temelde bu alanda yaratmaktı şüphesiz. 2017'ye yakın bir zaman kala ise Anadolu Efes'in oyun temposu nicelik itibariyle yüksek görünüyor olsa da nitelikli bir temponun varlığından bahsetmek kolay değil. Hatta Xavi Pasqual'in Panathinaikos'la henüz 2 ayı aşmamış olan macerasında kat ettiği yolun gerisinde bulunuyor Perasovic yönetimindeki Anadolu Efes.

Tempoyu arttırmak oyun planının temel bir parçası ise rakip yarı sahaya süratli geçmek kadar alınan kararlar da skora kısa sürelerde gitmeyi sağlamalı. Anadolu Efes'in kadro profili göz önünde bulundurulduğunda bunu özellikle alınan ribaundlar sonrasında boş koridoru topsuz kat eden oyuncuları, ritimleri bozulmadan derhal topla buluşturarak başarmak mümkün. Özellikle Derrick Brown, Cedi Osman ve Tyler Honeycutt'ı bu şekilde kullanarak rakip savunmanın alacağı sağlıksız yerleşimi dahi beklemekten kurtulabilir Anadolu Efes. Ancak bu yönde bir alışkanlık edinme niyeti yok.

Yapılan sıklıkla rakip yarı sahaya hızlı yerleşip set hücumunu başlatmak oluyor. Sete erken başlayarak da etkili sonuçlar elde etmek mümkün elbette ancak Anadolu Efes açısından bu prensip iki sebepten ötürü en parlak seçenek değil: Öncelikle kadro profili yukarıda da değindiğim üzere potaya çok daha kısa sürede saldırmak üzerine kurulu. İkincisi, set hücumlarında temel yönlendiricisi Jayson Granger olan bir takımın tempolu set hücumları oynayabilme ihtimali yok.

AMAÇ FINAL FOUR İSE FARK YARATMAK DURUMUNDASINIZ

Zira yarı sahaya hızlı yerleşip sete oturan bir takım, top dolaşımı ve topsuz hareketi azami seviyede tutmak ve bu hareketleri koordineli yapmak durumunda. Anadolu Efes'in yaptığı ise farklı birebir opsiyonları yaratarak hücumu kurgulamak. Ancak amaç final four ise fark yaratmak durumundasınız. Anadolu Efes'in, atletik oyuncuları aracılığıyla ters eşleşmeleri bularak sürekli birebirleri kovalıyor olması ise geçersiz bir plan olmamakla birlikte fark yaratma noktasında hayli yetersiz. Zira hücumda topsuz hareket oldukça sınırlı ve hal buyken rakip savunmaların yerleşimini birebirler -ki uygulayıcılardan hiçbiri elit birebirciler değil- üzerinden bozamıyorsunuz. Brown, Cedi, Thomas, Honeycutt hareketli oyuncular ancak bu hareketler koordineli değilse çok da anlamı olmuyor. Gerekli temellerden yoksun bu birebir alışkanlığı, kritik anlarda Honeycutt'ın birebirlerini devamlı bir silah olarak kullanmak gibi gerçeklikten uzak bir sonuç çıkartabiliyor ortaya.

Öte yandan birebir arayışları üzerinden oyun kurguluyorsanız eldeki personelin niteliği itibariyle Jayson Granger'a muhtaçsınız demektir. Ancak kariyeri boyunca final four seviyesine hiçbir zaman çıkamamış bir oyuncuya final four hedefli bir takımı muhtaç etmek de arzu edilen bir durum olmasa gerek.

HEURTEL'İN ÇOK DAHA KRİTİK BİR YER TEŞKİL ETMESİ GEREKİR

Ayrıca ribaund sonralarında topsuz koşulara start veren kanat oyuncularını sürekli şekilde beslemek planın bir parçası olmayınca bu konuda başarılı bir uygulayıcı olan Thomas Heurtel'e de yer açamamış oluyorsunuz. Rakip yarı sahaya hızlı yerleşip, birebir fırsatları aramak Granger'a bağımlılığı arttırdığı gibi Heurtel'i de sistem dışına atıyor. Halbuki Anadolu Efes'in kadro profiline uygun hızlı oyun planı için Heurtel'in planda çok daha kritik bir yer teşkil ediyor olması gerekir.

 

Göze batan ciddi sorunlardan biri de hiç şüphesiz Alen Omic'in varlığı ve Perasovic'in onu resmin içine sokma noktasındaki ciddi ısrarı. Bir kez daha altını çizmek gerekir ki; Furkan Korkmaz'ı yok sayacak kadar bugün odaklı bir takım Anadolu Efes. Hayal edilen yüksek tempo göz önünde bulundurulduğuda ise Alen Omic'i 1 yıl sonrası için bile düşünemezsiniz. Sadece bu nedenden dolayı da değil üstelik. Anadolu Efes'in yamalarla dolu savunmasına, doldurulamayacak bir gedik açıyor Omic.

Â

Özellikle savunmada rakibi ilk karşılayan Granger ve Heurtel her perde sonrası devreden çıkıyorlar. Neticesinde, kalan dörtlü buna uygun bir şekilde pozisyon almak durumunda kalıyor. İkili oyunlarda Anadolu Efes rakip toplu kısaya sıklıkla ikinci bir adam gönderiyor. Bu, pivot da olabiliyor başkası da. Ancak her ihtimalde rakibin topsuz uzunu veya toplu kısasına pota yönünde hareket alanı bırakmamak üzere üçüncü bir kişi de alçak post bölgesini himaye ediyor. Yani her halükarda fazladan bir kişi eksik savunma yapmak durumunda kalıyor Anadolu Efes ve bu durum özellikle alçak post bölgesini himaye eden oyuncuya -ki bu, sıklıkla Dunston oluyor- tek başına koruyabileceğinden çok daha geniş bir alan bırakıyor. Dunston-Honeycutt-Cedi-Thomas-Brown beşlisine sahip olmak, ikili oyunları adam değişimli savunarak zaman kaybını önleme imkanı sunsa da sürekli olarak Heurtel-Granger ikilisinden birinin savunmada devre dışına çıkıyor olması final four yolunda katlanılamayacak bir yük teşkil ediyor.

OMIC SAHADAYKEN ADAM DEĞİŞİMLİ SAVUNMA YAPMAK İMKANSIZ 

Buna Omic'in varlığı eklenince çözüm bulmak imkansızlaşıyor. Zira Omic sahadayken onun üzerinden adam değişimli savunma yapmak mümkün değil. Hiçbir kısanın karşısında duramaz. Potaya devrilen bir uzunu takip ederken de adamını kaçırmamak için sadece eşleşmesine odaklanmak zorunda. Bu da çevre kontrolü noktasında ciddi problemler çıkarıyor. Dolayısıyla perde devamlarda koordineli hareket ve top dolaşımına önem veren takımlar için ciddi penetre kanalları oluşuyor. Brose Baskets maçında olduğu gibi.

 

Bu soruna karşı refleks olarak savunmanın ağırlık merkezini pota etrafına kaydırıyor Anadolu Efes. Ancak Heurtel-Granger ikilisi ciddi savunma gediklerini henüz rakip hücumun başlangıcında verirken boyalı alan çevresini de ilkel bir pota altı yoğunlaşmasıyla koruma çabası çok sayıda boş şut imkanı getiriyor rakip hücumlara. Bu sorunlar, kısa sürelerde kamufle edilebilir belki ancak uzun vadede hedefe ulaşmaktan mutlaka alıkoyar.

 

Şüphesiz bunca sorunun üzerine Omic'i plana dahil etme çabası sadece sorunları büyütüyor. Ayrıca Omic-Anadolu Efes ilişkisinin günden güne iyiye gittiği de söylenemez.

 

Temel oyun planı ise seviye yukarı çıktıkça her daim o seviyenin altında kalmış olan Jayson Granger üzerinden uygulanıyor. Heurtel, Euroleague'in en özel pasörlerinden ancak halihazırda bu planda verimli olma imkanı yok. Hedeflenen başarı göz önünde bulundurulduğunda Cedi Osman ve Derrick Brown sahip olmak isteyeceğiniz oyuncular ancak final four yolundaki barajı takım halinde fark yaratan bir oyun kimliği oluşturarak aşmak durumunda Anadolu Efes. Eksik olan da bu işte.