‘Uyumsuz’ çocuk yoktur, özgür zihinli çocuk vardır!

Alışılagelmişin dışında düşünen, zorlukları aşan, tutkularının izini süren, hayallerinin peşinden giden ve nihayetinde dünyamızı değiştirenler. Kimisi mucit, kimisi girişimci, kimisi mevcut yönetimlere kafa tutan öncüler. Birbirinden çok farklı yaşam koşullarından gelen, farklı özellikler taşıyan tüm bu insanların ortak özellikleri daha çocukluklarında başlayan bitmek bilmez merakları, hayata büyük fikirlerle dolu bir kalple bakmaları ve gerçek birer hayalperest olmalarıydı.
Robin Stevenson’ın öncülerin gerçek çocukluk hikâyelerinden süzerek kaleme aldığı ‘Çocuk Yenilikçiler’ çocuklara ilham vermekle kalmıyor, ebeveynlere de bir nevi rehberlik ediyor. Zira bu çocuklar arasında ilgisini çeken konunun dışında bir şeyle ilgilenmeyi reddettiği, okul hayatı başarısızlıklarla dolu olduğu ya da yaşıtlarıyla oynamaktan sıkıldığı için ‘uyumsuz, tembel, takıntılı, asi’ olarak yaftalananlar var.
Oysa elinden kamerayı bırakmayan ve notları kötü olduğu için ceza olarak yatılı okula gönderilen Jaques Cousteau ileride çekeceği belgesellerle denizaltındaki yaşamı milyonlarca insanla buluşturacaktı. Florence Nightingale sırf her şeyi sorguladığı ve itaatkâr olmadığı için ailesini derin bir ümitsizliğe sürüklüyordu. Öğretmenlerinin başarısız bir pasaklı olarak gördüğü ve sınıfı geçmesi üzerine milyon sterlinlik iddiaya girilen Alan Turing, İkinci Dünya Savaşı’nı kısaltarak milyonlarca insanın hayatını kurtaran bir icada imza atacaktı. Fikirleri delilikle bir tutulan Wright Kardeşler’e göre ise en büyük şansları entelektüel faaliyetlerin desteklendiği bir ailede büyümeleriydi.
Bütün öncüler tutkularına bağlı, dünyaya cesaret, yaratıcılık, merak ve düşlerin penceresinden bakan çocuklardı. Peki, illa icat yapmak, öncü olmak şart mı? Özgür zihinli, mutlu çocuklar olmak için de gerekmiyor mu bu değerler?

ÇOCUK YENÄ°LÄ°KÇİLERÂ

MUCİTLERİN VE ÖNCÜLERİN
GERÇEK ÇOCUKLUK ÖYKÜLERİ
Robin Stevenson
Resimleyen: Allison Steinfield
Çeviren: Onur Kaya
Hepkitap, 2021
205 sayfa, 44 TL.

 

CANGILA DÖNEN BİR ODA
Babası seslendiğinde Memo tam aslan avının ortasındaydı. Nasıl mı? Çorap, pantolon ve tişörtler ortalığa serilmiş, arabalar, trenler topluca gezide, bütün pelüş hayvanlar yerlerde sürünüyor. Bu rengârenk cangıl Memo’nun maceralarla dolu vahşi ormanı.
Bir zıplıyor, yatakta buluyor kendini. Oradan kuş gibi süzülüp filin sırtına atlıyor, maymun olup perdelere tırmanıyor, çoraptan kızaklarını takınca penguenlerden bile hızlı kayıyor. Memo’nun bu kadarla özetleyebileceğim oyunlarının en güzel detaylarıysa Flavia Sorrentino’nun mizah yüklü, çocuksu çizimlerinde saklı. Memo’nun elinde kelebek ağıyla aslan kovaladığı bir sahne var ki, ne demek istediğimi anlatmaya yeter de artar bile.
Anlayacağınız odası çok dağınık ama Memo odasını böyle seviyor, çünkü hayal gücünü özgürce oyuna dönüştürebiliyor. Buraya kadar her şey yolunda. Ama oyunu bitince odasını toplaması istendiğinde biraz sinirlenip surat asıyor. Babası da o an bunun için sesleniyor zaten. Bakalım baba-oğul bu sorunu nasıl çözecekler? 

KARMAN ÇORMAN BÄ°R ORMANÂ

Carolina D’angelo
Resimleyen: Flavia Sorrentino
Çeviren: Nazlı Gürkaş
Arden Yayınları, 2021
28 sayfa, 35 TL.