Top modellerin salındığı podyum nasıl sanat eseri oldu

Öncelikle bu serginin çok ilginç bir adı var, Ex-Limbo. Eski araf anlamına gelen bu ismi nasıl seçtiniz?
- Prada Vakfı tarafından davet edildikten sonra Fogazzaro sergi alanını ziyaret ettik. 2010 defilelerinin setlerinden geri kalanlara tanık olmak çok ilginçti. Sökülen parçaların Prada’nın Largo Isarco’daki depolarına kaldırılma sürecine de tanık olduk. Defileler sırasında çok hayati bir rol oynadıktan sonra orada kaderlerine terk edilmiş bir şekilde bekliyorlardı. Bu unutulmuş durum bizi çok etkiledi. Böylece, sergi alanında bu malzemeleri bir araya getirecek bir hareket yapmaya karar verdik. Sergiyle bu materyalleri bulduğumuz alan arasında mecazi bir ‘araf’ olduğunu düşünüyoruz. Sergiye ismini bu nedenle koyduk.
Günümüzde sanatla moda arasındaki sınır giderek bulanıklaşıyor. Kendinizi bu ilişkide nasıl bir yerde konumlandırıyorsunuz?
- Rotor özel olarak sanatla ya da modayla ilgilenmiyor, tek bir disipline bağlı kalmıyor. Prada Vakfı’nın daveti de disiplinlerarası arası etkileşime işaret ediyor zaten. Ayrıca sınırları kabul etmeyen bir tavrın da göstergesi. Biz bunu ileriye dönük sağlıklı bir yaklaşım olarak da görüyoruz.
Sizce moda severler ve sanatseverler bu sergiye farklı tepkiler mi gösterecek?
- Her iki kesimden de tek beklentimiz var: Ne şekilde olunsa olsun bu eserle ilişki kurmaları. Fakat bu beklentinin biraz beyhude olduğunun da farkındayız, bu tamamen izleyicilere bağlı çünkü. Moda severler de bir defileden arta kalanların elle tutulur bir hale dönüşmesi ihtimalinden etkilenebilir. Kalıntıların sert ve mahrem varlığı çok etkileyici çünkü. Bu ilişki özenli bir el işçiliğiyle hazırlanan lüks eşyaların mesafeli doğasından da çok farklı.
Böyle bir bakıma sınırlı bir alanda çalışmanın bir sanatçı için ne tür avantajları ve dezavantajları var?
- Öncelikle açıklığa kavuşturmamız gereken bir durum var. Sergi ve araştırma projeleri hazırlasak da biz kendimizi sanatçı olarak görmüyoruz. Defilelerde kullanılan malzemelerin sanat eserine dönüşme süreci ilgimizi çekiyor. Bu yolculuğun hikayesi ve malzemenin yapısı...
Sergi sona erdiğinde bu eserlere ne olacak? Özel koleksiyonlarda mı yer alacak? Yoksa müzelere mi satılacak?
- Katalogda da belirttiğimiz gibi, sergi alanında Prada Vakfı’na ait başka eserler de bulunuyor. Bu hesaplanmış bir tesadüf değil, eserlerin sunumundaki ve saklanmasında belli standartların korunması için de gerekli. Fogazzaro sergi mekanı insanın şaşırtacak ölçüde büyük, bu nedenle eserler bu alanda da küçük bir tura çıkıyor. Fakat en sonunda Toskana’daki başka bir depolama alanına götürülecekler. Biz bu durumu sanatsal bir özgürlük olarak görüyoruz. Herkes böyle algılamayabilir ama pek çok başka sergiyle kıyaslandığında belli bir gücü olduğu da aşikar. Ayrıca serginin bağlamının da çok önemli olduğunu düşünüyoruz.

PRADA MARKALI SERGİ

Prada’nın Sanat Vakfı Fondazione Prada; tüm Prada defilelerinin yapıldığı Milano’daki Via Fogazzaro’yı Belçikalı endüstriyel tasarım ve mimari grup Rotor’un sergisine ayırdı. 5 Nisan’a kadar sürecek sergide, defilelerde kullanıldıktan sonra sökülen parçalar estetik ve politik açıdan yeniden yorumlandı.

10 YILDIR MODANIN KALBİNDE

Ex Limbo sergisi, Prada ve OMA’nın on yılı aşkın süredir tasarladığı defile setlerinin kurulmasında kullanılan ve hammadde haline dönüştürülüp depolara yerleştirilen mimari malzemelerin bir yansıması. Rotor’un çalışması, malzeme ve kalıntıların kullanışlılığın anlık ihtişamından sonra sökülüp ve beklemeye konulduğu bir dünyadaki ‘kalıntı’ların ortaya çıkartılmasına dayanıyor. Bu dünyadaki kalıntılar ancak başka formlarda yeniden hayat kazanabiliyor. Fogazzaro sergi salonu; defileler hazırlanırken ortaya çıkan olağanüstü çalışmaya ve malzemelerin defileler dışındaki kullanım şekilleri ve yerlerine şahitlik eden bir labirente ev sahipliği yapıyor. Bu formlar kullanışsız ‘çöp’ ve ‘artık’ tanımlarından kaçan yapı ve etki, davranış ve farklılıkları açığa çıkarıyor. Bu yeniden yorumlama; endüstriyel ve mimari tahripten ‘ayrışma’ sürecinin sönmeye yüz tutmuş, hassas değerinin keşfedilmesini ifade ediyor.
Böylece Milano’da, tahta yığınları, polietilen koltuklar, metal yapılar, aynalar ve duvarlar; bir önceki defilenin çıplak bırakılmış konstrüksiyonuyla Via Fogazzaro’daki alanı doldurmak için, fiziksel bir dönüşümle yeniden bir araya geliyor. Bunların arasında yer alan malzemelerden bazıları; 90’lı yıllarda izleyici koltuklarını inşa etmek için kullanılan çelik borulardan oluşan metal yapılar, Sonbahar/Kış 2011 defilesi sırasında üstünde 40 fotoğrafçının toplandığı bej renkteki kontrplak platform, Sonbahar/Kış 2010 erkek ve kadın defilelerinde yer kaplaması olarak kullanılan bir yüzeyi pembe boyayla kaplanmış çelik levha, İlkbahar/Yaz 2006 defilesinde ayna olarak kullanılmak için yansıtıcı filmle kaplanmış alüminyum paneller, İlkbahar/Yaz 2008 ve Sonbahar/Kış 2010 erkek ve kadın defilelerinde kullanılmış yeşil ve pembe köpükten banklar ve Sonbahar/Kış 2011 defilesinde kullanılmış beyaz vinil kaplama podyum.

ALTI BELÇİKALI ARKADAŞ

Merkezi Brüksel’deki Rotor, 2005’te kuruldu. Endüstri ve inşaat alanlarındaki malzemelerin üretim sırasındaki değişim sürecine ortak ilgi duyan 6 üyeden (Tristan Boniver, Lionel Devlieger, Michael Ghyoot, Maarten Gielen, Benjamin Lasserre, Melanie Tamm) oluşan bir topluluk. Tasarım ve mimari projelerinin doğuşu ve gerçeğe dönüştürülmesi ile ilgilenmektedir. Araştırmalar, yayınlar, yazılar, konferanslar yoluyla malzeme kaynakları ve malzeme kullanımı hakkında eleştirel analizler hazırlıyor.