Yeniden başlama isteğinden doğan albüm
Güncelleme Tarihi:
Doğma büyüme New York’lu Julie Byrne, 17 yaşında kendi kendine gitar çalmayı öğreniyor. Kısa sürede kendi sözlerine besteler yapmaya başlıyor. İlk albümü ‘Rooms with Walls and Windows’u 2014’te çıkaran 26 yaşındaki müzisyen, ikinci albümü ‘Not Even Happiness’ta dingin müziğiyle, kaotik bulduğu şehrin kenarında bir kapı aralıyor... 15 ve 16 Kasım akşamı son albümünden parçalarla Salon İKSV’de olacak Byrne ile sohbetteydik...
Yeni albümünü yaratma sürecini anlatır mısın, ‘Not Even Happiness’ nasıl oluştu?
Parçalar 2013 kışı-2016 ilkbaharı arasında yazıldı. O yıllarda Chicago, Lawrence, Kansas, Seattle ve New Orleans arasında yaşıyordum. Sonunda New York’a yerleştim. 2014’ün çoğunu turnede geçirdim. Hayatımın o döneminde, bir sürü eser üretirken, yerleşik bir evimin olmaması, beni günlük deneyimlerimin insafına ve diğer insanların cömertliğine bıraktı. Ve kurduğum bir fantezinin de sonuna taşıdı. Hatta bu dünyada, altta yatan huzursuzluğumu ve sık sık su yüzüne çıkan ıstırabımı dindirebilecek bir yerin var olduğunu gösterdi.
Seyahat etmeyi seçmemin en büyük nedeni, geçmişten kurtulma arzum ve yeniden başlama isteğimdi. Değiştiğimi hissettiren yönlerimi yansıtmak istedim. Seyahat sırasında büyüdüğümü hissettim. ‘Not Even Happiness’ta yolculuk etmeye ve Amerika’daki doğaya birçok gönderme var ama albümün kalbinde esas, insanın kendi içinde var olan ait olma duygusunu arayış var.
Daha önceki albümünle arasındaki farklılıklar neler?
‘Not Even Happiness’ daha fazla prodüksiyon yapılmış bir albüm. Düzenlemeyi üstlenen Eric Littmann’la çok yakın çalıştık. Müzikle ilgili çok sıradışı bir kabiliyeti var. Her ne kadar becerisi ve görüşü uyarlamaya doğru yönlendirse de Eric’in aynı zamanda kendine ait belirgin bir imzası var. ‘Not Even Happiness’ta eşliğin belli belirsiz olmasını istedik, parça içerisinde seçilmiş anlarda vurgulamalar yapıp, zaten altta ilerleyen atmosferin bir anda her şeyi ele geçirmesini istedik.
Sana ne ya da neler ilham veriyor?
Bunu söylemek çok zor. Sanırım çok anlamlı bazı tecrübeler var. O kadar derinler ki, sanki onları tarif etmeye kelimeler yetmiyor. Klasik bir gitar eğitimi almadım, bu da eser üretme kapasitemi biraz kısıtlıyor. Duymak istediğim bir şey varsa çalışıp bulmam gerekiyor. Bu yüzden enstrümanımla ilişkim keşfe dayalı. Beni kavrayan bir melodi bulana kadar çalıyorum. Günler, aylar, hatta yıllar geçerken rutinlerim arasında sözleri oluşturuyorum kafamda. Özellikle çalışırken, şarkı söylerken ve kafamda bir şarkıyı işlerken her an geri dönebileceğim, gerçekten özel, iyileştirici bir alan var gibi hissediyorum.
Julie Byrne, 15-16 Kasım saat 21.30’da Salon İKSV’de...