Roji bana dokunduğunda iyileşiyordum

Rojin’le 2007’de tanıştık, ilk görüşte aşk yaşadık. Bana çarpıldı o. Çok oynardık birlikte, yürüyüşler yapardık.  O da benim gibi yalnızdı; “Bèkes’iz biz” derdi; yani kimsesiz. Çok arkadaşı var, herkesi dinler ama öyle herkese açmaz kalbini. Birbirimizi iyi anlardık.  Sahiplenmişti beni. Ama yoğun bir programı vardı, bazen günlerce göremezdim. Mesela Erbil’e bir giderdi, bir ay yok. Çok özlerdim onu.

 Yaklaşık iki ay önce memelerimin üstünde kötü huylu tümör çıktı. Zaten uzun süredir keyfim yoktu. Yemek yiyemiyordum, çok ağrım vardı. Rojin de yurtdışındaydı. Ben çok ağlayınca, yaşadığım sitenin bir sakini doktora götürdü beni. İlk ameliyatımı o zaman oldum. Rojin dönünce ikinci ameliyatı oldum. Başka da sahip çıkanım olmadı. İlk ameliyat masrafını site yönetimine yüklemişler. Olay oldu, yönetim “Bu köpek bizim değil” dedi. Kimi komşular varlığımdan habersizlerdi. Ameliyattan sonra karnım çok büyüdü, hareket edemedim. Sürekli ağladım. Rojin Kadınlar Günü konuşması için şehir dışında bir panele gitmişti. Üç gün onun gelmesini bekledim. Apar topar yine hastaneye gittik ve yine ameliyat oldum. “Ölüyor” dedi veteriner. Mide torsiyonu ameliyatında midemden beş buçuk kilo su çıkarmışlar. Organ yetmezliği rahatsızlığım da vardı. Ameliyattan birkaç gün sonra Rojin en sevdiğim mamayı getirdi. O mutlu olsun diye yedim. Ama canım hiçbir şey istemiyordu. O kadar ağrım vardı ki, ağlamaktan gözyaşım kurudu.

BEN HORLANAN BİR SOKAK KIZIYIM

“Burada bir arkadaş var bakımlı bir Sibirya Kurdu. Onu izliyorum sürekli. Aramızdaki fark benim sokakta yaşamam mı?  Evet, ben sokak kızıyım. Dışlanan, hor görülen… Bu acı duygular kansere dönüşürmüş. Bir evin sıcaklığı bambaşkadır ama sitenin bahçesinde yaşamaktan yana bir şikâyetim yoktu. Zalim yönetimleydi benim davam. Ölmemi bekliyorlardı, diledikleri de oldu. Sokaklarda tekmelenen, çöpten yemek uman, pislik içinde bizler doğanın paçasıyız. Bize neden bu kadar öfkelisiniz? Birinin evinde olduğumuzda dahi sesten, kokumuzdan rahatsız oluyorsunuz. Sokaktakilere bir mama almaktan rahatsız oluyorsunuz. Büyük binaların, arabalar içinde ezilmeden, aç karnına nasıl yemek bulabiliriz? Sevgi zaten hiç yok! Fazla bir şey istemiyoruz, kafamız okşansın, gelen giden selam versin, çocuklar oynasın kâfi. Bizim verdiğimiz pozitif enerji yaşamın ta kendisidir. Rojin bana dokunduğunda iyileşiyordu, hafifliyordu. Ben de ona... Son günlerde çok ağladı. Her eve gittiğinde gözlerinin içine bakıp veda ettim. Poyraz giderse eksik olmaz ama bu sevgisizlik hastalığı büyürse çok şeye mal olur.”