En tehlikeli 30 kadın karakter
.
9-Nicole (Simone Signoret) (Şeytan Ruhlu İnsanlar / Les Diaboliques) (1955):
Christina’nın kocası Michel ile yasak ilişki yaşayan başöğretmen Nicole’un hain bir planı vardır. Christina’ya Michel’i öldürüp okulun havuzuna atmayı önerir. Ancak bunun başlangıcı da sonucu da o kadar ‘diken üstünde’ hale gelecektir ki adeta bu ‘ölümcül’ kadından korkmamak imkansız olacaktır. Hatırlamayanlar için hatırlatmakta fayda var; 1996’da Simone Signoret’nin karakterini Sharon Stone’un canlandırdığı bir de yeniden çevrimi üretildi bu filmin.
10-Veronica (Winona Ryder) (Heathers) (1988):
Okuldaki eğitim sistemine karşı gelen uçarı bir kızın Veronica’nın peşine bir erkek de takılınca cinayetler, kaçış yolu ve tutku devreye girecektir. Winona Ryder’ın buradaki tiplemesi gençlik kara komedisi adı altında anılabilecek özel bir tonlamayla asla sınır tanımaz. Umursamaz bir ‘şiddet dediğin nedir ki?’ anarşizminin adresine dönüşür.
11-Laure / Lily (Rebecca Romijn) (Öldüren Kadın / Femme Fatale) (2002):
Gelmiş geçmiş bütün ‘femme fatale’ prototiplerini içinde bulunduran çok kimlikli bir karakterin, erkekleri elinde oynatmasından ‘seksi’lik, ‘bayağı’lık ve ‘kopyala-yapıştır’ odaklı bir yapı çıkarır. Brian De Palma’nın katkısıyla fazlaca çok katmanlı şeyin temsiline dönüşmüştür bu eser. Postmodern bir femme fatale prototipiyle de sinemaya Rebecca Romijn’i armağan etmiştir.
12-Helen (Rachel Weisz) (Seni İstiyorum / I Want You) (1998):
Rachel Weisz’ın sahne kimliğini doldurup bir kara film kötüsü oluşturan, eleştirmen çevrelerinde büyük ilgi görmüş bir hazine... Michael Winterbottom ile görüntü yönetmeni Slawomir Idziak’ın çıkışını hızlandıran bu ‘röntgen’ katkılı yapıt, sevgilisini elinde oynatıp cinayet zanlısına çeviren Helen’ın hikayesine odaklanır. Nihayetinde Weisz’ın ‘cinsellik’le yükselen modern ‘femme fatale’ türükleriyle anılır.
13-Eva Ernst ya da Büyük Cadı (Anjelica Huston) (Cadılar / The Witches) (1990):
Sinemada yan karakterlerin unutulmaz ‘korkutucu kadın’larından birine dönüşen Huston’ın bu kimliği üzerine alması buradaki rolünden sonra olmuştur. Çocukları tehdit eden bir cadı konferansının sunucusu Eva Ernst’in bir anda gerçekten ‘cadı’ya dönüşmesi, öncesi ve sonrasıyla akıllarda kalmıştır. Elbette Roeg’un birazcık masalsı ve atmosfer odaklı yaklaşımı bu vurgunun üzerine koymuştur. Huston imgesini unutulmaz hale getirmiştir.
14-Catherine Tramell (Sharon Stone) (Temel İçgüdü / Basic Instinct) (1992):
Sharon Stone, seri katil filmleri, Paul Verhoeven ve ‘erotik-gerilim’ düşüncesi adına birçok yere adını yazdıran bir yapıt... Kara filmi dönüştürerek kadın seri katilli bir ‘slasher filmi’ne çeviren “Temel İçgüdü”, o kadının benliğindeki ‘tehlike’ ile de bir cinsel tansiyonun adresine dönüşmüştü. Stone’un bütün o konformizm, seksilik ve çekicilikle oluşturduğu, kadın kitleyi sinirlendiren kimlik de burada doğmuştu. Kuşkusuz Catherine Tramell olmasa onun kariyeri de olmazdı.
15-Vienna (Joan Crawford) (Johnny Guitar) (1954):
Joan Crawford’un erkeksi sahne kimliğini en iyi kullandığı yerlerden biri. Vahşi Batı’da bir ‘salon’un sahibi Vienna, kovboyları ve haydutları kendi seçen bir birey aynı zamanda. “Johnny Guitar”, hem lezbiyen metinler açması hem de Crawford’un yüz ifadesi-kostümleriyle tedirgin edicilik taşımasıyla iz bırakmıştır.
16-Eve White / Eve Black / Jane (Joanne Woodward) (Üç Ruhlu Kadın / The Three Face of Eve) (1957):
Joanne Woodward’a üç karakterli performansıyla Oscar getiren film, bizde “Üç Ruhlu Kadın” adıyla bilinir. Bir kadının çoklu kişilik bölünmesi hastalığıyla sarsılıp dağılan yaşamının öyküsüne uzanır. ‘Gerçek mi değil mi?’ ya da ‘sonunda doktora ne yapacak?’ kuşkularıyla izlediğimiz yapıt, oyuncunun ‘dengeli’ performansından güç almıştır fazlasıyla. Böylece sinema tarihine kazınan bir performans armağan etmiştir sinefillere...
17-Laura Hunt (Gene Tierney) (Laura) (1944):
Bir dedektifi ölüyken kendine aşık etmeyi beceren Laura Hunt, muhtemelen ‘cinayet araştırma filmleri’nin damarından yükselen bir kadın figürüdür. Gene Tierney de burada Otto Preminger’in ‘mesafeli’ yaklaşımıyla ‘femme fatale’ temsilinde iz bırakmıştır. ‘Tablodaki kadın’ imgesi adına olmayacak şeylere imza atmıştır.
18-Evelyn Mulwray (Faye Dunaway) (Çin Mahallesi / Chinatown) (1974):
Motife kattığı ‘saf’ ruhla sinemanın en etkileyici femme fatale’larından birine dönüşen Evelyn Mulwray, “Çin Mahallesi”nin 1990’daki yeniden çevrimde de karşımıza çıkmıştır. Başlangıçtaki siyah ağı ve şapkasından başlayan süreçte gerçek anlamda Büyük Buhran dönemindeki ensest, aile içi şiddet, tecavüz ve yozlaşmaya odaklanan bir şeylerin kıvılcımını yakar. Ancak her şey kara film dünyasının en çarpıcı komplosuna uzanacaktır.
19-Gilda (Rita Hayworth) (Gilda) (1947):
Tehlikesini daha ziyade entrikalarından ve sahne performanslarından alan Rita Hayworth’ın buradaki yorumu unutulmazdır. Ulaştığı yerin katkısıyla kadın kimliğine getirdiği yenilikle de akıllardan çıkmaz. Suç mizanseninin orta yerinde ayakları üzerinden duran birey olarak kadını tanımlaması “Gilda”nın en önemli özelliğidir.
20-Alex Forrest (Glenn Close) (Öldüren Cazibe / Fatal Attraction) (1987):
Belki de “Tehlikeli İlişkiler” (“Dangerous Liaisons”, 1988) ile birlikte Glenn Close’un kariyerinin erken döneminde ‘yan rollerdeki kötü kadınların unutulmaz yüzü’ haline gelmesini sağlayan karakter diyebiliriz. Burada ‘mutlu aile’yi tehdit eden Alex, bir anlamda zıvanadan çıkmasıyla da filme bir şey katmamıştır belki. Ancak kendi kariyerine çok şey katmıştır.
21-Gelin (Uma Thurman) (Kill Bill) (2003-2004):
İntikam alacaklarının listesini hazırladıktan sonra bütün düşmanlarına karşı çıkabilen gerçek bir ‘kadın katil’. Bir tutam Jeanne Moreau, bir tutam Tura Satana, bir tutam Cheng Pei-Pei içerirken, bunların hepsinin özelliklerini, ‘kin’ duygusunu içinde barındıran bir figür... Uma Thurman’ın ‘Gelin’i, ayak fetişizminden tecavüz sahnesine, western düellosundan wuxia şanına kadar gerçek bir anti-kahramandır.
22-Blanche DuBois (Vivien Leigh) (Arzu Tramvayı / A Streetcar Named Desire) (1951):
Nevrotik Blanche DuBois, her şeyini kaybetmiş ve tek çareyi kardeşinin mutlu hayatına sığınmakta bulmuştur. Ancak hamile Stella’nın yardımlarını alan karakterimiz, zamanla Marlon Brando’nun canlandırdığı kayınbiraderi Stanley’nin kafasını karıştırmaya başlayacaktır. Zira gerçek anlamda ‘ataerkil’ düzeni tehdit eden bir kadın vardır burada...
23-Beverly R. Sutpin (Kathleen Turner) (Belalı Anne / Serial Mom) (1994):
Özellikle “Vücut Isısı” ve “Tutku Suçları”ndaki femme fatale ve hayat kadını karakterleriyle sinemaya ‘ısınan’ Kathleen Turner’a John Waters’ın biçtiği payın adı... ‘Seri anne’, çaktırmadan cinayetler işleyen son derece düzgün bir ‘ev hanımı’nın hikayesine uzanıyor. Banliyödeki suç meselesine ‘aşağı’dan eğlenceli bir bakışın adresine dönüşüyor.
24-Yuki Hashima (Meiko Kaji) (Shurayukihime / Lady Snowblood) (1973):
Japonya’daki samuray filmlerine ‘kadın’ baş karakterli, manga etkili, intikam konulu ayrıksı bir yorum... Bir de devam filmine ulaşan ‘Lady Snowblood’ markası, Meiko Kaji’ye ve onun serbest şiddet algısına çok şey borçludur...
25-Dede (Christina Ricci) (The Opposite of Sex) (1998):
Christina Ricci’nin ‘feminist’ ve ‘zeki’ kadın kimliğini yüzde yüz oranda aktif hale getiren bir eser... Don Roos’un Amerikan ailesine cinsel tercihleri sınırlamayan ‘absürt’ bakışının açtığı serüvende, sazı eline alan karşı cinse yükledikleri ilginçtir. Kardeşinin eşcinsel sevgilisi ile ilişkiye giren ve ondan hamile kalan bir kızın çapkınlıklarla dolu öyküsüdür bu esasen...
26-Bree Daniels (Jane Fonda) (Fahişe / Klute) (1971):
Jane Fonda’nın ‘Barbarella’ ile birlikte en korkularak yaklaşılan karakteri şüphesiz Bree Daniels’dır. John Klute’un araştırmalarının zoraki adresine dönüşen karakterimiz, güzel ve alımlı bir modern şehir telekızıdır. Derin devlet meseleleriyle ilişkisini ‘paranoya’ yüklü hale getirmesiyle de her daim ‘mahremiyet’ini tehlikeye atacaktır.
27-Nikita (Anne Parillaud) (Nikita / La Femme Nikita) (1990):
Gizemiyle ve entrikalarıyla değil de ‘erkeksi’ kimliğiyle bu listeye girmeyi hak eden bir prototip... Sonradan markaya dönüşen ismiyle de ‘gizli casusluk’ yapmak durumunda bırakılan Nikita, bir kadın kimliği temsilcisidir. Adeta ‘erkek egemen’ erkek filmlerinin bir anti-tezini sunar. Ama kendisini canlandıran Anne Parillaud’nun kariyerine fazla iyi gelmemiştir.
28-Suzanne Stone Maretto (Nicole Kidman) (Sonsuz İhtiras / To Die For) (1995):
TV şöhretinin yaptırabilecekleri üzerine bir deneme sunan eser, en çok da Kidman’ın sunucu karakterinin tekinsizliğiyle dikkat çekmişti. Spotların önünde olmak için cinayet, şiddet ve ikiyüzlülük gibi kelimeleri ‘araç’ haline getiren bir ‘ahlaksızlık abidesi’nden bahsediyoruz.
29-Mimi (Emmanuelle Seigner) (Acı Ay / Bitter Moon) (1992):
Roman Polanski’nin belki de ‘rahatsız’ tarafının kişisel ürünü olarak anılabilecek eser, daha ziyade yönetmenin eşi Emmanuelle Seigner’nin karakteriyle akıllarda kaldı. Uyguladığı seks oyunlarıyla her erkeği cezbedebilecek bu tipleme, Peter Coyote’nin canlandırdığı Oscar’ın peşinden ayrılmadığı gibi ona her dakika acı çektirmeyi de ihmal etmez.
30-Annie Wilkes (Kathy Bates) (Ölüm Kitabı / Misery) (1990):
Kathy Bates’in ‘tavizsiz’ yüz ifadesinden güç alan karakteri, araba kazasından kurtardığı bir romancıya inadına işkence yapar burada... Bu tavizsiz ‘kötücüllük’ de ister istemez gerilimli bir süreç oluşturur. Bates’in belki de ‘Dolores Claiborne’ ile birlikte en böylesi yöne kayan rolü diyebiliriz.