Korktuğumuz Her Şeyi Kendimize Zaten Yaşatıyoruz!

Beynimiz için gerçek ile hayal arasında pek bir fark bulunmuyor. Bu sebeple bir filmi seyrettiğimiz zaman aktörün gerçekte ölmediğini bilmemize rağmen ağlıyor, geçmiş bir anıyı hatırladığımız zaman sanki şu anda gerçekleşiyormuş gibi bedensel reaksiyon veriyor; hüzünlü bir anımızı düşündüğümüzde gözyaşlarımızı, mutlu bir anımızı düşündüğümüzde de gülümsememizi kontrol edemiyoruz.

Aynı şey korkularımız için de geçerli oluyor. Korku dolu düşünceleri, senaryoları, anıları kafamızdan geçirdikçe bedenimiz gerilir, nefesimiz daralır sanki korktuğumuz şey gerçek olmuşçasına, şu anda yaşanıyormuşçasına hislere kapılır ve buna paralel bedensel reaksiyonlar göstermeye başlarız. Özetle korktuğumuz şey o anda gerçekleşmemesine rağmen biz gerçekleşmiş gibi duygusal ve fiziksel olarak etkilerini yaşarız. Aslında o olay bizim için yaşanmış kadar olur; yaşamaktan korktuğumuz şeyi gerçek dünyada olmasa da zihinsel ve fiziksel olarak kendimize deneyimletmiş oluruz.

Korktuğumuz hikayeyi zihnimizde bir film gibi oynatır, deneyimler ve bunu tekrarlarız.

Korktuğumuz bir konuyu hatırlayarak, zihnimizde canlandırarak, başkalarına tekrar anlatarak, üzerine düşünüp, konuşarak o konu hakkındaki hislerimizi kendimize tekrar yaşatmış ve her defasında bu hisleri daha da kuvvetlendirmiş oluruz. Kendimize bu tatsız olayı defalarca yaşatmamızdan, korkumuzu kuvvetlendirmemizden daha acı olanı bunu yaptığımızın farkında bile olmayışımızdır.

Kendi kendimizi korkuttuğumuz yetmiyormuş gibi kafamızda yaşadığımız ve bizi olumsuz etkilemiş, mutsuz etmiş senaryoların pek çoğunun hiçbir zaman gerçekleşmediğini gördüğümüz halde bunu yapmaya devam ederiz. Oysa buna dur diyebiliriz.

Nasıl korktuğumuz bir filmi istemediğimiz müddetçe tekrar seyretmiyorsak, zihnimizde oynattığımız korku dolu filmi de tekrar tekrar izlememeyi seçebiliriz. Düşüncenin aklımıza gelmesine mani olamasak bile korku yaratan düşüncelerimizi fark ettiğimizde, zihnimize düştükleri anda üzerine senaryolar yazmamayı, onlara takılı kalmamayı ve odağımızı değiştirmeyi seçebiliriz.  Bu sayede başımıza inşallah gelmez dediğimiz şeyleri kendimize sayısız kere yaşatmanın önüne geçeriz.