'Korsanlar!’ ve tüm nesillerin ortak paydası absürt

İlkgençliğin suratımda pütürler bırakmaya başladığı yıllarda, çocukluk ‘kanonumun’ en nadide parçaları olan ‘Asteriks’ ve ‘Tenten’ çizgi romanlarına yeniden tutulmuştum. Erkenden bastıran bir nostalji hissinden ziyade, bu çizgi romanların sunabileceği yeni nimetler keşfederim düşüncesiyle girişmiştim o koca koleksiyonu tüketmeye. Keşfettim de. Kaptan Haddock’un o bozuk ağzıyla haykırdığı denizcilik terimlerini, dünyanın bir zamanında her yolun ‘gerçekten’ Roma’ya çıktığını, Latince‘nin varlığını, çevirmen notlarını ve daha birçok şeyi o tekrar okumalarda fark ettim. Tüm bu süreç boyunca yakamdan tutmuş, “Sen çocuk musun da bunları okuyorsun” diye bağıran ilkgençliği de, benden on altı yaş büyük ağabeyimin, o ağabeyimin arkadaşlarının ve diğer 25 yaş ve üstü mensuplarının, bu kitapları okumaktan hiç de kaçamak olmayan zevkler aldıklarını gördüğümde alt ettim. Tek bir soru kalmıştı kafamda: Koca koca insanlar köyün ozanı Kakofoniks’in nesine gülüyordu?
Habitus Kitap’ın bu sene üç kitabını yayımladığı ‘Korsanlar!’ serisi, bu soruya kendimce bir cevap verebilmemi sağladı. Kana susamış, para ve şöhret açlığından gözü dönmüş yağmacılar gibi poz kesmelerinin üzerinden dakika geçmeden, etrafta buldukları dinozor maskelerini suratlarına geçirip yarı kükremeye, yarı kıkırdamaya başlayan bir tayfa... Korkusuzluğu, acımasızlığıyla ün salmış, ancak haritalardaki canavarları gerçek sanıp etraflarından dolaşmaya çalışan, pusula kullanmayı bilmediği gerçeğini ona bir şekilde hatırlatan herkesi kılıçtan geçirip, tahtada yürüten, imajına pek düşkün bir Kaptan Korsan... Bu tuhaf tayfayı bir Darwin’le, bir Marx’la, bir Nietzsche’yle, bir Ahab’la aynı macerada buluşturan yazar Gideon Defoe’nun absürt mizahı, ‘Korsanlar!’ı gençlik veya çocuk edebiyatı kategorisine sığmayacak bir seri yapmış. Burada, bu incelikli mizahi yapıyı Türkçeye yaratıcı bir şekilde yansıtan, kendine has bir karakter sağlayan çevirmen Feride Nagehan Öztürk’e de şapka çıkartmak gerekiyor.
Absürt, buradaki anahtar kelime. Bazı şeyleri kolay açıklanamaz bir şekilde komikleştiren, insan aklına sıkı sıkıya kodlanmış beklentileri yerle bir eden bir araç bu. Haliyle de oldukça insani. Yetişkinleri ‘Asteriks’ okumaya iten buydu belki de: Yetişkinler dünyasından bir kaçış değil de, bu dünyaya zorlama olmayan kahkahayı sokmanın bir yolunu bulmuşlardı. Defoe’nun yaptığı da aşağı yukarı bu, çizim kısmını çıkarırsak tabii. ‘Korsanlar!’, çocukları ve o koca koca insanları aynı şeye güldüren o doğal, insani mekanizmayı taşıyor içinde.

KORSANLAR! 
Habitus Kitap
Gideon Defoe
Çeviren: Feride Nagehan Öztürk
(Üç kitap)