Sağır Sultan

Joe CockerHard KnocksColumbia Music / Sony MusicKarizmatik sesi hala yerindeJoe Cocker, müzik sektörünün en saygı duyulan isimlerinden biri. Fakat gerçekle yüzleşmeliyiz; eski havası artık yok. Unchain My Heart’la tanıdım kendisini. İlk dinleyişte o groovy beste beni hemen içine çekmişti. Aynı etkiyi bu albümde bir tek Get On parçasında aldım. Onda da bilgisayar alt yapısını biraz daha az kullansaymış daha etkileyici bir ruha sahip olurmuş gibi geldi. Ama koskoca Cocker’a akıl verecek değiliz. İkinci favorim ise kusur bulamadığım The Fall parçası. Sanırım albümde en az bilgisayar alt yapısı kullanılan parça bu. Soul ve rock öğelerinin güzel bir karışımı. Üstüne biraz da reggea kokusu sinmiş. Açıkçası CD çalarıma büyük umutlarla yerleştirmiştim albümü. Hard Knocks gibi iddialı bir başlık mı beklentilerimi yüksek tuttu yoksa Cocker’ın ismi mi bilmiyorum ama albüm bana biraz fazla ‘modern’ geldi. Sonlarda karşınıza çıkacak Thankful güzel bir balad. Hard Knocks’tan ikinci bir Unchain My Heart bekliyorsanız doğru adres bu albüm değil. Cocker’a karşı sempatiniz varsa albümü alın, pişman olmazsınız. üzik fazla modern olsa da Cocker’ın çatallı karizmatik sesi bıraktığınız yerde duruyor.Ronnie WoodI Feel Like PlayingEagle Rockİşte şimdi konuşmaya başladık1968 model bir Mustang, boyaları dökülmüş eski bir gitar veya soluk bir dövme gözünüze şık geliyorsa ya da en azından Rolling Stones seven bir eski kafalı bir rockçıysanız bu albüm tam size göre. Bir albümde hiç mi boş olmaz? Sakin vokalleri, inanılmaz güzel bir ruhla çalınmış basit gitar riff’leri ve sıradan davul ritmleri ancak bu kadar güzel bir hava yaratabilirdi. Başladığı andan itibaren sonu gelmeyen pozitif bir enerji yayan bu albümden, modern işlerden hoşlananlar uzak durmalı. Çünkü I Feel Like Playing’de duyabileceğiniz tek elektronik ses, elektro-gitar ve Hammond Org’dan geliyor. Kariyerinde The Birds, The Jeff Beck Group, The Rolling Stones gibi kilometre taşları bulunan Ronnie Wood’un yanında Guns ‘N Roses ve Velvet Revolver’dan Slash, ZZ Top’tan Billy Gibbons, Red Hot Chili Peppers’dan Flea ve Pearl Jam’den Eddie Wedder yer almış. Blues ve rock’a ucundan kıyısından bulaştıysanız bu albüme bayılırsınız. Erkekler Kadınlar İçin Söylüyor2. Güldünya Konseri’nden ŞarkılarDMCGüldünya Tören, genç yaşında aile içi şiddete kurban giden bir bir kadındı. Ailesi tarafından öldürüldükten sonra bu şiddetin sembolü oldu. Elimizdeki albüm Hürriyet’in ‘Aile İçi Şiddete Son’ diye haykırdığı projesinin son ürünü. Daha önce de Güldünya Şarkıları başlığı altında iki albüm yayınlanan projenin sonuncusu, erkek sanatçıların, kadın şarkıları söylediği konserin kaydından oluşuyor. Konser, Kenan Doğulu ve Yalın’ın muhteşem yorumladığı Ünzile ile açılıyor. Projenin anlattığı hikayeyi bilen biri olarak Ünzile sizi harap edebilir. Sezen Aksu’dan Şebnem Ferah’a ve bu versiyonunda Kenan Doğulu ve Yalın’a kadar kimden dinlerseniz dinleyin, sözleriyle yüreğinizi dağlar. Albümdeki bir diğer favorim, Yüksek Sadakat’in söylediği Uzay Heparı bestesi Kadınım. Kargo & Mirkelam, Mustafa Ceceli ve Enbe Orkestrası gibi başarılı sanatçılardan oluşan kadronun seslendirdiği kadın şarkılarını dinleyin. Belirtmek gerek ki bu CD ve ayrıca satılan konser DVD’sinin satışından elde edilecek gelir, Aile İçi Şiddet Acil Yardım Hattı’na aktarılacak.Methods Of MayhemA Public Disservice Of AnnouncementRoadrunnerAşure gibi bir albümTommy Lee’nin, davulcusu olduğu Mötley Crüe’deki performansı, grubu sahnede sırtlayışı takdire şayandır. Fakat elimizde tuttuğumuz ikinci Methods Of Mayhem albümü hakkında pek de parlak şeyler söyleyemeyeceğim. Tommy Lee’nin sanırım biraz kafası karışık. Albüm, eğlenceli punk rock gruplarının vasat şarkıları gibi açılıyor. Hatta ilk iki şarkıdan sonra dinlemeyi bırakmak bile istedim. Drunk Uncle Pete kötü bir açılış şarkısı olmasının yanında kötü de bir şarkı. Albüm, üçüncü parça Louder’la daha dinlenebilir bir hal alıyor. Fight Song gayet sert ve güzel bir parça fakat kafamın karışıklığını geçirmiyor. Türler arası geçişler, modern hard rock’tan hip-hop’a oradan da elektroniğe doğru koşarak sürüyor. Tommy Lee’nin ilk solo albümünden de ne kadar değişik işler yaptığını biliyoruz. Fakat bana bu kadarı fazla. Kötü bile olsa bir bütünlük olmalı diye düşünenlerdenim. Birbirine bu kadar zıt türlerden şarkı yapmaya sentez değil aşure denir. Albümde elbette dinlemek isteyeceğim şarkılar var: Justin Timberlakevari vokalli 2 Ways, rap-metal diyebileceğim Take Me To The Ledge, gayet ayıplı sözlere sahip All I Wanna Do (Is You) ve Fight Song. Tommy Lee sadece kendini tatmin etmek için bu tarz albümler yapıyorsa diyecek bir şey yok. Fakat kendisini ve karizmasını Mötley Crüe’nün karizmatik davulcusu olarak hatırlamayı her zaman yeğlerim.