Oyunları müzik parkları sahne

This is Us’ yani ‘Biz Buyuz’u izlemeden önce mutsuzdum. Basın gösterimi için sabah erken kalkmak zorundaydım ve işin en kötü tarafı bir buçuk saat boyunca beş tane şımarık çocuğun kendini dünyanın en önemli işini nasıl yaptığını anlatışını izleyecektim.
10’a yakın yetişkin, üçboyutlu gözlüklerimizi takıp başladık izlemeye. Ve daha ilk dakikasından beni yakaladı.
Bir hayranları “Erkeklerden duymak istediğimiz şeyleri bize onlar söylüyor. Klişe olacak ama hayatımı kurtardılar” diyor. Ergenlikte hepimizin yaptığı gibi abartıyor ama en azından içten. Grup da öyle... Hâlâ çocukluklarını yaşıyorlar. Sadece inanılmaz ünlü ve zenginler. Oyunları müzik, oyun parkları sahne. Bir rüya yaşıyorlar ve bunun da farkındalar. Film boyunca da yakaladıkları şanstan bahsediyorlar.

Film, naif duyguları kabartmayı biliyor. Gençler zengin ve ardı arkası kesilmeyen konserler yüzünden yorgun, aileleriyse çocuklarını görmemekten mutsuz ama gururlu. Gençlerin babalarından biri, “Ailenin benden başka tek erkeği o ve hayatı benden daha çok biliyor” derken annelerden biriyse, “X-Factor yarışmasına girdikten sonra bir daha onu evde göremedik” diyor. Çocukları, şöhret, para, yorgunluk, konser ve hayran beşgeninde sarhoş olmuşken aileler hem üzgün hem de kazanılan paradan ve değişen evlerden memnun.
Filmdeyse biyografi namına bir şey yok. Sevgililer, eğlence, alkol veya uyuşturucu yok. Derinlemesine bir belgesel değil, tam tersine yüzeysel, ‘Grup birlikteyken ne kadar da eğleniyor’ diyen, daha çok biyografik film DVD’lerindeki ekstra kamera arkası görüntülerinden oluşuyor. Bu açıdan hiç yeterli değil. Aşk hikâyelerinin görülmemesi, milyonlarca kız hayranı hayal kırıklığına uğratmayıp onları hâlâ gruba âşık tutmaya çalışmaktan başka bir şey değil. Uyuşturucu ve içkinin görülmeme sebebiyse genç hayranların ailelerini korkutmamak.

Filmde turneden gördüğümüz tek şey, güvenlik görevlileriyle ne kadar çok eğlendikleri, Zayn Malik’in odasında güzel grafitiler yapışı ve Harry Styles’ın ünlü olmadan önce çalıştığı fırında hâlâ ekmek satıyor oluşu...
Grubu The Beatles’a benzetenler haklı. Hatta One Direction daha albümleri bile çıkmadan İngiltere’den ABD’ye kadar virüs gibi yayılmıştı. The Beatles’ın bile ünü okyanusu bu kadar hızlı geçmemişti. Bu açıdan grup üyelerinin kamp ateşi etrafında söyledikleri şey büyük ölçüde doğru: “Ya hikâyemiz Benjamin Button gibiyse? Yaşlı doğmuş olabilir miyiz grupça?”