Tanrıların Dağı Nemrut'ta gün doğumu ve gün batımı

‘Tanrıların Dağı’ Nemrut, pandemi öncesi yerli turistten daha çok yabancı turistlerin gözdesiydi. Şimdilerde sadece bize kaldı. Bende bu yaz ülkemde göremediğim neresi varsa hepsine birden gitmeye karar verdim. Doğudaki en son kilometrem Nemrut’a oldu.  Nemrut Dağı Milli Parkı’na Malatya’dan geçiyoruz. Çok apar topar yola çıktığım için nereye nasıl gidilir araştırmalarım biraz eksik. Nemrut Dağı’na çıkmakla ilgili zaman içerisinde giden arkadaşlarımdan ve okuduklarımdan aklımda kalan belli bir yere kadar araçla gideceğim. Sonra ziyaretçi karşılama merkezinde bekleyebileceğim, ardından gün doğumu için karanlıkta 800 metre dağa tırmanmam gerektiği. Birde hangi mevsim gidilirse gidilsin çok rüzgârlı ve soğuk oluyormuş. Küçücük arabamın yarısı Nemrut’a çıkarken giyilecek polar, yelek, battaniye ile dolu. Bu bilgiler ışığında yazıyorum navigasyona Nemrut Milli Parkı diye ve çıkan konuma doğru tırmana tırmana gidiyorum. Acelemiz yok. Gün doğumu için geceyi geçirecek bir yer bulmamız gerektiği için vaktimiz bol.




Dediğim gibi başlangıç noktam Malatya. Pütürge taraflarında Karapınar Köyü’nde mola veriyoruz. Amcanın biri buz gibi bir şelalenin ve derenin üstüne otel yapmış. Çay içerken ve sohbet ederken Nemrut’a 12 km kaldığını öğreniyorum. Bir saate bir km’ye bakınca jet hızıyla yola düşüyoruz. Gün batımını da yakalayabiliriz. Neden olmasın? Hem gün doğumu hem gün batımı efsane olmaz mıydı? Köyde konuştuğum biri ziyaretçi karşılama merkezindeki Mustafa Bey’in telefonunu veriyor. Yolu hiç bırakmayın diyor ama insan “dağda taşta nereye gidiyorum acaba?” korkusuna kapılıyor. Yolda internet ve telefon yok. Bu ruh halinde dağların arasında giderken bir bina beliriyor. Biz park edince içeriden birileri koşup geliyor. Köyde konuştuğum amca buradaki görevli Mustafa Bey’e haber vermiş. Bizi karşılayıp son sürat Nemrut Dağı’na çıkan stabil yolun zincirini kaldırıyor.




“İlk virajı geniş al diyor” ve bizi son hız gönderiyor. Peki ne oluyor? Saatlerdir yolda olan arabamın motoru yorgun, sıcaktan mahvolmuş durumda. Üstüne virajı geniş alamıyorum ve araba çıkmıyor. Son hız geri geliyorum. Bir şekilde yukarı çıkmalıyız. Şanslıyım ya ben, o an orayı denetlemeye gelen müfettişlerin aracı yukarı çıkıyor. Biz birazda teklifsiz sıkışıveriyoruz arabaya. Araç park eder-etmez gözüm Nemrut’ta, koşa koşa tırmanıyorum. Nemrut güvenliği Fikret Bey’in geleceğimizden haberi var. Bizimle ilgileniyor ve gün batımına doğru bizi kovalıyor resmen. Gün Nemrut’ta pıt diye batıveriyormuş. Çoğu insan bu sebepten o kadar yolu gelip kaçırıyormuş. Sayesinde biz yakalıyoruz. Hayallerime bir tik daha atarken ben o kadar mutluyum ki… Boyumdan uzun heykellerin kafaları bedenlerinin önünde yerde duruyor. Birileri heykeller çok küçük demişti. Bence kocamanlar. Heykellerin ardında Kral I. Antiochos’un  200 satırlık vasiyeti yazıyormuş. Burayı gelecek krallara güzelleştirmeleri için görev vermiş. İbadet için gelenlere övgü, kötülük için gelenlere beddua etmiş. Biz bunları o tarafa geçemediğimiz için göremiyoruz tabi.




İnsan bir an gözlerini kapatıp bulunamamış kralın mezarını ve tümülüsün altında olduğu söylenen ama kapısının bulunamadığı gizli tünellerde dolaştığını hayal ediyor. Günümüz teknolojisinde bile hâlâ böyle gizemli yerlerin olması yüzyıllar önce yaşamış insanların zekasına hayret ettiriyor. Şimdi aşağı inme zamanı geliyor. Bizi bırakan araç geri döndü. Meğer Nemrut Dağı’na çıkan iki yol varmış. Benim öğrendiğim bilgiler Adıyaman girişi içinmiş. Biz Malatya tarafından geldiğimiz için yürüme yolu da 100 metreymiş. Adıyaman tarafından gelindiği zaman yürüme yolu 800 metre. Malatya tarafındaki köylerde yaşayanlar araçlarla Nemrut’a çıkıp Adıyaman tarafına yürüyüp alış veriş yapıp aynı yolla dönüyormuş. Böyle bir aileyi almaya gelen muhtarın minibüsünde kendimize yer bulup tekrar ziyaretçi karşılama merkezine dönüyoruz.




Geceyi burada geçirip sabah yeniden gün doğumu için Nemrut’a çıkmayı deneyeceğiz. Akşam sohbet ederken Kahta’da olduğumuzu hatırlayıp “Kahtalı Mıçı’yı tanıyor musunuz?” diye soruyorum. Akrabalarıymış. “Arayalım da türkü söylesin” diyorlar. İki dakika içinde kendimizi Kahtalı Mıçı ile tavukları pişirmişem söylerken buluyoruz. Güle eğlene ziyaretçi karşılama merkezinin koltuklarında kendimize yer seçiyoruz.




Sabah 4’te yine ayaktayız. Malatya tarafı pek işlek değil diğer taraf gibi. İki araç geçmiş. İkisi de doluymuş. Kendi arabamızı denemekten başka çaremiz yok. “Virajı geniş al Bahar” diye diye geçiyorum direksiyona ve birinci viteste 2,5 km arabayı bağırta bağırta çıkıyorum yukarı. Güvenlik Fikret Bey duymuş sesi sabahın sessizliğinde ve “geliyorlar” demiş. Yol toprak, mıcır. Normal araçlara göre değil pek. Bu yolu çıkabilirseniz az yürüyorsunuz. Birkaç saat önce bu yokuşu gün batımı için koştururken şimdi gün doğumu için koşturuyorum aynı hevesle. Gerçekten müthiş bir an müthiş bir duygu.




Nemrut’ta hava ne zaman giderseniz gidin rüzgarlı ve soğuk oluyormuş ama bizim şansımıza hava muhteşem. Bir yelek yetiyor. Sırf burada üşümemek için taşıdığım polarları, battaniyeleri düşünüyorum. Hiç gerek kalmıyor ama bu bizim şansımızdı. Siz kalın bir şeyler alın yanınıza. 2 bin 150 metre zirvede açık alanda olacaksınız. Malatya tarafından Adıyaman’a köy yollarından ulaşabilirsiniz. Tırmanmak ve yürümekte sıkıntısı olanlar bu köy yollarından Malatya girişine ulaşabilir.




Tek sıkıntı Malatya tarafında internetin ve telefonun çekmiyor oluşu. Bu sebepten müze kartınızı önceden çıkartıp gelmelisiniz. İnternet olmadığı için size müze kart çıkartamıyorlar. Gün doğumunu da yaptıktan sonra uykusuz ve yorgun bir şekilde ama zafer kazanmış edasıyla iniyoruz aşağı. Hazır buralara kadar gelmişken Karakuş Tümülüs’ünü (ki biz atlamışız), Kahta Kalesi’ni, Cendre Köprüsü’nü, Arsemia Antik Kenti’ni ve Perre Antik Kenti’nide rotanıza eklemeyi unutmayın. Buraları görmeye en çok Japon turistler geliyor. Onlar dünyanın bir ucundan kalkıp buraya gelirken bizim birkaç saat ötemizde…

Daha fazla bilgiye nerdesinbahar.com blog adresinden ulaşabilirsiniz