The show must go on!
Güncelleme Tarihi:
Bu aralar duygularınız örselenip, incindiyse bir karanfil gibi…
Hem de kırmızı, masum ve narinken…
Bulutlar, martılar, özgürlük, aşk kadar güzelken…
Kalbimizi göklere uzatmak varken…
Tebessümümüz güneş, deniz, ay, yıldızlar ve hayat için yüzümüze ilişmişken…
Gün gelir, bir sebepten…
Bir sessiz çığlığa bırakır yerini, ümitle kuşanan al duygular.
Coşku dolu şiir yazmak yerine hüzünlü bir melodi gelir sizi bulur.
Bulmakla da kalmaz, burkar.
Burkan; aşk, insanlar ya da hayat…
Geriye kalan;
Vazgeçiş…
İç çekiş…
***
Son günlerde, böyle bir ruh halindeyken, içimdeki karmaşıklığı çözecek, hüznü umuda döndürecek bir şey olmalı diye kitaplığımın önünde duruyorum.
Rasgele aldığım bir kitabın sayfalarını karıştırırken kırmızı bir karanfil düşüyor yere.
Ve aynı anda da ucu yıpranmış, fonundaki bir tabloda ‘The show must go on!’ yazan siyah beyaz bir fotoğraf…
Eğilip alıyorum fotoğrafla karanfili.
İncinip, örselenmiş, kırmızı…
Şu anki örselenip, incinen duygularım gibi…
Doğrulup ayağa kalkarken kitaplığımın yanında bulunan cd rafındaki bir cd dikkatimi çekiyor.
Barbara Dickson!
Sony Müzik etiketiyle çıkan ‘The Best Of’ adlı cd’si…
İşte bunu dinlemeliyim diyorum; içimdeki şu karmaşık halime, büyülü, ince ve insanın içine işleyen sesiyle çare olacağını umarak…
Ve yanılmıyorum.
Daha ilk şarkıda…
Öyle bir ses ki… Hüznü de hissediyorsunuz yorumunda, ruhun inceliğini de…
Naif coşkuyu da…
O ses ki, içinizde örselenmiş her varsa onları usulca okşuyor, ‘Geçecek’ dercesine…
Gözümü kapatıyor diğer şarkılarda da bu çare oluşu hissediyor ve ruhumu müziğe teslim ediyorum.
Evita müzikalinden bildiğimiz ‘Another Suitcase In Another Hall’ ve ‘Don't Cry For Me Argentina’ şarkıları Dickson’un yorumuyla...
Sonra…
‘It's Really You, Tell Me It's Not True, Now I Don't Know, Fine Flowers In The Valley, Answer Me, Memory’ şarkıları sizi alıp götürüyor.
Alıp götürmekle kalmıyor, adeta hücrelerinize işleyen melodilerle ruhunuzu yeniliyor.
Cd’deki 20 şarkıyı dinledikten sonra gözümü açtığımda ‘It's Really You’ ve ‘Memory’ şarkılarını anımsıyorum.
Ve ardından da az önce yere düşen fotoğraftaki tabloda yazan cümleyi…
‘The show must go on!’
İncinsek de, örselensek de…
Hayat devam ediyor!
Â