Cezaevindeki Necmi Onur’a edebî destek
Güncelleme Tarihi:
Yazar dostum Necmi Onur yıllar önce yazdığı bir kitap sebebiyle bir süre Şile Cezaevi’nde yatmıştı. Kendisini ziyarete gittiğim bir gün belediye başkanı orada bir edebiyat toplantısı yapmamı istedi. Onur’a moral için kahvede yaptığımız toplantıya Cemal Süreya ve Mehmet Kemal konuşmacı olarak katılmıştı.
Hürriyet’in yazarlarından Necmi Onur, benim yönettiğim Yeni Gazete’nin edebiyat sayfası için röportajlar yapıyordu. Dizinin adı, ‘Nasıl Yazıyorlar’dı. Birçok ünlü ismin yazı serüveni bu röportajlarda yer alıyordu.
Onur’un yayımlanmış kitapları da vardı.
Bir kitabı yüzünden kısa bir süre mahkûm oldu. Cezasını Şile Cezaevi’nde çekiyordu.
Gündüzleri hapishane müdürünün izniyle kıyıya inebiliyordu. Bu süre zarfında ailesi de kıyıdaki motele yerleşmişti. Böylece ailesinin hasretini çekmiyordu.
Onu ziyarete gittiğim bir gün belediye başkanı ile buluştuk. Şile’de bir edebiyat toplantısı yapma önerisinde bulundu. Hiç kuşkum yoktu, bana kalırsa başkana o aklı sevgili Necmi Onur vermişti.
Yazar, şair arkadaşlarımla konuştum. Oraya gelip şiir üzerine konuşacaklar, belediye de onları ağırlayacaktı.
İki dostum evet dedi:
Biri Mehmed Kemal, diğeri de Cemal Süreya.
Salon falan yoktu böyle bir toplantı için.
Akşamüstü bir kahvede, müşteriler arasında ilk konuşmamızı yaptık. İlgili bir dinleyici kitlesi vardı, şiirleri dinlediler, sorular sordular.
Cadde üstündeki kahve, sanki yazarların oturduğu, buluştuğu bir Paris kafesine dönüşmüştü.
Bunu görünce yaz söyleşilerinin dinleyici/seyirci bulacağına inandım.
Bir kez de Bozcaada’da böyle bir kahvede Feridun Andaç, İhsan Yılmaz ve ben konuşmuştuk. Arif Damar’ı anımsıyorum dinlemeye gelenler arasında.
Yıllar sonra iki kez daha gittim Şile’ye.
Tülay Güngen’le birlikte Mesut Ilgım’ın Şile’deki yazlığında öğle yemeği yedikten sonra, ressam Balaban’ı atölyesinde ziyaret etmiştik.
Bir kez de bir otele Hürriyet’in toplantısı için gitmiştim.
Gelelim bu yazının amacına:
Mehmed Kemal’i, Cemal Süreya’yı okumaya bir çağrıdır bu yazı.