Benim Adım Malala!

Düşüncelerini cesaretle ortaya koyabilen, tutkulu bir genç kız; dünyada Nobel Barış Ödülü’nü almış en genç insan: Malala Yousafzai... Onun adını, kızların eğitim hakkı için sesini yükseltenlerden biri olduğu için, yaşadığı yer Pakistan’daki Swat Vadisi’nde, Taliban tarafından kurşunlandığında duyduk.

İngiltere’deki meşakkatli bir iyileşme sürecinden sonra Malala, “kurban” olarak adlandırılmayı reddederek kızların eğitimi konusunda çalışan en önemli aktivistlerden birine dönüştü. Malala, onu ölümün kıyısından döndüren bu saldırının, hayatındaki en büyük dönüm noktası olduğunu dile getiriyor.

“Saldırıdan önce Taliban beni gelip alsa ne yaparım diye endişelenirdim. Fakat eğer şimdi hayatta isem, beynime isabet eden kurşun beni öldürmediyse, hâlâ yaşıyorsam bunun bir sebebi var ve bu sebep, insanlara yardım etmek. Kızların eğitimi için savaşmak, bunun için çalışmak... Artık bu, benim hayatımın bir parçası” diyor.

İngiliz gazeteci Christina Lamb tarafından 2013’te kaleme alan “Ben, Malala”nın ardından pek çok yapımcı ve yönetmen, genç kızın hikayesini beyazperdeye taşımak için girişimde bulunmuş.

Swat Vadisi’nde pek çok okul açmış bir öğretmen olan Malala’nın babası Ziauiddin; yapımcılar Walter Parkes, Laurie MacDonald ve yönetmen Davis Guggenheim ile çalışmayı seçmiş. Malala, “Laurie ve Walter sadece bizim ailemizin değil, aynı sorundan mustarip pek çok ailenin sesi oldu, insanların onlardan çok şey öğreneceğini düşünüyorum” diyor.

Malala Yousafzai, şu anda İngiltere’de yaşıyor ve Oxford Üniversitesi’nde Feslefe, Politika ve Ekonomi eğitimi almak üzere çalışıyor. Gelecekte ise Pakistan’a dönerek eğitimden mahrum bırakılan kızlar için çalışmak istiyor. “Benim Adım Malala”, bugün saat 16.27 ve 22.57’de, bunun yanı sıra tüm mart ayı boyunca tekrarlarıyla National Geographic’de yayınlanıyor.

HAYATTA OLMAMIN BİR SEBEBİ VAR VE BANA BUNU BİR KURŞUN ÖĞRETTİ

◊ Birleşmiş Milletler’de konuştunuz, televizyon programlarında yer aldınız... Hiç kendinizi kaygılı hissettiğiniz oluyor mu?
- Birleşmiş Milletler’de konuşurken sadece 400-500 kişiye değil, eğitimden mahrum kalmış herkese konuştuğumu hissettim. İşte bunu düşünmek bana güven veriyor. Ben sadece kalbimde olanı söylüyorum, politik söylemlerde bulunmuyorum.

◊ Başınıza gelen saldırı, eğitimden mahrum olan kızlarla ilgili çalışmalarınızı sonlandırabilirdi ancak tam tersi oldu, hayatınızda yeni bir evreye geçtiniz. Bu olayın sizi “kurban” olarak tanımlamasına müsaade etmemeniz, bilinçli bir seçim miydi?
- Bu olay, beni ve hikayemi tamamen değiştirdi. Saldırıdan önce “Taliban gelse ve beni durdursa, beni götürse ne olur?” diye korkardım. Fakat saldırıdan sonra anladım ki, hayattayım ve hayatta olmamın bir sebebi var. Sizi ölüme yaklaştıran bir kurşun bunu öğretiyor. Eğitimden mahrum bırakılan kızlar için çalışmak, savaşmak, artık hayatımın ta kendisi.

TERÖRİSTLERİN BENİ KAÇIRMASINDAN VE YÜZÜME ASİT ATILMASINDAN KORKUYORDUM

◊ Kızların eğitimi konusunda geleceğe umutlu bakıyor musunuz?
- Kesinlikle umudum var ama... Değişim ne zaman olacak? Daha iyiye gidecek miyiz? Ne kadar zamana ihtiyacımız var? Ve dünya liderleri bu konuyla ne zaman ilgilenecek? İşte bunları bilmiyorum. Eğitim konusunda sessiz kalırsak, kendi çocukları en iyi okullara giden dünya liderleri, diğer insanların çocuklarının eğitimiyle ilgilenmemeye devam edecek. Bu konuyu gündemde tutmamız gerektiğini düşünüyorum.

◊ Okul ve eğitime olan sevginiz çok küçük yaşta başlamış. Bunun sebebi nedir sizce?
- Babam, bana her zaman rol model ve ilham veren biri oldu. Onun konuşmalarını, kadın hakları, eğitim ve bu alanlardaki değişimler konusundaki düşüncelerini dinleyerek büyüdüm. Hep, “Bunu yapabiliriz, değişim yakındır” derdi. Ben hatırlamıyorum ama annem çocukken boş sınıfa konuşmak suretiyle “öğretmencilik” oynadığımı anlatır...

◊ Korkusuz ve sakin görünüyorsunuz, hep böyle miydiniz?
- Bazen korktum. Okula gitmeye korkuyordum çünkü birinin yüzüme asit atmasından veya teröristlerin, onların istediklerinin aksini yaptığım için beni kaçırmalarından korkuyordum. Devam etmemi sağlayan şey, cesaret oldu. Babamın, kızların eğitimi ve hakları konusundaki konuşmaları bana cesaret verdi ve içinde bulunduğum topluluğun barıştan uzak hali, mücadeleye devam etmemi sağladı... Taliban, okulları bombalıyordu ve eğer bunlar değişecekse, birilerinin bu konularla ilgili konuşma sorumluluğunu alması gerekiyordu, bu bana cesaret verdi. Bugün, her şeye rağmen bir şeylerin değişeceği konusunda umutluyum.

NOBEL BARIŞ ÖDÜLÜ ALMAYI HİÇ BEKLEMİYORDUM

◊ Nobel Ödülü’ne sahip en genç insansınız. Bu nasıl bir his?
- Nobel Barış ödülü, çok özel bir ödüldü ve almayı beklemiyordum. 17 yaşında bir çocuk olarak, bu benim için büyük bir sürprizdi. Bana, diğer çocukların eğitimi konusunda güç ve dayanıklılık verdi, eğitimden mahrum kalan çocuklar konusunda bir şeyler yapma zamanının geldiğini gösterdi. Ayrıca Nobel Barış Ödülü, bu mesajı tüm dünyaya yayabilmemi sağladı.

◊ Önümüzdeki 10 yıl içinde kendinizi nerede görüyorsunuz?
- Umarım okulumu bitirir ve Pakistan’da çocuklara yardım edebilirim. Pakistan’daki insanların hak ettikleri barışı, ilerlemeyi ve iyi eğitimi elde etmeleri için çalışmak konusunda kendime söz verdim. Dünyanın bir tarafında teknolojinin kullanıldığını görürken diğer tarafında en basit teknolojiye bile sahip olmayan, okula gidemeyen çocuklar olduğunu bilmek çok üzücü. Hangi yolla olursa olsun, ülkeme yardım etmek istiyorum.

KIZLARA SES VER!

National Geographic’in UNICEF Türkiye Milli Komitesi işbirliğiyle gerçekleştirdiği “Kızlara Ses Ver” kampanyası devam ediyor. Amaçları, Türkiye’de kız ve erkek çocuklarına eşit fırsatlar sağlanması adına davranış değişikliği ve toplumsal farkındalık yaratmak için UNICEF’in 5 yıllık kampanyasına fon oluşturmak. Neler yapabileceğinizi öğrenmek için benimadimmalala.com adresini ziyaret edebilir, ayrıca #kızlarasesver etiketiyle sosyal medyadan  kampanyaya destek olabilirsiniz.