Babalar, oğullar, sultanlar ve şehzadeler

Edebiyatımızın yakın dönemine yazdıklarıyla iz bırakmış önemli bir isim Yavuz Ekinci. Öyküden sonra rotasını romana kırdı ve uzun süredir de bu rotada kürek çekmeyi sürdürüyor. Öykü döneminden beri kendisinin imzası denebilecek kimi kalem alışkınları var Ekinci’nin. Mitleri, günün imgeleriyle harmanlayıp yeni bir yazın dili yaratıyor her seferinde ve bunu, romancılığında da görüyoruz. Öykü yazmayı da bilmekten gelen tıkız dili ise bu kendine has dünyaya eşlik ediyor.
Yeni romanı ‘Belki de Dünyanın Sonundayım’ı, önceki yazdıklarından farklı bir yerde konumlandırmak gerekiyor. Ekinci, ‘Belki de Dünyanın Sonundayım’da mitler dünyasından bir adım öteye geçmiş gözüküyor ve modern edebiyatın en çok işlenmiş konularından olan baba-oğul meselesini kendi dünyasından bir bakışla ele alıyor.

Romanda bir sultan ve şehzadenin ilişkisi üzerinden irdelenen bu ilişki bir tarihi romanın sayfaları gibi okuruna açılsa da aslında okuduğumuz bundan çok daha fazlası. Tarihi bir roman değil. Geçmiş zamandan bir iktidar mücadelesinin kurgu ile yoğrulmuş hikâyesi de değil aynı şekilde. Ekinci, modern edebiyatın en önemli meselelerinden birini; bir sultan ve şehzade üzerinden okuyor sadece. Ortaya ise bugüne kadar çok işlenmiş bu meselenin, bu kez sultan ve şehzade cephesinden nasıl yaşanacağına dair edebiyatın içinden bir bakış çıkıyor.

Yavuz Ekinci’nin romanına kahraman yaptığı şehzade, Doğu’nun ve Batı’nın hükümdarları olmayı başarmış Hüseyinoğulları hanedanının en büyük oğlu Davut. Taht vârisi diğer iki kardeşi arasında en zayıf konumda olandır Davut, çünkü babası Sultan Hasan Han, kendisinden çok, diğer iki oğlu Musa ve Mustafa’yı benimsemiştir. Mustafa ve Musa arasında öne çıkan ise Mustafa’dır. Davut, ‘devlet işlerinden elini eteğini çekip kendini tamamen felsefeye, şiire ve kelam çalışmalarına vermiş’ bir şehzadedir. Bunun yanında müziğe düşkün, şair ruhlu biridir. Musa ise gaddarlığı ve acımasızlığı ile tanınıyordur. Mustafa’nın ani ölümüyle vâris olarak iki kardeş kalmıştır. Fakat “Hüseyinoğulları’nda hiçbir ölüm doğal değildir. Her ölümün içinde şüphe vardır”. Mustafa’nın ölümü için de bu geçerlidir. Bu şüphenin romanda ortaya çıktığı ve tüm bir hikâyenin üzerine inşa edilmesine sebep olan gelişme ise Sultan Hasan Han’ın ölümü olacaktır. Davut’a babasının öldüğü haberi geldiğinde o her şeyden önce bunun, kendisini öldürmek için kurulmuş bir tuzak olduğunu düşünür. İşte bu şüphe ve bu şüpheyle birlikte gelen derin sorgulamalar ‘Belki de Dünyanın Sonundayım’ın ana malzemesini meydana getiriyor. Baba ve oğul ilişkisine dair Davut’un açtığı her kapı ise bizi Hüseyinoğulları’nın kanlı tarihiyle yüzleştiriyor.

“Şehzade olmak hem lanetim hem şansımdı” diyor romanın bir yerinde Davut. Şansı, şehzade olmasından kaynaklı olarak bir şekilde her istediğine ulaşabilmesinde aranabilir. Lanetini ise doğduğu günden beri içine düştüğü bu baba-oğul ilişkisinde arıyor Davut. Çünkü karşısındaki bir babadan önce Doğu’nun ve Batı’nın hükümdarı, sultanların sultanı Hasan Han’dır. Yaşamına dair tüm bu sorgulamalarının ardından Şehzade Davut, kardeşi Musa’yı da devirip tahta geçebilecek mi, tahta geçtiğinde şehzadesi Selim ile ilişkisi kendi babasıyla ilişkisinde olduğu gibi mi olacak yoksa farklılaşacak mı?.. Bunlar romanın sayfalarını hızla çevirmemize neden olan ve kurgusal anlamda her sayfada yeni bir soruyla daha tanışmamızı sağlayan hikâye uçları olarak romanda yer alıyor. Esas soru ise sultan da olsa bir babanın oğlu ile kurduğu ilişkinin damarlarında geziniyor.
‘Belki de Dünyanın Sonundayım’, güçlü bir metin. Yavuz Ekinci’nin yazarlığında yeni bir dönemeci işaret ediyor. Her okuyanda da kendi baba figürleri üzerinden farklı yansımalar yaratacağı kesin.

Belki de Dünyanın Sonundayım
Yavuz Ekinci
Everest Yayınları, 2022
152 sayfa.