İçsel Çin savaş sanatı: Tai Chi

Tai Ci Çüen veya Taijiquan ("yüce nihayi yumruk") genellikle Tai Ci olarak bilinen içsel Çin savaş sanatıdır. Tai Ci'nin düşünsel kökleri kadim iki kitaba dayanır. I Ching ve Taoculuk hakkındaki yazılı en eski kaynak olan Tao Te Ching. Tam olarak nasıl başladığı bilinmese de döğüş sanatlarında usta eski bir Taocu keşiş Chang San Feng, kaynaklarda Tai Ci'nin yaratıcısı olarak en çok kredi verilen kişidir. Tai Ci'nin yaratıcısı olarak kabul edilen diğer bir kişi ise 9. nesil Chen ailesinden Chen Wang Ting'dir. Günümüze kadar farklı stilleri ulaşmış olan Tai Ci'de en eski stilin Chen stili olduğu bilinmektedir. Günümüzdeki diğer tüm stiller Chen ailesi tarafından öğretilen sisteme dayanır. 19. yüzyıla kadar Chen ailesi içinde korunan sanat 1820'de aile dışından ilk defa Yang Lu Chan tarafından öğrenilmiş ve halka tanıtılmıştır. Yang Lu Chan'in kendi birikimi ile yorumladığı sanat günümüzde en popüler stil olan Yang stili olarak bilinir. Yang ailesinden sanatı öğrenen farklı ustalar Wu/Hao, Wu ve Sun stillerini geliştirmişlerdir.

Tai Ci'nin yüzyıllar boyunca uygulanıyor olmasında şu üç amaç birincil olmuşlardır. Evrenle bütünleşme hedefindeki ruhsallık, içsel döğüş sanatı, etkin sağlık sistemi.

Tai Ci günümüzde çoğunlukla sağlık ve uzun yaşam amacıyla kullanılan bir terapi olarak uygulanmakta ve tanıtımı yapılmaktadır. Tai Ci yumuşak stil savaş sanatı olarak kabul edilir. Tam bir gevşeme veya kaslarda olabildiğince yumuşak olunarak uygulanır ve bu kasların en yüksek gerginlikte kullanıldığı diğer sert savaş sanatlarından ayırır.

Farklı stillerde uygulanan Tai Ci'de form olarak bilinen rutin haraket serileri sanılanın aksine sanatı öğrenmenin sadece belli bir kısmını oluşturur. Diğer kısımlar ise silahlı formlar, elle itme çalışması, uygulamalar, nefes ve enerji çalışmaları, hızlı Tai Ci, mücadele setleri ve serbest döğüş çalışmalarıdır.

Günümüzdeki formlar için 3 ana kaynak söz konusudur. Usta-öğrenci ilişkisine dayalı `Geleneksel Tai Ci` formları, Çin Spor Komitesince 1960'lardan sonra derlenen `Modern Tai Ci` formları (24 form Yang ve 42 form kombine) ve ne geleneksel ne de modern sınıfa girmeyen 20. yüzyılda Tai Ci'yi Amerika kıtasına taşıyan ve batı insanına göre modifiye eden 37 hareketlik Cheng Man Ching formu. Tai Ci çevrelerinde en itibarlı kaynak sahip olduğu çeşitlilik ve zenginlik ile geleneksel Tai Ci'dir. Ancak öğrenilmesindeki zorluk ve müsabakalarda standart gerekliliği daha sportif karakteristiği olan modern Tai Ci'yi doğurmuştur.

Tai Ci görünürlüğündeki sadelik, akıcılık ve basitliğin aksine öğrenilmesi zor ve belli bir zaman alan, sadece yetkin bir eğitmenin gözetimi altında çalışılarak öğrenilebilen bir sanattır. Sanat hakkında yeterli bilincin ve kültürün olmadığı toplumlarda istismara açık bir konudur aynı zamanda. Bu bakımdan Tai Ci eğitmeninde aranması ve sorulması gereken ilk kriter soyağacı yani eğitmenin, stilin yaratıcısına değin varması gereken şeceresidir.

Sağlığa Faydaları

Grub icinde Tai Çi uygulamasi.Tai Chi'nin sağlığa faydaları geleneksel Çin tıbbının beden ve sağaltım mekanizmalarına dayalı olarak açıklanmakta ancak sözkonusu faydalar modern bilim tarafından ele alınmamakta veya desteklenmemekteydi. Günümüzde bazı tai chi öğretmenleri Tai Chi'nin Batı'da kabulü açısından bilimsel araştırmaların yapılmasını desteklemektedirler. Araştırmalar uzun dönemli tai chi çalışmalarının istatiksel bakımdan önemli olmamakla birlikte denge kontrolü, esneklik ve kardiyovasküler fitness alanlarında bazı etkileri olduğunu göstermektedir.