Müzik: Haftanın Albümleri

JOE BONAMASSA
DRIVING TOWARDS THE DAYLIGHT
Provogue Records / J&R Records / Fontana
Bayanlar, baylar... Karşınızda 2000’lerin en iyi gitaristlerinden Joe Bonamassa... 1977, New York doğumlu bu dehayı hiç duymadıysanız merak etmeyin, bundan sonra çok sık duyacaksınız. Kendisi aslen 2000 yılından beri albümler yapıyor veya başka isimlerin albümlerine konuk oluyor ama uluslararası çapta tanınmaya başlayalı çok olmadı. Bir yandan 2009’da kurulan ve kadrosunda Glenn Hughes, Jason Bonham (Led Zeppelin’in merhum davulcusunun oğlu) ve Derek Sherinian gibi efsaneleri barındıran Black Country Communion grubunda döktürürken bir yandan da daha blues ağırlıklı takıldığı solo albümleriyle günümüzün gitar müziğini ışıldatıyor resmen. Bu, 11’inci solo albümü ve içerdiği 11 şarkının 8’i cover. Robert Johnson, Howlin’ Wolf, Koko Taylor, Bernie Marsden, Bill Withers, Tom Waits, Buddy Miller ve Jimmy Barnes gibi ustaların şarkılarını yorumlayan Bonamassa’nın bu albümünü sadece gitaristlere ve gitar çalma heveslilerine değil, gitar müziği seven herkese şiddetle öneriyorum.

COUNTING CROWS
UNDERWATER SUNSHINE
Cooking Vinyl / EMI
Bir albümün jelâtinini çıkarıp kutusunu açar açmaz hemen kartonetini incelemeye başlarım, birçok müziksever gibi. Ve bazı albümler, henüz şarkılarını dinlemeye başlamadan bile tavlar beni, kartonetleri sayesinde. Bu albüm de onlardan biri oldu işte. Üstelik albümün isminin, yukarıya sığdıramadığım ‘Or What We Did On Our Summer Vacation’ şeklinde bir de uzantısı var ki, o kısmı özellikle sevdim. Peki neler mi var kartonette? Tüm şarkıların uzun uzun hikâyeleri var bir kere. Bir müziksever ve bir dergici olarak çok hoşuma giden bir detay oldu bu. Gelelim müziğe... Amerikalı grup, alternatif rock ve country esintili rock suları arasında gidip gelen bir tekne havasında... Vokalist Adam Duritz’in sesi hem indie fan’larını etkileyecek hem de klasik rock sevenleri yakalayacak diye düşünüyorum. Besteler de öyle klişe falan değil pek. İlk şarkıdan girip son şarkıdan çıkana kadar sıkılmayacağınız, şık bir rock albümü bu. Bence sırf kartoneti için bile alınır, ona göre...

RUSH
CLOCKWORK ANGELS
Roadrunner Records / EMI
Bugün progresif metal diye bir türden bahsedebiliyorsak ve bu tür dâhilinde müzik yapan birçok grubun sayısız insanın hayatını değiştirdiği gerçeğini yok sayamıyorsak eğer, bu konuda teşekkür etmemiz gereken ilk gruplardan biridir Rush. 1968’den beri bir arada olan vokalist/basgitarist Geddy Lee ve gitarist Alex Lifeson’ın önderliğinde, onlara 1974’te katılan davulcu Neil Peart’ün yaratıcılığı ve özgünlüğüyle yola devam eden Kanadalı grup, üç kişilik klasik rock grupları arasındaki en önemlilerinden. Sadece progresif rock kuşağının yaratıcılarından oldukları için bile efsanelerdendir. ‘Clockwork Angels’ onların 19’uncu stüdyo albümü ve 59-60 yaşındaki bu adamların nasıl 18’lik delikanlılara hâlâ taş çıkartacak kadar tutkulu ve yaratıcı olabileceklerinin de kanıtı. Aynı zamanda bir kitabı da basılan bu albümdeki ‘Headlong Flight’ adlı şarkıya özellikle dikkat çekmek istiyorum. Bu tarz şarkıları duyunca ölümsüzlüğün bulunamamış olmasına lanet ediyorum resmen. Çok yaşa Rush!

DEPAR
HEDİYE
Seyhan Müzik
2008 yılında vokalist Yeliz Üstadımız (Gördüğüm en ilginç soyadlarından biri!), gitarist Ferhat Üstün, basgitarist Yeşim Kayman ve bir diğer gitarist Sefa Şenel tarafından kurulan Depar, artık rahatlıkla ‘notalar, rifler ve melodiler çöplüğü’ olarak nitelendirebildiğim Türk rock piyasasına ilk adımını bu albümle atıyor. ‘Hediye’ adlı bu albüme ekstra gitar, synth, klavye ve geri vokallerde Cenk Eroğlu’nun katkıda bulunmuş olması dikkatimi çekti ilk olarak. Fakat CD’yi kutusundan çıkarıp player’a takmamla yine klişe gitar tonları ve riflerini, sıradan şarkı sözlerini, alışılmış ve artık baygınlık verici şarkı düzenlemelerini duymaya başladım. Pop rock ve hard rock arasında gidip gelen tarzıyla Depar, üstte bahsettiğim çöplüğün içinde açan bir çiçek olmaktan çok uzak. Sadece ‘Dipten’ adlı şarkıyı biraz beğendim, o kadar. Sıradan, klişe Türkçe rock sevenler dışında kimseye tavsiye edemem bu albümü. Model’in kötü bir benzeri diyebilirim grup ve bu albüm için son olarak.

SILA
VAVEYLA
Sony Music

Sadelik her zaman sessizlik vadetmez

“Bu bir kişilik ihbarıdır. Kapıyı kilitlemeden, o kâbuslara yüzüstü yatmaya cesur. Bu orta direk bir yalnızlığın kıyasıya diklenmesidir. Daha katmerlisini görene ezeli mahçup. Olanlara, dillenmelere karşı mı? Haşa! Şahsi bir dinlenmedir. Bir nevi borçtur yaşananlara. Öyle bir gün çıkar gelir ki, gönlünüz rahat şöyle dersiniz: Dünya döndükçe duygularımın bekçisiyim, kelimelerin işçisiyim. Ve hayat önüme serilen asi ama bir o kadar değişken rüya. Gerçekleri onaran. Ve ömrüm, ben ne zannediyorsam öyle noktalanacak. Ne güzel... Ha fazla, ha noksan.”
Böyle bir paragraf var ‘Vaveyla’nın kartonetinde. Albüme bir açılış notu, bir özet geçilmek istenmiş ama olmamış bence. Olsa olsa ‘zorlama edebiyat’ olmuş sadece. Daha şarkıları dinlemeye başlamadan bu paragraf sayesinde albümle arama mesafe koydum diyebilirim. İtici geliyor bu tarz ‘üslup kasmalar’ bana. Neyse, geçtim şarkılara...
Artık Türkiye’nin en önemli kadın seslerinden biri olarak tanımlanmaya başlanan Sıla bu sefer de yalnızlıklardan, dertlerden, aşktan, hüzünden bahsediyor ağırlıklı olarak. (Vaveyla zaten çığlık demek ya hani...) Ve kariyerinde ilk kez sesi, genel sound içinde bu kadar ön planda. Burada dikkatimi çeken şey, Sıla’nın yetkin bir orkestraya sahip olmasına karşın bir yerden sonra sürekli aynı vokal melodisiyle ilerliyormuş gibi tınlaması. Altyapılar ve besteler -Sıla’nın vokal melodileri izin verdiği ölçüde- şık ama Sıla çoğu zaman şarkıları tekdüzeleştirmiş. Baştan sona sıkılmadan dinleyebildiğim sadece üç şarkı oldu; ‘Her Şey Yolunda’, ‘İmkansız’ ve ‘Aslan Gibi’. Geri kalan şarkıları ve özellikle de son iki şarkıda yapılmaya çalışılan remiks mevzusunu fazla zorlama buldum. Tıpkı kartonetteki o paragraf gibi...
Nerede ‘Ne Desem İnanırsın’, ‘Sevişmeden Uyumayalım’, ‘Masumum’, ‘Yara Bende’, ‘İnşallah’, ‘Bana Biraz Renk Ver’, ‘Acısa da Öldürmez’, ‘Kafa’ ve ‘Oluruna Bırak’ gibi hitler, nerede bu şarkılar? Hele bir de ‘Panik Atak’ diye bir şarkı var ki, sözleri evlere şenlik!
Sıla’nın kariyerinin en kötü albümü bu.