Engellerle büyüyen bir dostluk öyküsü

Ödüllü yazar Alex Latimer’in masalsı bir tatla kaleme aldığı ‘Çekirdek ile Yumurta’ dostluğun başka hiçbir şeyde bulunmayan eşsiz melodisini yayıyor kalplerimize. Bazı hikâyeleri okuduğunuzda dostluğun dünyanın en güzel şeyi olduğunu bir kez daha anlarsınız. Çekirdek ile Yumurta’nın birbirlerine benzedikleri için başlayan ancak farklılıklara ve engellere rağmen devam eden hikâyesi de onlardan biri.
Çekirdek ile Yumurta parlak bir öğleden sonra tanışıyorlar. David Litchfield bu parlaklığı doğanın tüm renkleri, detayları ve ışığın her tonuyla yansıtıyor. Pespembe günbatımları, uçsuz bucaksız vadi manzaraları, keşmekeş içindeki metropollerle duygudan duyguya sürüklüyor Waterstones ödüllü ilüstatör.
Çekirdek ve Yumurta hem aynı boyda oldukları hem de şekilleri tıpatıp aynı olduğu için hemencecik arkadaş oluyorlar. Bir elmanın iki yarısı gibi içtikleri su ayrı gitmiyor. Ama arkadaşlıkları büyüdükçe onlar da büyüyor. Benzerliklerle başlayan öykü bir büyüme serüvenine dönüşürken zıtlıklar üzerinden farklı olmaya dokunuyor. Çekirdek toprağa kök salıp yerinden kımıldayamaz hale gelirken Yumurta mini mini bir kuş olarak geliyor bir gün arkadaşının yanına. Her ne kadar bu yeni durumlarına uyum sağlamanın ve birlikte oynamanın yeni yollarını bulsalar da gün geliyor biri göğe doğru uzanırken diğeri uzak diyarlara kanat çırpmak zorunda kalıyor.
Anlayacağınız araya farklılıklar, yollar ve yıllar giriyor. Ama işte, gerçek dostlar tüm bunlara rağmen birbirine dönmenin bir yolunu bulabilenler değil midir?

ÇEKİRDEK İLE YUMURTA
Alex Latimer
Resimleyen: David Litchfield
Çeviren: Emre Ülgen Dal
Domingo Yayınları, 2021
32 sayfa, 29 TL.

Ayrımcılığa karşı renkler
Her türlü ayrımcılığın kökeninde farklı olana duyulan önyargı ve korkular kadar kendi üstünlüğümüze olan boş inanç da yatıyor ki bu aynı zamanda ırkçılık demek. Çocuklara bu kavramları anlatmak kolay değil. Konu hassas ve zor olunca iyi yazılmış öykülerin kıymeti daha da anlaşılıyor. Anooshirvan Miandji’nin yaptığı üzere ırkçılık ve ayrımcılığı renkler üzerinden anlatmaktan daha iyi bir fikir düşünemiyorum. Hele ki insanların ten renkleri sebebiyle yıllarca sistematik kölelik yaptığı dünyamızda.
Kocaman güneşli bir sayfada hepsi birbirinden farklı bir sürü fırça ve rengârenk boyalar karşılıyor bizi. Murat Sayın’ın çizimleri sayesinde fırçaların heyecanı, boyaların fıkır fıkır neşesi sayfalardan taşıyor. Fırçalar diledikleri gibi resim yapacak, düşlerini çizip boyayacaklar. En ince ve küçük fırça sona kalıp sarıyla yetinirken en büyük ve kalın fırça çoktan en güçlü, dolayısıyla da kendisine en yakışan renk olan siyaha dalmış bulunuyor. Buraya kadar kimsenin bir şey dediği yok. Ama büyük, kalın fırça yetinmiyor. ‘En büyük, en güçlü, en iyi’ olduğu için dilediğini yapabileceğini iddia ederek arkadaşlarının resimlerinin üzerinden buldozer gibi geçiyor, itirazlara kulak asmıyor, öfkesi gittikçe kontrolden çıkıyor.
Peki, üstünlüğüne dayanarak diğer renkleri yok edince çok mu mutlu oluyor? Her yeri kendiyle donatınca geriye kapkaranlık bir yalnızlık kalmıyor mu?

FARKINDA
Anooshirvan Miandji
Resimleyen: Murat Sayın
Bilgi Çocuk, 2021
36 sayfa, 31 TL.