Pakize sizi çok çabuk unuttu

BAYRAMIN ikinci günü yeknesak hayatımıza renklilik geldi.Ailemize yeni bir fert katıldı. Küçücük bir köpek...İsterseniz size hikáyesini anlatayım.Eşim bayramın ikinci günü evin haftalık alışverişi için bir alışveriş merkezine girerken kapıda küçük bir köpeği fark etmiş.Küçük bir terrier cinsi köpek.Hareket eden her arabanın arkasından havlıyormuş.Çıkarken onu yine aynı yerde, yine arabaların arkasından havlarken görmüş.Kapıda biri, ‘‘Hanımefendi ben bu köpeği dün yine burada gördüm. Bir sandviç alıp yedirmek istedim, ama yemedi’’ demiş.Belli ki birileri oraya bırakmış.O da ayrılan her arabayı sahibinin sanıp, arkasından koşuyormuş.Tansu dayanamayarak köpeği alıp, arabanın önüne koymuş.Daha koyarken, sıçrayıp koltuğa oturmuş.Eve gelirken, hep pencereden etrafa bakmış.Arabaya alışmış olduğu her halinden belliymiş.* * *Akşam bana anlatırken, Bekir Coşkun'un bir yazısı aklıma geldi.Tatil sonlarında sayfiye yerlerinde terk edilen köpekleri anlatıyordu.O köpeklerin, ayrılan arabaların arkasından koşuşlarını anlattığı o yazıyı hálá unutamıyorum.Akşam bir süre kendi aramızda tartıştık.Acaba kaybolmuş bir köpek miydi?Hiç sanmıyorum.Büyük bir alışveriş merkezinin önünde iki gün bekleyen bir hayvanın kaybolmuş olması ihtimali hiç yoktu.Bana göre, çok bilinçli bir şekilde oraya terk edilmiş bir köpekti.* * *Bütün gece sahibinin psikolojisini düşündüm.Acaba o insan bir hayvanı kış ortasında, yağmur altında terk edecek kadar kara ruhlu biri miydi?Benim bir inancım var.Her ne olursa olsun, evine hayvan alan biri kötü olamaz diye düşünüyorum.O nedenle terk edilen her hayvanın arkasında, hafifletici bir neden arama alışkanlığım vardır.Çoğu hayvansever bu duygumu hiç paylaşmaz.O nedenle köpeği terk eden bu insanın ‘‘robot portresini’’ çizmeye çalıştım.Muhtemelen yalnız yaşayan biriydi.Çünkü iki insanın, hayvan terk etme konusunda anlaşması mümkün değildir diye düşünüyorum.Yine muhtemelen son ekonomik krizde zora düşen insanlardan biridir diye tahmin ediyorum.Bunu nereden çıkardığıma gelince...Alışveriş merkezinin önündeki kişi, ona sandviç almış, o yememiş.Ama biz evde kuru mama verince büyük bir iştahla yedi. Demek ki kuru mamaya alışık bir hayvan.Yine demek ki bir zamanlar o hayvanı kuru mamayla besleyecek gelir düzeyi olan bir sahibi varmış.Hayvanı herhangi bir yere terk etmiyor.Gelir düzeyi çok düşük olmayan insanların alışveriş yaptığı bir yerin önünde bırakması, köpeğin geleceğini güvence altına almayı amaçlayan bir davranış olmalı.Çünkü sonunda o insanlardan birinin hayvana sahip çıkacağını umuyor.Nitekim de öyle oldu...* * *Eşim benim gibi düşünmüyor.O hayvan terk eden insanlarda hiçbir hafifletici nedeni kabul edemiyor.O insanları kötü ruhlu olarak değerlendiriyor.O küçük köpeğe bakınca eşime hak veriyorum.İyi bir insanın onu bırakabilmesi mümkün değil.Ama diyorum ya, ben her hayvan terk etme olayının arkasında en az kötülük kadar şahsi bir dram, hesaplaşma ararım.Neyse biz olayın sonrasına gelelim.İş bir isim vermeye gelince aramızda tartışma çıktı.Ben, çok yaratıcı olmayan bir fikirle ‘‘Bayram’’ koyalım dedim. Çünkü bayramın ikinci günü bulunmuştu.Ama arkasından o hiç bitmeyen tartışma başladı.Hayvanlara insan isimleri konabilir mi?Ayrıca köpeğimiz küçük bir kızdı. ‘‘Bayram’’ adı da olmazdı.Tabii aklımıza gelen ilk köpek ismi ‘‘Pako’’ oldu.‘‘Pako’’ da erkek ismi diye vazgeçtik.O zaman ‘‘Pakize’’ olsun dedik.Ama bizim ‘‘Pakize Suda’’ alınır mıydı?* * *Hemen Pakize'yi açıp sordum. O bugünlerde çok mahzun. Çünkü mahallede baktığı köpeği kayboldu.‘‘Senin ismini koysak alınır mısın’’ dedim. Tam beklediğim cevabı verdi:‘‘A ne alakası var. Tam aksine sevinirim. Benim arkadaşlarımdan birinin köpeğinin adı da Leyla’’ dedi.Biz de ‘‘Pako’’dan esinlenerek, ‘‘Pakize’’ye olan sevgimizi de buna katarak adını ‘‘Pakize’’ koyduk.Son sözüm, köpeği alışveriş merkezinin önüne bırakan o yalnız insana...Siz kötü bir insan olabilirsiniz, olmayabilirsiniz de. Ama merak etmeyin, Pakize mutlu.Üstelik sizi çok çabuk unuttu.Yani layık olduğunuz kadar kısa sürede...